Δύσκολη η επιλογή της σωστής κατασκήνωσης

Αντιμέτωποι με πλήθος διαφημιστικών φυλλαδίων, 

αλλά και αναμνήσεων οι γονείς 

Στόχος της κατασκήνωσης είναι η βελτίωση
της υπευθυνότητας, η υιοθέτηση υγιεινών συνηθειών,
η συμμετοχή σε ομαδικές εργασίες.

Τι θυμάμαι από την πρώτη -και τελευταία- φορά που πήγα στην κατασκήνωση; 

Μαξιλαροπόλεμο τη νύχτα, σε κρεβάτια-κουκέτες. Κορίτσια με αχτένιστα μαλλιά. Το όνομά μου σε μια λίστα με καθήκοντα, για να σερβίρω την τραπεζαρία, να πλύνω πιάτα, ίσως και να καθαρίσω τουαλέτες (εντάξει, το τελευταίο, μπορεί να είναι από το μυαλό μου). Θυμάμαι να στήνεται μια παράσταση κουκλοθέατρου τη νύχτα, κι εγώ να πασχίζω να επικοινωνήσω -στα παρασκήνια- με τους γονείς μου, για να έρθουν να με πάρουν και να με... σώσουν.

Στην προ κινητών εποχή. Ήμουν εφτά χρονών. Στους προσκόπους. Σε μια κατασκήνωση στη Βάρη. Η μεγαλύτερή μου αδερφή δεν είχε έρθει. Το είχε μετανιώσει την τελευταία στιγμή αλλά εγώ, ως γενναία και άπειρη, κατέβηκα από το αυτοκίνητο των γονιών μου, και θέλησα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Κοιμήθηκα ή μάλλον ξενύχτησα ένα βράδυ, και το επόμενο ήρθαν και με παρέλαβαν. Με τη βαλιτσούλα μου και κατεβασμένα μούτρα.

Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Για μένα η ιδέα της κατασκήνωσης έχει καθίσει μέσα μου σαν την «Annie», -αγαπημένη μου ταινία-, σε ελληνική βερσιόν. Μόνο που στη δική μου περίπτωση, ούτε ορφανή ήμουνα, ούτε ντάντι Ολιβερ Γουόρμπαξ συνάντησα, ούτε τη Μις Χάναγκαν με το μπουκάλι στο χέρι. Και τώρα που είμαι πλέον μαμά αναρωτιέμαι. Κατασκηνώσεις και καλοκαιρινές διακοπές.  

Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να πάει ένα παιδί κατασκήνωση; Στη θάλασσα ή το βουνό; Για πόσες ημέρες; Πώς μπορεί να γνωρίζει ένας γονιός ποια είναι η καταλληλότερη -δηλαδή η ασφαλέστερη- κατασκήνωση για το παιδί του;

Τα διαφημιστικά φυλλάδια διαδέχονται το ένα το άλλο. Ωραίες εικόνες, ξεχασμένες στον χρόνο, που συνοδεύονται από εντυπωσιακές ιστοσελίδες πλέον. Προσωπικά εμπιστεύομαι περισσότερο τις μαρτυρίες φίλων και γνωστών, αν και σε αυτή την περίπτωση ακόμη, είναι όπως συμβαίνει με τις ταινίες. Σου προτείνουν ένα φιλμ σαν αριστούργημα και το βλέπεις, και απογοητεύεσαι.

Το μάρκετινγκ παίζει πολύ και στις κατασκηνώσεις. Όλοι όσοι θέλουν να διαφημιστούν σωστά τονίζουν τα χρόνια λειτουργίας τους... Οι σύγχρονες κατασκηνώσεις είναι και στο Facebook. Άραγε και στο Twitter; Αυτό από μόνο του δεν με τρελαίνει. Δεν θα ήθελα να σκεφτώ ότι στέλνω τα παιδιά μου στην κατασκήνωση και οι φωτογραφίες τους «ανεβαίνουν» αυτομάτως στο Facebook σαν κράχτης.

