Για τη δασκάλα μου απόψε

Γράφω για ν' απαλύνω τη ροή του χρόνου  και να κερδίσω την εκτίμηση ανθρώπων που αγαπώ. «Ομορφιά είναι το σχήμα που δίνει η αγάπη στα πράγματα»

Όταν  ένας άνθρωπος προσπαθεί να φέρει το περιβάλλον του σε αρμονία  με τον μέσα του κόσμο –αυτή  η επέμβαση δείχνει το γούστο του ,δηλαδή τον τρόπο που υπάρχει στη ζωή.

 Δείχνει τις καταστάσεις της ψυχής του  και περισσότερο την πίστη του για το πώς  θα έπρεπε να εκφράζεται η ζωή … και  είναι από τις πιο αυθόρμητες εκφράσεις της .

Μορφώνεται μαζί της . Για αυτό το γούστο είναι ένα πρώτο αδιάψευστο κριτήριο στις πνευματικές μας επιδόσεις .

Αλλά η   όμορφη όψη ,όπως και η αγάπη δεν μπορεί  να έχει μια μόνο  έκφραση:  Μπορεί να είναι σεμνή, λιτή, γλυκιά, κομψή   με γούστο, καλοσυνάτη, φωτεινή, ρεαλίστρια, εμπνευσμένη, ποιητική, ευαίσθητη, προοδευτική .

Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν η δασκάλα που με σημάδεψε πνευματικά με φτωχά υλικά, ως οι αντιθέσεις της ασπρόμαυρης ζωής  μας την εποχή εκείνη  με στοιχεία ανθρωπιάς  και ευθύνης για όλα  τα παιδιά της ξεχασμένης  “άνω Ελλάδας” .  Οι φράσεις  της φτάνουν σε μας ακόμη  και σήμερα σαν  συνθήματα αποδεικνύοντας ότι η ομορφιά δεν  είναι υπόθεση πολυτελείας –όπως και η αγάπη

Εκείνο που την έκανε ξεχωριστή στις παιδικές  ψυχές είναι η πρωτοτυπία της σκέψης της  που στα πετάγματά της , μας διαμόρφωσε , όπως και η προσπάθεια της να μας ενθαρρύνει να αποκτήσουμε τον δικό μας αυτοδύναμο  λόγο  ,να εκφραζόμαστε ελεύθερα στη μητρική μας γλώσσα  για την οποία ντρεπόμασταν σαν χωριατόπαιδα .

Μας μοίραζε τις μπανάνες που  έφερνε στην τάξη  ειδικά για μας,  με δίκαιο τρόπο στα 40 τεμάχια όσοι και οι μαθητές της τάξης . Χορτάσαμε με το αίσθημα περί  δικαίου , με τις αναγνώσεις της  για  την υπεράσπιση των αδικημένων ,των χαμένων  ,με τις προσεχτικά επιλεγμένες  ποιητικές λέξεις της,  να προτιμάμε το κάλλος της ψυχής απ του κορμιού , που αποδείχτηκε ότι είναι  ένα και το αυτό .

Μας χόρτασε ό λόγος της που ήταν αποτέλεσμα μιας γεμάτης ζωής και δυναμωμένου πνεύματος και είχε δημιουργήσει μια ποιητική φωνή και ένα φιλοσοφικό τόνο που δεν μας βάραινε σχεδόν καθόλου. Μας έκανε να αγαπήσουμε την ποίηση και τη μουσική, σαν αποτέλεσμα μιας βαθιάς αισθαντικότητας, που υμνεί το πνεύμα καλύτερα όταν υμνεί την ύλη των πραγμάτων. Έτσι όπως το πιο καλό θαλασσινό τραγούδι το λέει ο αγέρας, μέσα στα αδειανά κοχύλια.

Για την δασκάλα μας ο άνθρωπος ήταν ένα φρεσκο-αγορασμένο τετράδιο, ένα άδειο κι άμορφο πλάσμα που το σμιλεύει ο χρόνος και το γεμίζει νόημα η προσπάθεια του να συναντήσει μέσα του αυτό που ονομάζουμε Θεό.

Η αγάπη που ένοιωθε για κάθε ύπαρξη δεν είχε σχέση με τον γλυκερό ουμανισμό των βιβλίων, αλλά με την αισθαντική γνώση της αξίας που έχει η ζωή και η σπλαχνική συμπάθεια και ο σεβασμός για κάθε διαφορετική μορφή ζωής.

Κάθε προσπάθεια για ζωή δίπλα μας έλεγε αξίζει το σεβασμό μας για να υπάρχει πλάι μας. Σήμερα που τα σκέφτομαι, όλα αυτά είναι η κεντρική ιδέα της οικολογικής σοφίας, που μου πήρε χρόνια να αφομοιώσω σε βάθος ως περιβαλλοντικές έννοιες -κι αυτή τόσο απλά μας τα είχε διδάξει!

Δεν υποκρίνομαι πως η ζωή είναι ιερή, είναι γλυκιά ή είναι δώρο του καλού Θεού! Ούτε με νοιάζει τι είναι επί της ουσίας. Όμως είναι η μόνη μας ευκαιρία στον πλανήτη Γη και από τη στιγμή που δεν τη κλωτσάμε, να της φερθούμε με αξιοπρέπεια· να την απολαύσουμε δίχως κλάψες, να την φάμε σαν δροσερό (απαγορευμένο ) καρπό, για να την αφήσουμε τουλάχιστον με τη βεβαιότητα πως κάναμε το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε.

Τα ξέρω όλα αυτά σαν δεδομένα ενός προβλήματος που δεν λύνεται. Όμως πρέπει να παίξω· να κάνω πως προσπαθώ να το λύσω, έτσι για να κυλήσει η ιστορία κα να κυλήσει η ζωή. Διαφορετικά, σηκώνω τα χέρια και πάω στο καλό.

Έμαθα να πιστεύω στα εξής: μπορεί να είμαστε μόνοι (αφύσικα μόνοι), να περνάμε διάφορα, να μη μπορούμε να επεξεργαστούμε τα οξύμωρα data της ύπαρξης, αλλά δεν έχει γούστο να ζεις αν δεν διεκδικείς το hardcore της ζωής: αγάπη, χέρια, καρδιές και χείλη πάνω στα χείλη σου.

Αυτός είναι ο λόγος που μας έλεγε η δασκάλα μας όταν μας προετοίμαζε για το μεγάλο σχολείο της ζωής. «Βγες παιδάκι μου να παίξεις» έλεγε, όταν καθόμουνα ώρες και χάιδευα το σκύλο μου.

Εννοούσε: Βγες έξω να παίξεις και να πληγωθείς.

Το ίδιο λέω σήμερα και εγώ στη κόρη μου που καρφώνεται με τις ώρες στο PC: «Βγες έξω κοριτσάκι μου να παίξεις!». Είναι παράξενοι οι άνθρωποι... Αλλά είναι οι μόνοι που έχουμε. Μην αναπληρώνεις τη ζωή με τα γκατζετάκια της, το χάδι με τα πλήκτρα. Πρόσεξε πολύ μην κάνεις τη καρδιά σου πέτρα! «Βγες έξω κοριτσάκι μου να παίξεις, να πληγωθείς, να καταλάβεις -και μια μέρα να αγαπήσεις κι εσύ!»...

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Κατάκαλη  1-08-2011

Πηγή: www.ppol.gr/

Αντικλείδι