Η «Αναπηρία» των παρεκκλίσεων

Η αναπηρία αφορά λειτουργικούς περιορισμούς που δυσχεραίνουν την πλήρη συμμετοχή του ατόμου στην καθημερινή ζωή. Οι λειτουργικοί αυτοί περιορισμοί μπορεί να είναι σωματικοί, διανοητικοί ή συσχετισμένοι με κάποιο πρόβλημα υγείας.
Ένα άτομο θεωρείται “ανάπηρο” όταν έχει κάποια σωματική, αισθητηριακή, ή νοητική βλάβη η οποία έχει μακροχρόνια και σημαντική επίπτωση στην ικανότητα του να διεκπεραιώνει καθημερινές δραστηριότητες.
Έγκλημα, είναι κάθε πράξη που ο νόμος προβλέπει και τιμωρεί με ποινή, ή και Έγκλημα, είναι η ανθρώπινη εκείνη συμπεριφορά που προσβάλλει έννομα αγαθά του ατόμου ή της κοινωνικής ολότητας, κατά τρόπο γενικά επικίνδυνο και ιδιαίτερα αξιόμεμπτο, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελεί αφόρητο παράδειγμα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, καταλογιστής σε ενοχή του δράστη και αξιόποινης με απόφαση των αρμόδιων οργάνων της Πολιτείας.

Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις είναι ανεκτές από την κοινωνία μας, εφόσον εκφράζονται με την συναίνεση του συμμετέχοντα. Σε περίπτωση μη συναίνεσης του συμμετέχοντα, εμφανίζεται ο ρόλος του επίσημου κράτους μέσω της νομοθεσίας και καθορίζει συγκεκριμένα όρια και ποινές. Ως γενικός κανόνας, οι εθνικές νομοθεσίες παρεμβαίνουν σε σεξουαλικές παρεκκλίσεις που έχουν επίπτωση σε παιδιά ή εφήβους (παιδοφιλία), στην ηδονοβλεψία ή την επιδειξιμανία, στην ζωοφιλία, στην νεκροφιλία, την σεξουαλική παρενόχληση, την επίθεση ή/και την κακοποίηση σεξουαλικού χαρακτήρα. Η ηδονοβλεψία και η επιδειξιμανία αποτελούν αδίκημα όταν δεν έχει συμφωνηθεί η συγκατάθεση του ατόμου που παρακολουθείται ή παρακολουθεί αντίστοιχα. Το ίδιο συμβαίνει στο σαδομαζοχισμό όταν δεν υπάρχει αμοιβαία συγκατάθεση, οπότε και θεωρείται επιθετική πράξη. Όπως παρατηρούμε οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις που τιμωρούνται χαρακτηρίζονται από χρήση βίας (στην οποία συμπεριλαμβάνεται και κάθε μορφή παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης) ή σεξουαλική συμπεριφορά που δεν έχει την συγκατάθεση του άλλου.

Ο παιδόφιλος δεν λειτουργεί
σε μια στιγμή «αδυναμίας».

Τίθεται το ερώτημα, αν οι πράξεις του παιδόφιλου είναι καταλογιστές. Αν δηλαδή, ο παιδόφιλος είναι ασθενής και δεν μπορεί να ελέγξει τις ορμές του, οπότε απαλλάσσεται και από τον χαρακτηρισμό του εγκληματία. Ο παιδόφιλος, αυτό που κάνει είναι η κακοποίηση του ανήλικου με σκοπό την ευχαρίστησή του. Ασφαλώς το κάνει, χωρίς την συναίνεση του ανηλίκου, ακόμη και αν το παιδί πεισθεί να συμμετάσχει, αυτό δεν θεωρείται συναίνεση. Ο παιδόφιλος δεν λειτουργεί σε μια στιγμή «αδυναμίας». Ο παιδόφιλος, παρατηρεί το θύμα του, το εξετάζει, το μελετά, σχεδιάζει και οργανώνει την πράξη του και τελικά καιροφυλακτεί για την κατάλληλη στιγμή που θα επιτεθεί στο θύμα του. Καμία πράξη που γίνεται με τέτοια προμελέτη δεν είναι πράξη σε στιγμή «αδυναμίας».