Αλλά αυτό, μπροστά σε άλλες αγωνίες, είναι το λιγότερο. Στα συν είναι σίγουρα η επαφή των παιδιών με τη φύση. Ειδικά αν τα προγράμματα είναι βιωματικά, τα παιδιά έχουν να κερδίσουν πολλά. Αγόρια και κορίτσια, ντροπαλά, ζωηρά, ατίθασα, σιωπηλά, ασκούνται, κοινωνικοποιούνται, αναπτύσσουν ταλέντα. Τα υπαίθρια σπορ και οι δραστηριότητες είναι στο πρόγραμμα. Όπως και οι νέες φιλίες. Η ομαδικότητα. Τι λένε τα παιδιά ότι τους αρέσει; Ο καθαρός αέρας, οι βραδιές γύρω από τη φωτιά, οι πηγές, το φαγητό... Στόχος της κατασκήνωσης είναι η βελτίωση της υπευθυνότητας, η υιοθέτηση υγιεινών συνηθειών, η συμμετοχή σε ομαδικές εργασίες.

Οι κατασκηνώσεις στην Ελλάδα φιλοξενούνται στην... 

Ευρυτανία, στο Περτούλι, στην Πάρνηθα, στη Σαντορίνη, στον Σχινιά, στον Κάλαμο... Για ηλικιακές ομάδες όπως 8-15 χρονών και 13-17 χρονών. Και η διαμονή μπορεί να γίνει σε ξενώνες, σε σκηνές, με υπνόσακους, σε ξύλινα σπιτάκια. Υπάρχουν περιπτώσεις που παιδιά 5 ετών συνυπάρχουν με 14χρονα. Οργανώνονται σε ομάδες, ανάλογα με την ημερομηνία γέννησης. Ο καλύτερος τρόπος σίγουρα για να πάει ένα παιδί για πρώτη φορά κατασκήνωση, είναι να κανονίσει να πάει με κάποιον φίλο του, και να δηλώσει φυσικά να είναι στο ίδιο γκρουπ.

Όσο για το οικονομικό, πώς σας ακούγεται το ποσό των 830 ευρώ για ένα παιδί για 15 μέρες ή 1.100 για εννιά μέρες; Η επιλογή κατασκήνωσης αποτελεί δύσκολη υπόθεση. Υπάρχουν ιδανικοί προορισμοί και άλλοι που δεν πληρούν κανένα μέτρο ασφαλείας... Πριν το αποφασίσετε, πηγαίνετε να δείτε την κατασκήνωση από κοντά. Συζητήστε με το παιδί σας, ζητήστε να σας περιγράψουν μια αντιπροσωπευτική μέρα, μάθετε αν ακολουθείται το σύστημα της πυραμίδας, με τον έναν να ελέγχει τον άλλον... Προσωπικά και μόνο που διαβάζω στις μπροσούρες τη λέξη «επισκεπτήριο», τρελαίνομαι. Αραγε τα κινητά επιτρέπονται;

ΥΠΕΡ: Μιας μορφής ανεξαρτησία που προσφέρει πολλά

Της Ελενης Κουλουβατου*

Ήρθε και πάλι εκείνη η εποχή που τελειώνουν τα σχολεία. Και αρχίζουν οι γονείς να σκέφτονται τι να κανονίσουν για τα παιδιά τους… Θα πάνε στη γιαγιά και στον παππού, θα μείνουν στην πόλη, θα πάνε διακοπές ή μήπως κατασκήνωση;

Εδώ λοιπόν έρχεται και το δίλημμα πολλών μαμάδων… Μπορώ να στείλω το παιδί μου στην κατασκήνωση ή μήπως όχι; Εμένα πάλι οι γονείς μου, ποτέ τους δεν συμφώνησαν να με στείλουν σε κάποια κατασκήνωση και το ήθελα τόσο πολύ που έλεγα ότι όταν θα αποκτήσω παιδιά θα τα στείλω οπωσδήποτε!

