Αξίζει να το προσέξει κάποιος...

 «Κόντευαν τα Χριστούγεννα, και η κυρία Κατερίνα, η καινούρια δασκάλα της Στ΄ Δημοτικού αφηγήθηκε στα παιδιά μία σχετική γιορτινή ιστορία. Ένα μικρό αγόρι, ο Γιάννης, κοίταζε αφηρημένα, παρόλο που καθότανε στο πρώτο θρανίο. Η κυρία Κατερίνα τού ζήτησε να πει μια εικόνα που του άρεσε, μα εκείνος καθόλου δεν μίλησε. Χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, μα ο Γιάννης βγήκε νωχελικά μόνος, για να σταθεί στην άκρη, στην αυλή του σχολείου.
Ήταν παιδί καθαρό, κουρεμένο, καλοντυμένο μα συνέχεια σκυθρωπό. Η δασκάλα διάβασε την καρτέλα του για την πρόοδο και τα σχόλια της περασμένης τάξης, όπου έδειχνε την ίδια ασυνήθιστη εικόνα. Αλλά, μόλις διάβασε τα σχόλια από τις καρτέλες των προηγούμενων τάξεων, έμεινε έκπληκτη! Οι δασκάλες από τις Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού έγραφαν: “Ο Γιάννης είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Είναι ο αρχηγός στην τάξη, είναι καλός μαθητής, βοηθά τους συμμαθητές στις δυσκολίες τους”. Στο σχόλιο της Γ΄ Δημοτικού, διάβασε: “Ο Γιάννης απέκτησε αδερφούλα. Ο πατέρας του, λέει ότι φέτος άρχισε να ακολουθεί στρατιωτική πειθαρχία στο σπίτι, για να υπάρχει ησυχία. Κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν τρέχει... Στο σχολείο πηγαίνει πάντα με περιποιημένη εμφάνιση και έχει γίνει ακόμη πιο ήρεμος… σαν να μην υπάρχει”.
.
Απέτυχε η κάθε παρατήρηση της δασκάλας του, προκειμένου να συμμετέχει στο μάθημα. Κάποιες φορές, του μίλησε άγρια, μία φορά τον τιμώρησε μήπως και συνεργαστεί με εκείνη και τους συμμαθητές. Όμως ο Γιάννης, ο παλιός άριστος μαθητής, τώρα, είχε μεν φροντισμένη εμφάνιση μα ούτε έγραφε, ούτε αποστήθιζε, ούτε αντιγραφή από τον πίνακα δεν έκανε πια. Καθότανε στο τελευταίο θρανίο, με ανέκφραστο πρόσωπο. Ακόμη και στο διάλειμμα, καθότανε μόνος στο πεζούλι.
.
Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση της καρτέλας του, η κυρία Κατερίνα κατάλαβε τι του συμβαίνει. Ντράπηκε για τον εαυτό της, που δεν έψαξε νωρίτερα να πάρει πληροφορίες.
Χρειαζότανε να δώσει σημασία στο Γιάννη. Ο Γιάννης είχε ανάγκη να βρει τρόπους να εξωτερικεύσει το συναίσθημα του -γιατί στο σπίτι, συνέβηκε ουσιαστική αλλαγή: ενώ ήταν μοναχοπαίδι για 8 χρόνια απολαμβάνοντας την αγάπη, τον ενθουσιασμό, το παιχνίδι και την προσοχή όλων, μετά τη γέννηση του κοριτσιού, όλοι τον αγνοούσανε.
.
Και μόνο τότε η κυρία Κατερίνα κατάλαβε τον προορισμό του παιδαγωγού! Από εκείνη την ημέρα, σταμάτησε να τον διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Του έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή. Κάλεσε τους γονείς του και τους ζήτησε αποκλειστική συνεργασία. Καθημερινά, δούλευε μαζί του και με την υπόλοιπη τάξη και το μυαλό του ζωντάνευε σιγά-σιγά. Ενθάρρυνε και επιβράβευε την πρωτοβουλία και την υπευθυνότητα του. Στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, ο Γιάννης ανάλαβε μόνος, να ζωγραφίσει το σκηνικό. Βοήθησε και ο πατέρας του. Όλοι χειροκρότησαν τη δημιουργία του. Και στη συνέχεια, όλα τα χρόνια, χαμογελούσε για την επιδοκιμασία που του χάρισαν οι άνθρωποι.
.
Μετά από 20 χρόνια, συναντήθηκε τυχαία με την παλιά δασκάλα του. Η κυρία Κατερίνα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: “Γιάννη μου, εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαπαιδαγωγώ. Δεν ήξερα τι να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα. Η στείρα γνώση, χωρίς ψυχή και συναίσθημα, είναι βαρβαρότητα. Σε ευχαριστώ. Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως ό.τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας, προσπάθησε να είσαι θετικός με τον άνθρωπο. Ωφελείται έτσι κι η δικιά σου ψυχή”».
Ας έχουμε λοιπόν πάντα στο νου το δίδαγμα του Adler: «Προσέχοντας τον άνθρωπο μέσα στα πλαίσια της ψυχικής του εξέλιξης, μπορούμε να διακρίνουμε όχι μόνο το παρελθόν του αλλά και το μέλλον του».

  Μαριάννα Λαγουμίδη
emprosnet.gr