Οι συνέπειες τις πράξης του, είναι καταστροφικές για το παιδί-θύμα. Το παιδί που υπέστη σεξουαλική κακοποίηση, ως επί το πλείστον, δεν συνέρχεται ποτέ. Βιώνει την κακοποίηση του ξανά και ξανά. Πονά και νοιώθει την κακοποίηση κανονικά σαν να συμβαίνει επαναληπτικά. Ζει μόνιμα με τον φόβο της κακοποίησης, της επανάληψης της κακοποίησης του. Δεν κοιμάται τα βράδια, υποφέρει από εφιάλτες. Κλείνεται στον εαυτό του, απομονώνεται και βιώνει μια ισόβια μοναξιά. Το παιδί που κακοποιείται, την ώρα της κακοποίησης λιποθυμά. Χάνει τις αισθήσεις του. Εκείνη την ώρα, το παιδί εύχεται να πεθάνει και «πεθαίνει». Αυτό που του συνέβη τότε, του συμβαίνει και του ξανασυμβαίνει σε όλη του την ζωή. Το κακοποιημένο παιδί, «πεθαίνει» και ξανά-«πεθαίνει» σε όλη του τη ζωή, σε κάθε ανάμνηση του φρικτού μαρτυρίου που πέρασε, αν τελικά καταφέρει να επιβιώσει.

Από το λύσουμε τις διαφορές μας, τις ιατρικές και τις νομικές, αν ο παιδόφιλος είναι ασθενής ή εγκληματίας του πιο ειδεχθούς εγκλήματος μέχρι και να τον χαρακτηρίσουμε Ανάπηρο, παρέχοντας του προνόμια για ίσα δικαιώματα στη ζωή του, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το έγκλημα του παιδόφιλου, είναι το ειδεχθέστερο, επειδή τελείται χωρίς την συναίνεση του θύματος και επειδή το θύμα δεν έχει καμία δυνατότητα να αντιδράσει ούτε καν να αξιολογήσει την πράξη του θύτη του.

Ποιος όμως, είχε την ιδέα να αποδώσει στον παιδόφιλο ποσοστό αναπηρίας 20 έως 35%; Δεν ξέρω αν θα πάει κάποιος παιδόφιλος στην Επιτροπή του ΙΚΑ και θα πει «είμαι παιδόφιλος, παρακαλώ δώστε μου μια κάρτα να έχω μειωμένο εισιτήριο στα λεωφορεία ή όπου αλλού», αλλά θεωρώ ότι κανείς από αυτούς τους ψιλικατζήδες παιδόφιλους δεν θα είχε την δυνατότητα να περάσει στην υπουργική απόφαση τέτοια ρύθμιση.  

Σε μια εποχή, όπου τα πάντα διυλίζονται με σκοπό να μειωθούν οι παροχές, σε μια εποχή που τα ανθυγιεινά και βαρέα επαγγέλματα αποχαρακτηρίζονται για να μειωθούν οι συντάξεις και ως προς τον χρόνο διεκδίκησής τους και ως προς το μέγεθος της σύνταξης, μου φαίνεται τελείως απίθανο να μπήκε κατά λάθος τέτοια ρύθμιση.

Κάποιοι, κορεσμένοι από την τρυφηλότητα και τις ηδονές, που επιδίδονται σε ακραίες παραφιλικές συμπεριφορές, «συνέλαβαν» την ιδέα της απαλλαγής τους από τον καταλογισμό των αξιόποινων πράξεων τους. Άνθρωποι ισχυροί, πωρωμένοι και ανάλγητοι, όταν πάρουν την ταυτότητα του ανάπηρου, του παιδόφιλου με αναπηρία 25%, θα κατακτήσουν το ακαταλόγιστο των αδικοπραξιών τους στην επόμενη δίκη. Αυτοί οι ισχυροί θα επιδιώξουν να συνηθίσουμε τις πράξεις τους. Θα προσπαθήσουν να επηρεάσουν τον πολιτισμό μας και να δεχθούμε τα νέα ήθη της απαλλασσόμενης παιδοφιλίας.

Επειδή η συνήθεια, το έθος, η συνισταμένη έκφραση των ισχυρών που την επιβάλλουν κατά όποιο τρόπο, στο σύνολο της κοινωνίας με την επανάληψη των ίδιων πρακτικών, όταν αυτές δεν βασίζονται σε διαχρονικές αξίες και ανθρωπιστικές αρχές, δημιουργούν το νέο ήθος, παράγοντας μια νέα «ηθική».