«Τι το κουβαλάς συνέχεια πάνω σου; Θα το "χαλάσεις" το παιδί»

Τον περασμένο μήνα, η Κέλλυ Ντίρκς, μια μαμά από την Μινεσότα, έκανε κάτι που πολλές μαμάδες κάνουν. Πήρε το μωράκι της στο μάρσιπο και πήγε να ψωνίσει σε κάποιο πολυκατάστημα.

Εκεί, η Ντίρκς περιφέρονταν στους διαδρόμους ενώ η κορούλα της κοιμόνταν ήσυχα και άνετα πάνω της. Η μέρα της θα έπρεπε να κυλήσει όπως και τόσες άλλες μέρες όπου είχε κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αλλά αυτό δεν έγινε. Κάτι συνέβη.

Κάποια άλλη πελάτισσα του καταστήματος είδε την Ντίρκς, την πλησίασε και της είπε με αυστηρό ύφος ότι θα “χαλάσει» το μωρό της επειδή το κουβαλάει πάνω της. Της είπε επίσης ότι έτσι η μικρή της όταν μεγαλώσει δεν θα μάθει ποτέ να είναι "ανεξάρτητη".

Γιατί; Επειδή η Ντίρκς κουβαλούσε πάνω της την κορούλα της. Η μαμά αρχικά τα έχασε και αρκέστηκε να χαμογελάσει. Φίλησε την κόρη της και συνέχισε τα ψώνια της. Μόλις πήγε σπίτι της όμως αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της με τους φίλους της στο Facebook.

Και το έκανε, όχι με θυμωμένο ή μισαλλόδοξο τρόπο αλλά με στοργικό και ενημερωτικό. Τα λόγια της αρχίζουν με τις λέξεις «αν γνώριζες μόνο …» και αυτό κάτι σημαίνει. Κάτι πραγματικά συγκινητικό που θα το ανακαλύψετε στη συνέχεια.

«Αγαπητή Γυναίκα στο κατάστημα
Το έχω ακούσει και πριν, ξέρεις, αυτό το θα "χαλάσω το μωρό μου". Ήσουνα πεπεισμένη ότι ποτέ δεν θα μάθει να είναι "ανεξάρτητη". Σου χαμογέλασα, φίλησα το κεφαλάκι της και συνέχισα τα ψώνια μου.

Αν γνώριζες μόνο αυτό που εγώ γνωρίζω.

Αν γνώριζες μόνο πώς πέρασε τους πρώτους δέκα μήνες της ζωής της, εντελώς μόνη, μέσα σε μια αποστειρωμένη μεταλλική κούνια, χωρίς να έχει τίποτα και κανέναν να την παρηγορήσει εκτός από το να πιπιλίζει τα δάχτυλά της.
Αν γνώριζες μόνο πως έμοιαζε το πρόσωπό της όταν οι άνθρωποι από το ορφανοτροφείο μου την έδωσαν να την αγκαλιάσω για πρώτη φορά.. ανακατεμένες στιγμές ηρεμίας μαζί με τον απόλυτο τρόμο. Κανείς δεν την είχε κρατήσει ποτέ έτσι στην αγκαλιά του μέχρι εκείνη τη μέρα και δεν είχε ιδέα πως έπρεπε να συμπεριφερθεί.

Αν γνώριζες ότι ακόμη και μέχρι σήμερα, όταν ξυπνάει στην κούνια της ποτέ δεν κλαίει γιατί στο ορφανοτροφείο όσο και να έκλαιγε, κανείς δεν έτρεξε ποτέ κοντά της.
Αν γνώριζες μόνο ότι το άγχος και η θλίψη ήταν τα τυπικά συναισθήματα κάθε μέρας της. Ότι κάθε μέρα προσπαθώντας να σηκωθεί από την κούνια της χτυπούσε το κεφάλι της ξανά και ξανά και ξανά. Ότι προσπαθούσε μόνη της να παρηγορηθεί από τον πόνο της.
Αν γνώριζες μόνο ότι για να νιώσει το μωρό μου “ανεξάρτητο» θα χρειαστεί να περάσουν λεπτά, ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια μέχρι να καταφέρει να παρακάμψει το μέρος του εγκεφάλου της που της φωνάζει “τραύμα» και “δεν είναι ασφαλές».

Αν γνώριζες μόνο όλα αυτά που εγώ γνωρίζω.

Αν γνώριζες μόνο ότι το μωρό μου κλαίει περισσότερο όταν την αφήνω κάτω από όταν την σηκώνω.
Αν γνώριζες μόνο ότι το μωρό μου “τραγουδά» όσο μπορεί πιο δυνατά μετά τον υπνάκο της, γιατί ξέρει ότι η φλυαρία της θα με κάνει να τρέξω κοντά της για να της αλλάξω την πάνα της αλλά και για να την αγκαλιάσω.
Αν γνώριζες μόνο ότι το κοριτσάκι μας κοιμάται μόνο στην αγκαλιά την δική μου και του μπαμπά της και ότι δεν μπορεί ποτέ να κοιμηθεί μόνη της.
Αν γνώριζες μόνο ότι το μωρό μας, μας έκανε όλους να κλάψουμε τη πρώτη μέρα που ζήτησε την αγκαλιά μας, εντελώς αυθόρμητα.

Αν γνώριζες μόνο αυτά που εγώ γνωρίζω.

Το να “Χαλάσω το μωρό μου» είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνω ποτέ στη ζωή μου. Είναι ένα προνόμιο. Θα την κουβαλάω πάνω μου όσο εκείνη θέλει γιατί έτσι μαθαίνει ότι είναι ασφαλής. Ότι ανήκει σε κάποιον. Ότι την αγαπούν.

Αν γνώριζες…»

Πηγή