Και έτσι ήρθε η πρώτη φορά που έστειλα την κόρη μου κατασκήνωση σε μικρή ηλικία και έπειτα σε λίγο μεγαλύτερη και πέρασε θαυμάσια με τους συμμαθητές της. Ήταν όμως μια επιλεγμένη κατασκήνωση και θα πήγαινε με παρέα.

Μερικά χρόνια αργότερα ήρθε και η σειρά του γιου μου που ζήτησε να πάει και αυτός στην κατασκήνωση. Εκείνος πήρε τις πληροφορίες του από τη μεγάλη του αδελφή και οι περισσότερες, ήταν θετικές.

Πιστεύω λοιπόν ότι εάν είναι κάτι που το ζητήσει το παιδί από μόνο του είναι καλό να πάει διότι μαθαίνει να ανεξαρτητοποιείται, να βάζει όρια ή να ξεθαρρεύει, να παίρνει αποφάσεις μόνο του, ακόμα και να μαθαίνει να διασκεδάζει.

Είναι λοιπόν μιας μορφής ανεξαρτησία που του προσφέρει πολλά, θετικά χαρακτηριστικά εφόσον βρεθεί σε κατάλληλο περιβάλλον. Kατάλληλο περιβάλλον για μένα σημαίνει να έχει έμπειρο και φιλικό προσωπικό, προσεγμένες εγκαταστάσεις, πλούσιο και διασκεδαστικό πρόγραμμα, ιατρική φροντίδα, πάρα πολλά υλικά για τα παιδιά, ασφάλεια και βασικά να είναι σε θέση να προσφέρει στους γονείς ουσιαστική σιγουριά και εμπιστοσύνη.

Υπάρχουν πολλές επιλογές όταν το αποφασίσουμε. Υπάρχουν οι κατασκηνώσεις σε θάλασσα όπου θέλει ιδιαίτερη προσοχή με το νερό. Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι το παιδί μας ξέρει κολύμπι και το προσωπικό επίσης.

Υπάρχουν οι κατασκηνώσεις στο βουνό με πολλές, αθλητικές δραστηριότητες και πιθανώς να κατασκηνώνουν και στην ύπαιθρο, αυτό είναι εξαιρετική εμπειρία για τα παιδιά, ίσως όμως τα λίγο μεγαλύτερα.

Επειτα πρέπει να σκεφτεί ένας γονιός πόσο καιρό μπορεί να μείνει το παιδί του στην κατασκήνωση και πόσο έτοιμο είναι. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πιέσουμε ένα παιδί να πάει με το ζόρι. Ισως πολλές φορές να χρειάζεται να είναι έτοιμοι και οι γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους, να μην ανησυχούν πέρα από το φυσιολογικό, χωρίς όμως να φτάνουν και στο άλλο άκρο και να στέλνουν τα παιδιά τους από τη μια κατασκήνωση στην επόμενη. Νομίζω λοιπόν ότι αν το παιδί μας δώσει τη σκυτάλη, τότε μπορούμε να το αφήσουμε να ανοίξει λίγο τα φτερά του…

* Η κ. Ελένη Κουλουβάτου είναι επιχειρηματίας.

ΚΑΤΑ: Ήταν μόνο κορίτσια κι αυτό ήταν το πιο κουραστικό

Της Χριστινας Δημητριαδη (Η κ. Χριστίνα Δημητριάδη είναι καλλιτέχνης)

Τα υπέρ και τα κατά της κατασκήνωσης. Η πρώτη μου εμπειρία σε κατασκήνωση ήταν στον Αγιο Νικόλα, στη Χαλκιδική, στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ. Ημουν δέκα ή έντεκα χρονών μαθήτρια στο δημοτικό. Θα έμενα για τέσσερις εβδομάδες. Θυμάμαι ότι όλο ήθελα να φύγω, αλλά τελικά λίγο οι αρχηγοί της ομάδας, λίγο οι φίλες, έμεινα μέχρι το τέλος. Οι γονείς επιτρεπόταν να μας επισκεφτούν μόνο ένα σαββατοκύριακο, προς το τέλος της διαμονής μας, κι όλοι μαζί. Θυμάμαι να τους περιμένω με αγωνία και με τα πράγματά μου έτοιμα για να φύγω.

