Μια δασκάλα γράφει: «Ονειρεύομαι ένα σχολείο... »

Μεγάλωσα ως παιδί με ένα όνειρο: Να Διδάσκω!! 

Κοιμήθηκα με τα ένθερμα λόγια, τις παραινέσεις και τις ελπίδες του Παπανούτσου, του Τσολάκη, του Ντεκρολύ, της Μοντεσόρι, κ.α. Διάβασα Πλάτωνα, Δημοσθένη, Ζαν Ζακ Ρουσώ, Μπρούνερ, Αρβελέρ, κ.α. και σπούδασα σε τρία ΠΤΔΕ (Αριστοτέλειο, Καποδιστριακό και Αιγαίου), έχοντας ως Πανεπιστημιακούς καθηγητές αξιολογότατους ανθρώπους και επιστήμονες, όπως τους Ράση, Ματσαγγούρα, Παππά, Κωνσταντινίδη, Γραμματά, Ράπτη, Τζάνη, Αποστολίδου, Γρόλλιο, Κόκκινο, Σκούρτου, Σοφό, Κιμουρτζή, Σεβαστάκη, Κλαδάκη, Λυπουρλή, Μιχάλη και τόσους άλλους που διαμόρφωσαν τη σκέψη μου για το ποια πρέπει να ναι η Παιδεία μας.

Γράφει η εκπαιδευτικός κ. Βασιλική Μηρτσέκη

Ανθρώπους με διαφορετικά πιστεύω που μου έδωσαν όμως ένα όραμα. Να παλεύω για την Παιδεία. Για την Παιδεία που οδηγεί τα παιδιά στην κατάκτηση της γνώσης. Μιας γνώσης που δεν δίνεται με ένα σχολείο κλεισμένο στον εαυτό του και με κλειστά curriculum, σε μια εποχή που τρέχει πιο γρήγορα από το χρόνο και που τα βιβλία μας σήμερα γράφονται και αύριο είναι παλιά ως προς τις γνώσεις που παρέχουν. 

Στο δημοτικό έχουμε μείνει ως μικρότερο άτμητο κομμάτι ύλης το άτομο, ενώ ήδη έχει ανακαλυφθεί ότι και τα άτομα αποτελούνται από μικρότερα υποσωματίδια. Και αυτό έρχομαι να το συμπληρώσω εγώ σαν παραμύθι, σαν ταξίδι προς το κέντρο της ύπαρξής μας. Δεν είναι τραγικό αυτό καθώς και το ότι παρεκκλίνοντας από το βιβλίο, κινδυνεύω να θεωρηθώ «επιδειξίας γνώσεων» και «αυτοπροβαλλόμενη» εις βάρος των παιδιών έχοντας και την αντίστοιχη αντιμετώπιση;

Δεν έχω κανένα κοινό με καμία πολιτική για τη Παιδεία που ακολουθήθηκε τόσα χρόνια, άρα δεν είμαι πουθενά προσκείμενη παρά μόνο στο όνειρό μου.... 

Ονειρεύομαι μια Παιδεία για τα ΠΑΙΔΙΑ όπως θα έπρεπε να είναι. Σχολεία ανοιχτά για όλα τα παιδιά, με μαθητές που θα έχουν χώρο και λόγο στην κοινωνία, ακόμα και αν είναι παιδιά ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ! Χώρους, όπου το παιδί θα μορφώνεται και δεν θα παπαγαλίζει. Σχολεία με εργαστήρια και αίθουσες, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ πιο εύκολη (εγώ και με ένα στυλό και ένα μολύβι θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω γιατί ΑΓΑΠΩ τη διδασκαλία), αλλά για τα παιδιά. 

ΜΟΝΟ για τα παιδιά, γιατί στον κόσμο μας που τρέχει με ταχύτητα πρέπει να δίνω τις απαραίτητες προσλαμβάνουσες στα παιδιά και να μη στέκομαι μόνο στην εικόνα ενός βιβλίου.

Ονειρεύομαι πως θα ‘ρθει κάποια μέρα που θα κάνω και μάθημα έξω στη φύση και εκεί θα λύνω τις απορίες των παιδιών, ακόμα και με ένα κλαδί αντί για κιμωλία, σχεδιάζοντας στο χώμα και συζητώντας. 

Εκεί όπου θα δουν ένα μήλο, ένα φύλλο να πέφτει από το δέντρο και θα μιλήσω για τη βαρύτητα και το Νόμο του Νεύτωνα με απλά λόγια. 

Δηλαδή θα αγαπήσουν τη φυσική και όταν και εφόσον δεν μπορώ να κάνω μάθημα έξω, να το κάνω στο εργαστήριο, σε οργανωμένο περιβάλλον, χωρίς το φόβο μήπως σκάσει ένα γκαζάκι στα χέρια μου, ούτε αν ο μαθητής μου θα δοκιμάσει από το κουτάκι που έχω φέρει με ρινίσματα σιδήρου. 

Ονειρεύομαι μια Παιδεία όπου θα κάνω έρευνα. Ναι, έρευνα με τους μαθητές μου.... Κοινωνικές, οικονομικές, αρχιτεκτονικές κλπ, έχοντας πρώτιστα μετατρέψει τη διαδικασία και το υλικό στην ηλικία τους, με στόχο να τους διδάξω τη σημασία της φαντασίας για τη δημιουργικότητα και την καινοτομία. Ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή θα έχω την ευελιξία να διδάσκω αυτό που πρέπει, έχοντας ως βάση την τάξη μου και όχι ένα βιβλίο. Θα έχω ως βάση το ανθρώπινο δυναμικό μου.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο με ένα δάσκαλο σε άλλο ρόλο.. Σε εκείνο πραγματικά του καθοδηγητή και όχι του φροντιστή για την ύλη. Του καθοδηγητή σκέψης και όχι του φροντιστή του τί να σκέφτεται και τί να μάθει ένα παιδί. Ένα ρόλο που μόνο ο δάσκαλος μπορεί να έχει. Αυτό σπούδασε εξάλλου..Πώς θα βοηθήσει ένα παιδί να σκέφτεται πριν φτάσει στο Γυμνάσιο, όπου εκεί θα αναλάβουν οι καθηγητές και θα «πατήσουν» πάνω στον τρόπο που έμαθε αυτό να σκέφτεται, ώστε να του δείξουν το «τί» της επιστήμης τους.

Ονειρεύομαι ένα πρόγραμμα όπου ο ρόλος μου να είναι αυτός που πρέπει να είναι. Ένας δάσκαλος κάνει τα πάντα για τα παιδιά του. Διδάσκει ποίηση, ρυθμό, ρίμα και τραγουδά όχι σαν επαγγελματίας, αλλά μπορεί να καθοδηγήσει τα παιδιά στη μουσική και να αναλάβει ταυτόχρονα ο καθηγητής της μουσικής να τα βοηθήσει να την αγγίξουν σε βάθος. Τα μαθαίνει τα πρώτα βήματα ενός χορού, τρέχει μαζί τους, παίζει μαζί τους και μετά έρχεται ο καθηγητής της Φ.Α. να τα πάρει κοντά του και να τους δείξει τη σημασία της Φ.Α. για το σώμα και το πνεύμα τους.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που τα παιδιά θα κάθονται στο σχολείο. Το σχολείο όμως δεν θα είναι χώρος φύλαξης όπως έχει μετατραπεί στις συνειδήσεις μας, αλλά χώρος Παιδείας. Όπου δάσκαλοι, μαθητές και κατ’ επέκταση οι γονείς, θα νιώθουν πως κάτι προάγεται και αυτό είναι η Παιδεία. Ένας χώρος που θα προκαλεί στα παιδιά σεβασμό για ό,τι του δίνουν, αλλά και για αυτούς που του το παρέχουν.

Ονειρεύομαι ένα ολοήμερο σχολείο με χώρο ξεκούρασης για τα παιδιά, πολύχρωμο και διαφορετικό. ΔΕΝ είναι για μένα ολοήμερο σχολείο ένα σχολείο που τα παιδιά 8 ώρες κάθονται στις ίδιες καρέκλες.... 

Που κάνουν πάλι μάθημα, που τρώνε στα γραφεία των δασκάλων γιατί δεν υπάρχει τραπεζαρία....

Που το κάθε παιδί τρώει το δικό του φαγητό, ενώ δίπλα από ένα πιάτο με κρέας βλέπεις για άλλη μια φορά ένα μωρό να έχει μακαρόνια με σάλτσα τρίτη φορά μέσα στη βδομάδα ή σούπα μόνο με ρύζι και μικρό ίχνος από κρέας. ΝΑΙ, υπάρχουν και αυτά και τα ζούμε στα σχολεία μας.... 

Ονειρεύομαι χώρους. Πολλούς χώρους.... Χώρους για άθληση, χώρους για ζωγραφική με παλέτες και χρώματα όπου να μυρίζει νέφτι και μπογιά, χώρους χαλάρωσης για παιδιά με αναπηρία που έχουν άλλες ανάγκες. 

Να έχουμε χώρους εξοπλισμένους και κατάλληλους για τα παιδιά. Τότε μιλάμε για ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Δυστυχώς για όλα αυτά χρειάζονται λεφτά. Και έτσι ξέρω πως πάντα θα έχω ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ.... Ευτυχώς, κανείς ακόμα δεν μπορεί να μου πάρει την αγάπη για τα παιδιά και τη διδασκαλία.... Και όσο εγώ και αυτά είμαστε μαζί, θα δημιουργούμε από το μηδέν αυτό που ψάχνουν τόσα χρόνια πώς θα μας το δώσουν..

Την ΠΑΙΔΕΙΑ!!

emvolos