19 και 20 Νοεμβρίου - Το Κακοποιημένο Παιδί και τα Δικαιώματά του

Ο μήνας Νοέμβριος αφιερώνει δύο συνεχείς ημέρες στο παιδί, την 19η Νοεμβρίου ως διεθνή ημέρα κατά της κακοποίησης των παιδιών και την 20ηΝοεμβρίου ως παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού. Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι αυτά τα δύο θέματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. 

Του Χρήστου Α. Κατσαρού (Chris Sintiki)*

Στη σύγχρονη και πολιτισμένη κοινωνία μας, όπου όλα είναι θεσπισμένα, πολύς λόγος γίνεται συνεχώς για τα δικαιώματα του παιδιού∙ τηλεοπτικά σποτάκια και σχολικά προγράμματα μας βομβαρδίζουν για να μας ευαισθητοποιήσουν κατά της βίας και της κακοποίησης της οποίας κατά κύριο λόγο θύματα είναι τα παιδιά, αφού αυτά αποτελούν το πιο ευάλωτο κομμάτι όχι μόνο της οικογένειας, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης.

Αλήθεια ποιος από μας δεν έγινε μάρτυρας της εκμετάλλευσης των παιδιών στα φανάρια ή στις γωνιές των δρόμων που ζητιανεύουν για ελάχιστα χρήματα ή ακόμα χειρότερα ποιος από εμάς δεν συνάντησε έναν ενήλικα ‘‘γονέα’’ να κρατά στο κρύο ή στο λιοπύρι το ανήλικο ‘‘παιδί του’’, πολλές φορές ευρισκόμενο και σε βρεφική ηλικία, προκειμένου να προκαλέσει την φιλάνθρωπα και χριστιανικά αισθήματά μας;

Αλήθεια μήπως δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που, ικανοποιημένοι από την υποκριτική προσφορά των λίγων λεπτών του ευρώ σε κάποιο παιδάκι, κωφεύουμε στην κραυγή του για βοήθεια; Ποιος άλλος από αυτήν την ευαισθητοποιημένη κοινωνία κάνει πώς αγνοεί την βία και οχυρώνεται στο καβούκι του όταν δίπλα του κακοποιείται ένα παιδί; 

Παιδική εργασία και μάλιστα μη αμειβόμενη, παιδική πορνογραφία και παιδοφιλία- συμπεριλαμβανομένων και των γάμων ανήλικων κοριτσιών σε χώρες με κουλτούρα πολύ διαφορετική από την ευρωπαϊκή, παιδική εκμετάλλευση, αναλφαβητισμός, ακρωτηριασμοί, παιδιά θύματα βίας και ξυλοδαρμού τιμωρούνται από τους νόμους καταδικάζονται από τους θεσμούς και τις διεθνείς συμβάσεις και επιτρέπονται δυστυχώς από την υποκρισία του κοινωνικού συνόλου και την αδυναμία των κοινωνικών υπηρεσιών να παρέμβουν δυναμικά και αποφασιστικά.

Επιπλέον η οικονομική κρίση, επέτεινε την όλη κατάσταση. Ολοένα και περισσότερα παιδιά, κυρίως οικονομικών μεταναστών που έχουν περάσει λαθραία τα σύνορα και για τους οποίους δεν υπάρχουν στοιχεία απογραφής, αλλά και γηγενών κοινωνικών ομάδων, απέχουν από τα μαθήματά τους προκειμένου να επαιτήσουν ή να εργαστούν χωρίς κοινωνική ασφάλιση και κάτω από άθλιες οικονομικές, κοινωνικές και υγειονομικές συνθήκες. Κοντολογίς, έχουμε μερίδιο ευθύνης.

Αγαπητοί αναγνώστες, ο μήνας Νοέμβριος αφιερώνει δύο συνεχείς ημέρες στο παιδί, την 19η Νοεμβρίου ως διεθνή ημέρα κατά της κακοποίησης των παιδιών και την 20ηΝοεμβρίου ως παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού. Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι αυτά τα δύο θέματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. 

Όσοι αξιώθηκαν, με οποιονδήποτε τρόπο, να γίνουν γονείς, αλλά και όσοι διαθέτουν λίγο περισσότερη ευαισθησία και έχουν ξεφύγει από τα στενά όρια του ατομικισμού ξέρουν πολύ καλά ότι όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, χρώματος, θρησκείας, δεξιοτήτων, είναι παιδιά μας και έχουν ανάγκη εκτός από την προστασία μας, πράγμα αυτονόητο νομίζω, από την αγάπη και τον σεβασμό μας αφού δεν παύουν παρά την μικρή τους ηλικία να είναι ανθρώπινα πλάσματα που διαθέτουν αξιοπρέπεια και συναισθήματα, ίσως και περισσότερα από τα δικά μας, αφού η σκληρότητα της καθημερινότητας δεν έχει καταφέρει να διαπεράσει και να διαποτίσει πλήρως την παιδική τους αθωότητα και ευαισθησία.

Η ανθρώπινη ζωή που διαμορφώνεται από την πρώτη ώρα, όταν ακόμη μεγαλώνει μέσα στο σώμα της μητέρας, όταν δεν είναι καν αντιληπτή ούτε από την επιστήμη ούτε από το μητρικό ένστικτο είναι ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο και μεγαλύτερη ευλογία που έχει δοθεί στον άνθρωπο, είναι η συνέχεια της ζωής μας στο διηνεκές με την μεταφορά των κυττάρων μας σε μία νέα δημιουργία κι ωστόσο τόσο δική μας που η εκμετάλλευση της από τον οποιοδήποτε μοιάζει με ιεροσυλία απέναντι στην οποία τόσο η κοινωνία όσο και ο καθένας προσωπικά πρέπει να δημιουργήσει ένα αρραγές και ανυπόκριτο μέτωπο για να μη σβήσει ποτέ το χαμόγελο από τα παιδικά χείλη τους, για να συνεχίσει να έχει μέλλον η κοινωνία και η ανθρωπότητα.

*Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)
Αρθρογράφος - Διεθνής αναλυτής
gnomikilkis