Με την ψυχή στο στόμα

Η μοναδική παρηγοριά στη θλίψη είναι η ελπίδα.

Όταν όμως κοιτάς μπροστά και η ελπίδα μοιάζει να έχει χαθεί από τον ορίζοντά σου, είσαι καταδικασμένος να ζήσεις μέσα στη θλίψη για το υπόλοιπο...

Δεν είμαι άνεργη, όμως ο τρόπος που δουλεύω τα τελευταία χρόνια, οι συνθήκες και οι ισορροπίες τρόμου για να τα καταφέρω να ζήσω με τα ελάχιστα λεφτά που κερδίζω, είναι απελπισία.

Σχεδόν ποτέ τα λεφτά που παίρνω τώρα πια κάθε μήνα δε φτάνουν να καλύψουν τα αναγκαία, κι έτσι συσσωρεύονται υποχρεώσεις και απλήρωτοι λογαριασμοί.

Έχασα την ηρεμία μου, στο μυαλό μου όλο λογαριασμούς κάνω και το αποτέλεσμα είναι πάντα μείον, και επιπλέον υπάρχει πάντα ο φόβος πως τον επόμενο μήνα ίσως και να μην πληρωθώ. Υπάρχει πάντα η αγωνία για πόσο ακόμα θ' αντέξει η επιχείρηση όπου δουλεύω, που παρ' όλη τη μείωση μισθών και παροχών, κι αυτή με τη σειρά της αρνητικό πρόσημο έχει.

Έχασα τους φίλους μου, μπερδεμένοι κι αυτοί με τους δικούς τους ισολογισμούς, τα δικά τους προβλήματα, καταντήσαμε να συζητάμε όλο τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά, μονίμως χωρίς κέφι, και σιγά σιγά ξεμακραίνουμε.

Έχασα και τον σύντροφό μου για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Μια σχέση με την  ψυχή στο στόμα, το πρώτο διάστημα της κρίσης προσπαθούσαμε μαζί να βρούμε άκρη και μετά άρχισαν όλες μας οι ανασφάλειες και οι φοβίες να γίνονται σύννεφα μαύρα πάνω απ' τα κεφάλια μας και μας πήρε η κατηφόρα.

Σιγά σιγά ξεμένω μόνη μου, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, να αναζητάω την ελπίδα κι όμως να σκοντάφτω συνεχώς πάνω στην απελπισία και την απόγνωση.

amalia, 40 χρ.

Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου»