Μήπως οι φωνές δεν φέρνουν αποτέλεσμα;

Ο τρόπος που μιλάτε στο παιδί σας παίζει σημαντικό ρόλο. 

Η ποιότητα του τόνου στέλνει διαφορετικά μηνύματα κάθε φορά. Όταν μιλάμε οι άλλοι προσπαθούν να ακούσουν τα λόγια μας αλλά αυθόρμητα ερμηνεύουν και τα μη λεκτικά μηνύματα που στέλνει ο τόνος της φωνή μας. 

Η ταχύτητα, η ένταση, οι παύσεις είναι πράγματα που ο ακροατής θα δώσει προσοχή για να αντιληφθεί το μήνυμα που θέλουμε να του περάσουμε. Για παράδειγμα, ο τόνος της φωνής μπορεί να δείξει ειρωνεία, θυμό, αγάπη, ανασφάλεια, εμπιστοσύνη. Με άλλα λόγια, δεν παίζει ρόλο μόνο το περιεχόμενο των όσων λέμε, αλλά και ο τρόπος που επικοινωνούμε αυτά που θέλουμε να πούμε στους άλλους.

Έτσι λοιπόν, οι περισσότεροι γονείς έχουν υψώσει τη φωνή τους ή έχουν φωνάξει στα παιδιά τους, όταν χάνουν τη ψυχραιμία τους. Στην προσπάθεια τους να τα συνετίσουν και να τους μάθουν τρόπους καλής συμπεριφοράς αναγκάζονται πολλές φορές να βάλουν τις φωνές. 

Τι γίνεται όμως τότε;
Οι φωνές μήπως τελικά δεν βοηθούν αλλά φέρνουν κιόλας τα αντίθετα αποτελέσματα; 

Η αλήθεια είναι πως η φωνή τραβά αμέσως την προσοχή των παιδιών και εκείνη τη στιγμή μπορεί να ανταποκριθούν σ’ αυτό που τους λέτε. Όμως, το γεγονός ότι ανταποκρίνονται δεν σημαίνει πως έχουν καταλάβει αυτό που τους λέτε. Με άλλα λόγια οι φωνές λειτουργούν άψογα τη στιγμή εκείνη αλλά όχι μακροπρόθεσμα.

Τα παιδιά την ώρα που οι γονείς τους φωνάζουν μπλοκάρουν. Αντιδρούν μηχανικά επειδή φοβούνται ή αγχώνονται. Όταν αργότερα ηρεμήσουν δεν θυμούνται για το λόγο που πρέπει να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που τους είπατε.

Συνεπώς, οι φωνές δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος διαπαιδαγώγησης και μάθησης καθώς δεν βοηθούν το μικρό σας να μάθει ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι. Ακόμα, ο τρόπος αυτός επικοινωνίας εκλαμβάνεται ως ο κατάλληλος τρόπος για να διεκδικήσει κανείς τις ανάγκες και τα θέλω του. Και χωρίς να το καταλάβετε έχετε μετατραπεί σε μια οικογένεια που φωνάζει. Δεν μπορεί να συζητήσει ήρεμα και σε χαμηλό τόνο. Είναι μονίμως σε ένταση και δίνει την εικόνα ότι τσακώνεται συνεχώς. Απλά επειδή άθελά σας μάθατε στα παιδιά να φωνάζουν όταν θέλουν να υπερασπιστούν τη γνώμη τους και να προστατέψουν τα δικαιώματά τους.

Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται ο ήρεμος, ζεστός και σίγουρος τόνος στη φωνή σε συνδυασμό με μια χαλαρή αλλά σίγουρη στάση του σώματος, είναι απαραίτητα στοιχεία επικοινωνίας για να προσέξουν και να συνεργαστούν τα παιδιά όταν οι γονείς δίνουν οδηγίες για κάτι. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά νιώθουν ότι οι γονείς τους νιώθουν αυτοπεποίθηση με τον ηγετικό τους ρόλο, και είναι επομένως πιο πιθανό να προσέξουν αυτά που έχουν να τους πουν.

Επίσης, οι γονείς θα πρέπει να προσέξουν πως ο υπερβολικά χαλαρός και φιλικός τόνος της φωνής συνοδευόμενος από μια παθητική στάση του σώματος, στέλνει το μήνυμα πως αυτά που λέτε δεν είναι και τόσο σημαντικά. Με αποτέλεσμα οι οδηγίες που δίνεται στα μικρά σας να αφεθούν στη δική τους κρίση αν θα τηρηθούν ή όχι. Εξίσου μη αποτελεσματικός είναι και ο επιθετικός ή αυστηρός τόνος της φωνής. Που μοιάζει περισσότερο με στρατιωτικό διάγγελμα παρά με συμβουλή ή γαλουχία. Ο αυστηρός τόνος αποπροσανατολίζει, καθώς στέλνει το μήνυμα του εκφοβισμού αλλά και της ταπείνωσης.

Συνεπώς, η επικοινωνία είναι το Α και το Ω στις ανθρώπινες σχέσεις. Τα μικρά σας έχουν ανάγκη να γνωρίζουν τις προθέσεις και όταν τις επικοινωνείτε με τρόπο σωστό τότε τα βοηθάτε να κατανοήσουν τα όσα τους λέτε. Και μην ξεχνάτε πως αποτελείται πρότυπο!

jenny