ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ...1991

... σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο, έμπαινες μόνη ή με το μωρό στην αγκαλιά σου, πάντα κλαίγοντας, πάντα, να τηλεφωνήσεις , στην πατρίδα, στο σπίτι σου, να πεις ΦΟΒΑΜΑΙ ή να πεις ΟΛΑ ΚΑΛΑ...  
ήταν τότε 9 Νοεμβρίου, που τηλεφώνησες για να πεις ότι το παιδί σου, ένα μωρό ούτε δυο χρονών, χειρουργημένο, στο παιδικό νοσοκομείο, απλώνει το χέρι και τραβάει από το δεξί του ποδαράκι, τις γραμμές της μορφίνης και των ορών, πιτσιλιέται με αίματα παντού, στο σώμα, στις πυτζάμες, στο παιχνίδι, ΔΕΝ τα χρειάζεται πια, μόνος του το αισθάνθηκε, ένοιωσε καλύτερα, δυνατός, δεν τα ήθελε άλλο επάνω του ...δυνατός, γενναίος, αποφασιστικός... ο γιατρός απορούσε πως άντεξε χωρίς αυτά δυο μέρες μετά την εγχείρηση... στην εντατική όταν τον έφεραν μετά από το χειρουργείο, δεν έμοιαζε με το μωρό που είχες αφήσει στο χειρουργικό κρεβάτι, ήταν ένα μικρό σωματάκι, γυμνό, χωρίς μαλλιά και φρύδια, αδύνατο σαν πουλάκι, διπλωμένο στα δυο με δεκάδες καλώδια, δεκάδες καλώδια παντού... και από το ραδιόφωνο του νοσοκομείου να ακούς το τραγούδι που θα σημαδέψει για πάντα τις προσευχές σου για τη ζωή αυτού του παιδιού... I can' t live, if living is without you... 
δεν χαίρεσαι, φοβάσαι, τηλεφωνείς και τους λες, όλα πήγαν καλά, αλλά εσύ δεν το πιστεύεις ακόμα, φοβάσαι, τηλεφωνείς και τους λες, θα κάνει ακτινοβολίες, ΠΩΣ γίνονται ραδιοθεραπείες σε μια δυνατή ψυχή που έχει κατοικία της ένα πολύ μικρό, αδύναμο και κατατρυπημένο σωματάκι επτά κιλών;;; ... θα το μάθεις σύντομα, στις 18 του ίδιου μήνα του παγωμένου και θλιμμένου εκείνου Νοεμβρίου, σε ένα υπόγειο τμήμα ενός αγγλικού νοσοκομείου, για τρεις εβδομάδες, θα μαθαίνεις πονώντας λιγότερο από το παιδί σου, γιατί το παιδί σου ήταν εκείνο που έδινε τη μάχη με το ΘΑΝΑΤΟ... εσύ κάθε πρωί, με καταρρακτώδη βροχή, ξεκινάς από τον ξενώνα για το νοσοκομείο με το μωρό σου αγκαλιά, μπαίνεις εκεί κάτω στη μεγάλη αίθουσα του υπογείου, τους βλέπεις να σχεδιάζουν γραμμές στην μικροσκοπική κοιλίτσα του γιου σου, κάθεσαι στην καρέκλα κρατώντας τον αγκαλιά, το παιδί σου αντιστέκεται, ο γιατρός φέρνει τη μάσκα με το αέριο στο παιδικό προσωπάκι, αντιστέκεται το μωρό συνέχεια, μέχρι που ναρκώνεται, η αντίσταση του υποχωρεί, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΒΑΡΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΗΣ ΝΑΡΚΩΣΗΣ, σηκώνεσαι από την καρέκλα , είσαι και νιώθεις ρομποτ, αυτόματες κινήσεις, αφήνεις το παιδικό σωματάκι πάνω στο κρεββάτι της ραδιοθεραπείας, βγαίνεις έξω, κάθεσαι στην αναμονή, είσαι ζωντανή νεκρή, ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΙΩΠΗΛΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ Κύριε ελέησον... σε αυτό το ΕΛΕΟΣ ελπίζεις, προσεύχεσαι μέχρι τη στιγμή που θα σε φωνάξουν πάλι μέσα να πάρεις το ναρκωμένο μωρό στην αγκαλιά σου, να περιμένεις να συνέλθει από την νάρκωση, να το ακούσεις να κλαίει δυνατά δείχνοντας την πόρτα της εξόδου, να σηκώνεσαι, να φύγετε, να έρθετε ξανά αύριο, για τρεις εβδομάδες να επαναλαμβάνονται όλα με τον ίδιο τρόπο, οι γραμμές στην κοιλιά, η νάρκωση, τα μάτια που σε κοιτούν πριν κλείσουν, το Έλεος που ελπίζεις, τα κλάματα της ξε-νάρκωσης, το παιδικό χεράκι που δείχνει πάντα προς την έξοδο... και όμως μετά από αυτό πάλι ο φόβος του θανάτου είναι ακόμη εκεί, τηλεφωνείς πάλι στην πατρίδα , κλαίγοντας πάντα και λες: είναι ακόμη μέσα στο σώμα του, σαν μια μικρή φακή αλλά είναι ακόμη εκεί... θα ακολουθήσουν και άλλα βήματα στη συνέχεια, όλο και πιο οδυνηρά, όλο και πιο δύσκολα, και εσύ θα γίνεις ολόκληρη μια προσευχή, θα είσαι μια Προσευχή που ζει, κινείται, προσπαθεί, κλαίει, τηλεφωνεί, φεύγει, έρχεται... και χρόνια μετά θα είσαι ξανά εσύ , μια μητέρα που πηγαίνεις το παιδί σου στο σχολείο, πρώτη τάξη του δημοτικού, ένα μικρό όμορφο αγόρι με μακρυά μαλλιά , που ανεβαίνει τη σκάλα του σχολείου φορτωμένος στην μικρή του πλάτη , τη σχολική τσάντα, και αναρωτιέσαι , ΠΟΣΑ βάρη έχει ήδη κουβαλήσει αυτό το παιδικό σωματάκι, πόσα δηλητήρια και τι φωτιές πέρασαν μέσα σε αυτό το κορμάκι... και όμως νάτος εδώ μπροστά στα μάτια σου ΑΓΝΟΣ και ΑΘΩΟΣ συνεχίζει να ανεβαίνει... και αυτή η δύναμη που κρύβεται μέσα σε αυτό το παιδί, είναι το σκοινί που σε τραβάει και εσένα μπροστά... τώρα δεν τηλεφωνείς από το κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο στην πατρίδα, τώρα είσαι στην πατρίδα και τηλεφωνείς από το γκρι τηλέφωνο του σπιτιού σου , στην μαμά του Ιάκωβου, του εξάχρονου Ιάκωβου, που έκανε ραδιοθεραπείες και εκείνος στην Αγγλία των κόκκινων τηλεφωνικών θαλάμων... τηλεφωνείς στην μαμά του και της ΣΤΕΛΝΕΙΣ την ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ, για τον Ιάκωβο, που την Κυριακή το μεσημέρι η μητέρα του του είπε: αγόρι μου ας βγάλουμε την μάσκα του οξυγόνου να κοιμηθείς λιγάκι και όταν ξυπνήσεις να δούμε την αγαπημένη σου ταινία το καρατε κιντ... τα μάτια του Ιάκωβου θα την κοίταξαν όπως με κοίταζαν τα μάτια του δικού μου παιδιού ΜΕ ΑΓΑΠΗ και ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ....... η Ελένη έλεγε ψέμματα, βγάζοντας τη μάσκα, άφηνε τα ΦΤΕΡΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ ΝΑ ΡΙΖΩΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ...

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το μπλογκ Φωτο-γραφήματα.

ΥΓ. Πάντα οι θάλαμοι αυτοί θα με κάνουν να κλαίω

από Χαρά που ο γιος μου είναι ζωντανός,

από Λύπη για τα φτερά που εξακολουθεί

η αρρώστια αυτή να χαρίζει

σε παιδικά κορμάκια.

Αναρτήθηκε από despoina