Το μέρος και τα χρώματα μου έχουν μείνει πολύ έντονα, όπως οι πορτοκαλί τέντες του πάνω χωριού, τα μινιμαλιστικά σπιτάκια από μπετόν και πέτρα, τα πεύκα, η υπέροχη θάλασσα και παραλία, το απίστευτα οδυνηρό τσίμπημα της κόκκινης τσούχτρας στο αριστερό μου χέρι που έμεινε για μέρες σαν το ομορφότερο τατουάζ μέδουσας που έχει δει κανείς ποτέ, με όλες τις λεπτομέρειες που μπορείς να φανταστείς. Το τατουάζ που κράτησε δέκα μέρες ήταν μεγάλη ατραξιόν της κατασκήνωσης.

Η τοποθεσία της κατασκήνωσης υπήρξε ειδυλλιακή. Δεν έχω καμία εικόνα από κανένα άτομο, αλλά όλα μου ήταν οικεία, μια που ήταν από την ίδια πόλη κι από τα ίδια σχολεία. Ήταν μόνο κορίτσια κι ίσως αυτό να ήταν το πιο κουραστικό πράγμα. Μόνο κορίτσια σε προ, μετά ή εφηβεία. Δύσκολες ηλικίες. Πολύπλοκος ο κόσμος εκείνα τα χρόνια. Μόνο γυναίκες συνέχεια είναι κάτι που μου είναι αφόρητο. Ίσως και γι' αυτό αργότερα να εγκατέλειψα το γαλλικό σχολείο θηλέων και να πήγα σε μεικτό. Μεγάλωσα με τον αδερφό μου και συνήθισα την παρουσία και των δύο φύλων από μικρή, όπως και τα μεικτά παιχνίδια και τη μεικτή εφηβεία.

Στα 13 μου πήγα σε κατασκήνωση στη Γαλλία. Είχε παιδιά από όλη την Ευρώπη, κορίτσια και αγόρια, από 12 μέχρι 17 χρονών. Ολες οι γλώσσες της δυτικής Ευρώπης ηχούσαν συνέχεια. Ο ήχος τους μου άρεσε πολύ. Γύρισα πίσω ενθουσιασμένη και με δάκρυα στα μάτια που δεν θα ξαναέβλεπα, ίσως και ποτέ, -κάτι που φυσικά έγινε-, τους καινούργιους μου φίλους. Ισως εάν είχα πάει σε μεικτή κατασκήνωση και στην Ελλάδα να μου είχε αρέσει πιο πολύ. Ίσως τα μπάνια και οι διανυκτερεύσεις στην παραλία με φωτιές και sleeping bag να είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Ο γιος μου μεγαλώνει στο Βερολίνο. Πηγαίνουν με το σχολείο κάθε χρόνο μια βδομάδα για κατασκήνωση, συνήθως μέσα στα δάση, κοντά σε λίμνες. Γυρνάει πάντα ενθουσιασμένος σαν μικρός Μόγλης. Γνωρίζει τα πάντα γύρω από τα δέντρα, τα ζώα, τα ψάρια του γλυκού νερού, όπως και τα μανιτάρια των γερμανικών δασών που ομολογώ η ποικιλία είναι μεγάλη και η χρήση διαφορετική. Όσο για μένα είναι πολύ αργά για να μάθω τα γερμανικά μανιτάρια. Τα μαζεύω μόνο για να τα κοιτώ. Ο Δημήτρης δυστυχώς γνωρίζει ελάχιστα τις περιπέτειες στη θάλασσα...

Της ΣΑΝΤΥΣ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

kathimerini