Η φάτνη του Νίκου στην Τρίπολη

"…Είναι δύο η ώρα τα μεσάνυχτα, παραμονή Χριστουγέννων στην Τρίπολη και ο ουρανός έχει πλακώσει με το κρύο πέπλο του την πόλη μας. Δύο-τρία σκυλάκια τρέχουν να βρούνε απόμερο μέρος, να βγάλουν το κρύο βράδυ, κάπου ζεστά. Κανείς δεν κυκλοφορεί έξω και η ησυχία κάνει θόρυβο…

Έχει να φάει, να πιει, να πλυθεί, να κοιμηθεί;

Φωτάκια αναβοσβήνουν στα μπαλκόνια των σπιτιών, όσων έχουν ακόμη χρήματα για τον λογαριασμό της ΔΕΗ και καμινάδες από τζάκια σιγοκαίνε. Τα παντζούρια κλειστά και οι πόρτες κλειδωμένες παντού, κρύβουνε χαρές και λύπες, αγωνίες και οράματα, ανθρώπους που μέσα στα κλινοσκεπάσματά τους, ονειρεύονται να ξημερώσει μία ηλιόλουστη ημέρα ή μία καινούργια εποχή…

Ο ουρανός γεμάτος λευκό καπνό, που σε πνίγει και το κρύο δυνατό, που παγώνει κάθε σου σκέψη και συναίσθημα. Αεροπλάνα πηγαινοέρχονται στον ουρανό, χαμηλά στην πόλη μας, που πολλοί ισχυρίζονται ότι ψεκάζουν τέτοιες ώρες… και ένας ηλικιωμένος με ένα καρότσι παλιά ρούχα, περνά γοργά το πεζοδρόμιο, έξω και απέναντι από το παράθυρό μου.

Άραγε που πηγαίνει τέτοια ώρα με αυτά τα παλιά ρούχα;
Έχει να φάει, να πιει, να πλυθεί, να κοιμηθεί;
Τι εποχή είναι αυτή Θεέ μου…

Σαν τον Ιωσήφ ψάχνει να βρει μία φάτνη, να ξαποστάσει, αυτός και η αγωνία του. Μία φάτνη, μέσα στα τόσα ερμητικά κλειστά ξενοίκιαστα διαμερίσματα, υπόγεια και καταστήματα της Τρίπολης.

Γιατί άραγε άνθρωποι, χτίζουν σπίτια και τα κλειδώνουν;
Γιατί άραγε άνθρωποι, ζούνε στο κρύο του δρόμου και δεν έχουν που να σταθούνε, σε ένα κόσμο ιδιοκτησιών, ιδιωτικών και δημοσίου;

Βλέπω τον φτωχό άνθρωπο να απομακρύνεται, καμπουριασμένος από το κρύο, στον δρόμο και μία κραυγή θέλει να βγει από μέσα μου, να ξυπνήσουν όλοι…
Πως μπορεί να κοιμάστε τόσο ήσυχοι, όταν συνάνθρωπός μας, σαν τα σκυλιά γυρνά τέτοια ώρα, μέσα στο κρύο;
Πως μπορείτε να κλειδώνετε άδεια σπίτια και αυλές και να φωτίζεται πετώντας χρήματα, τα μπαλκόνια σας και αυτός ο άνθρωπος να μην έχει ένα ζεστό παλτό ή ένα ζεστό φαγητό, τούτες τις μέρες;

Το πρωί θα ξυπνήσουν οι γονείς μου και θα με πάνε να διαλέξω δώρα… τι απάνθρωπο, τι ειρωνικό… να περπατήσω τον δρόμο, που κάποιες απελπισμένες, μοναχικές ψυχές, είχαν διαβεί το βράδυ… Βλέπω ακόμη τις πατημασιές τους και τα χνώτα τους… ακούω ακόμη την βαριά αγωνιώδη ανάσα τους… Δεν θα μπορέσω να διαβώ, αυτόν τον δρόμο αμέριμνος, να ψωνίσω δώρα… Θα ακολουθήσω τον θόρυβο που κάνουνε τα ροδάκια, από το παλιό καροτσάκι του, φορτωμένο με χρήσιμα σκουπίδια… και θα πάω να ξοδέψω χρήματα;;;

Άραγε ζούνε, έβγαλαν την παγωνιά, αυτές οι φιγούρες…;
Τι να κάνει αυτός ο άνθρωπος, που είδα;
Τόσα παιδιά χθες το βράδυ κοιμήθηκαν στο κρύο, για να ξεχάσουν την πείνα τους και να ονειρευτούνε δωράκια… ένα ποτήρι ζεστό γάλα και ένα ζεστό πιάτο φαγητό ή καινούργια ζεστά παπούτσια…
Τι να το κάνω το νέο κινητό ή την  νέα κάμερα, το νέο φορητό βίντεο ή το σύγχρονο βιντεοπαιχνίδι… όταν ξέρω πόσο ανάγκη έχουν τα σκουπίδια μας, μερικά παιδιά της ηλικίας μου!

