Γιάννης Ρίτσος: «όμορφα που μυρίζει τ' άσπρο αστρουλάκι της ταπείνωσης»

Γιάννης Ρίτσος
Δίδα Καίτη Δρόσου, Τιμοθέου 45, Αθήνα
Σ.Ν.Μ
Σ.Τ.Γ.9028

21.IV.50
Καιτούλα, Καιτούλα
όμορφο το γράμμα σου σαν τα μάτια σου, σαν τη καρδιά σου, σαν τα τραγούδια σου
σαν κάθε τι δικό σου.
Τι να στο πω
που το ξέρεις. Γιατί λοιπόν με ρωτάς; Αν σ΄αγαπάω; Κλείσε το στόμα και τα μάτια. Βλέπεις είναι βράδι και σου γράφω και σε φιλάω.
Μακριά άναψαν τα φώτα του Λαυρίου. Εσύ ανάβεις μέσα μου μια πολιτεία φώτα. Εκεί μέσα τριγυρίζω.
Είναι ένα δάσος από στίχους που μας προσμένει πίσω από τη θλίψη πέρα μακριά
μέσα μας
εκεί που σφίγγονται δυο χέρια
εκεί που δυο καρδιές κουβεντιάζουν πάνω από ένα σταμνί αμίλητο νερό. Σ' ένα κόμπο του μαντηλιού μας είναι δεμένος πάντα ο όρκος του κόσμου. Ξεχνάμε τη πίκρα. Το φως δε το ξεχνάμε.
Καληνύχτα Καιτούλα. Κοιμήσου ήσυχα στο δάσος μας. Η θάλασσα ανεβάζει το τραγούδι της άκρη- άκρη στα δαχτυλά μας.
Να και τα χαμομήλια που ανάψαν τ' άστρα φαναράκια τους
εδώ σερνάμενα στις πέτρες
στην ακρογυαλιά
παράξενο
σε τούτο το ξερότοπο
τόσα χαμομήλια
και τόσο μεγάλα σα μαργαρίτες
κύτταξε ένα μπουκέτο εδώ πλάι μου
σ' ένα κονσερβοκούτι
δίπλα στο κρεββάτι της εκστρατείας
μυρίζει ανάρρωση και καλωσύνη
όμορφα που μυρίζει τ' άσπρο αστρουλάκι της ταπείνωσης.
Γεια σου Καιτούλα
φιλιά -φιλιά -φιλιά
και άλλα τόσα.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΙΤΗ ΔΡΟΣΟΥ

poihsh-logotexnia