Με το ξημέρωμα, θα πω στους γονείς μου πως θέλω δύο δώρα!
Το σκέφτηκα και δεν κάνω πίσω.

Πρώτα από όλα θέλω στο υπόγειο, άδειο διαμέρισμα, που έχουμε και εμείς ξενοίκιαστο και κλειδωμένο, να βάλουν ένα αερόθερμο, ένα ράντζο, με δυο κουβέρτες και ένα πιάτο για φαγητό. Θα περιμένω το βράδυ, την γνωστή φιγούρα, που λιώνει στον δρόμο μου, έξω από το παράθυρό μου και θα την οδηγήσω μέσα, στην δική μου φάτνη. Και ποιος ξέρει να είμαι τυχερός και να είναι ο επόμενος ταπεινός βασιλιάς του κόσμου μας…

Δεύτερο δώρο, θέλω να δώσουμε μόλις είκοσι ευρώ και να πάρουμε μία σακούλα, με τρία γάλατα, δέκα φέτες ψωμί και κασέρι, μία κονσέρβα φασόλια και ψάρι, λίγο τυρί και τυρόπιτες και να την δώσω σε όποιον μου απλώσει το χέρι, στον δρόμο μου… Γιατί όποιος απλώνει το χέρι, θέλει βοήθεια. Το κρύο πάγωσε την φωνή του για να φωνάξει «βοήθεια…» ή πάγωσε τα αυτιά μας για να τον ακούσουμε…

Θέλω ο δρόμος μου να φωτίζεται πραγματικά, από χαμόγελα και όχι από τα ψυχρά και παγωμένα στολίδια του δήμου μας. Θέλω το βράδυ, που θα είμαι μέσα στα ζεστά μου παπλώματα, να ακούω ευχαριστήριες φωνές από το παραθύρι μου και με τραγούδια να αλλάξουμε τον κόσμο τούτο, από όλους!

Φάτνες υπάρχουν και περιμένουν πολλοί «Θεοί» να ξεκλειδώσουν και να ξαποστάσουν. Τούτες τις μέρες θέλω τόσο πολύ να πω σε όλους τους μεγάλους, πως πολιτισμός δεν είναι να φτιάχνεις υπόγειους κάδους και πεζόδρομους με σιντριβάνια στην Τρίπολη και σε κάθε πόλη, με χρήματα του ΕΣΠΑ, για να τα διαβούν άνθρωποι απελπισμένοι, κρυωμένοι και φτωχοί… Πολιτισμός δεν είναι κύριε Δήμαρχε, να υπάρχουν κλειστά δημοτικά κτίρια και ξύλινα καραμελόσπιτα, ανάμεσα σε πικραμένους ανθρώπους. Πολιτισμός δεν είναι να ψάχνουμε ζωή στο διάστημα και να αγνοούμε για την ζωή στη Γη…

Η φάτνη μου θα έχει το δικό της αστέρι, να ακολουθήσει όποιος το χρειάζεται ή ζηλέψει, όποιος θελήσει να μιμηθεί. Το δέντρο μας φέτος και κάθε χρόνο, στο σπίτι μας, θα έχει μία πραγματική φάτνη, στο υπόγειο διαμέρισμά μας!!!

Αυτό θέλω για δώρο, από τους γονείς μου και μακάρι όλα τα παιδιά της ηλικίας μου.
Σας εύχομαι τώρα πια χαρούμενα, Χρόνια Πολλά, σε όλους!!!
Ας αλλάξουμε τον κόσμο μας... Καληνύχτα.
Με αγάπη Νίκος."
...
Σε ευχαριστούμε Νίκο για όσα μας είπες μέσα από την ψυχή σου. Θα κάνουμε πραγματικότητα την επιθυμία σου.
Με εκτίμηση,  ΓΧΝν.
http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com
http://aromapanagias.blogspot.com
http://aeropsekasmostripolisarcadias.blogspot.com

Πηγή