Ο Ωραίος Ασπασμός!

Η ρήξη στους κόλπους της νεοσύστατης Εκκλησίας ήταν γεγονός. Από την μια μεριά ο Πέτρος και από την άλλη ο Παύλος. 
Ο Πέτρος, ο κορυφαίος των Αποστόλων, η πέτρα που ο Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία. 
Ο Παύλος, ο πρώην διώκτης, μαχητής, μορφωμένος, πολύγλωσσος, Ρωμαίος πολίτης.

Ο Πέτρος καθοδηγεί την Εκκλησία. Έχει ευθύνη, ευθύνη απέναντι στο Χριστό, απέναντί στο πλήρωμα της νεοσύστατης εκκλησίας, ευθύνη απέναντι στον εαυτό του.
Ο Πέτρος, ποτισμένος με το πάθος της αυτοθυσίας του, ολιγώρησε όταν δεν έπρεπε, λιποψύχησε. Τώρα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει το χρέος που ανέλαβε. Πρέπει να δείξει την αξία του. Αλλιώς όλα χάθηκαν.

Ο Παύλος, αμείλικτος διώκτης των Χριστιανών, βαθύς γνώστης του φαρισαϊκού νόμου, φαρισαίος και ο ίδιος. Διώκτης μετά λόγου. Κάθε του χτύπημα στη νέα θρησκεία είναι τεκμηριωμένη.
Ένα χρόνο μετά την αναχώρηση του Χριστού, με θαυμαστό τρόπο μεταστρέφεται. Επαναξετάζει όλα τα δεδομένα. Είναι ορθολογιστής. Μετά την αποκάλυψη, συγκρίνει τα στοιχεία με τις γραφές που κατέχει καλά. Τα πάντα αποδεικνύουν την ορθότητα της νέας πίστης. Όλο του το μένος, γίνεται πάθος να διαδώσει τον Λόγο.

Οι δυο άνδρες, ο Πέτρος κι ο Παύλος ακολουθούν τις πορείες τους. Τέλος του 45 στην Αντιόχεια, συναντιούνται. Η σύγκρουση γίνεται δημόσια. Η αντίθεση των δυο αντρών είναι γεγονός. Όλοι συναισθάνονται τον κίνδυνο, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.

Η ανάγκη επιβάλει την σύναξη των Αποστόλων. Το 48 συναντιούνται στα Ιεροσόλυμα. Όλοι οι Απόστολοι. Μαζεύτηκαν από τις άκρες του κόσμου. Είναι η Αποστολική Σύνοδος. 

Πρόεδρος ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Οι διαφορές μεγάλες. Ο Πέτρος δεν εμπιστεύεται τον Παύλο. Τα ζητήματα τίθεται και εξετάζονται, σε κάθε διαφορά, ο Ιωάννης θα προβάλλει τον Λόγο, όπως τον είπε ο Δάσκαλος. Η καλή προαίρεση, θα φέρει αποτέλεσμα.
Τα προβλήματα και οι διαφορές θα λυθούν. Η Σύνοδος θα βγάλει τις αποφάσεις της Η Εκκλησία θα στεριωθεί. Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, κανείς αρχηγός, όλοι μαζί.

Ασπάζομαι, εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, ότι χαιρετίζουν ακουμπώντας ο ένας το μάγουλο του στο μάγουλο του άλλου. Ασπάζομαι, όμως εννοούσαν ότι ενστερνίζονται ο ένας τις απόψεις του άλλου. Ασπάζομαι θα πει ότι υιοθετώ τη γνώμη του άλλου. Ο ασπασμός είναι από το επίθετο ασπάσιος, που θα πει χαρούμενος, ευτυχισμένος.

Αυτός ο Ασπασμός απεικονίζεται στη σχετική εικόνα. Αυτό που έγινε, τότε, σε εκείνη τη Σύνοδο, ήταν μεγαλειώδες. Ο ένας ασπάσθηκε τον άλλον. Ασπάσθηκε τις απόψεις του. Τις ασπάσθηκε με Χαρά.

Αν δεν μεσολαβούσε αυτός ο Ασπασμός, το πιθανότερο θα ήταν σήμερα, ο Χριστιανισμός να είναι απλά μια ή περισσότερες ιουδαϊκές αιρέσεις, από τις άπειρες άλλες που υπάρχουν. Αντ’ αυτού, ο Χριστιανισμός σήμερα, απαριθμεί το μεγαλύτερο μέρος των πιστών του κόσμου.

Ο Ασπασμός αυτός είναι άκρως παραδειγματικός. Δείχνει με καταλυτικό τρόπο τι μπορούν να πετύχουν οι εκάστοτε ταγοί, άμα λειτουργήσουν με καλή προαίρεση, δημοκρατικά, χωρίς εγωισμούς.

Μακάρι οι σημερινοί μας ταγοί, να μπορούσαν να καθίσουν σε ένα τραπέζι να συμφωνήσουν σε πέντε πράγματα.
Μακάρι να μπορούσαν, να αφήσουν τους εγωισμούς κατά μέρος και να λύσουν το πρόβλημα που ταλανίζει την πατρίδα μας.
Γιατί, ένα σας λέω, σιγά το πρόβλημα, για τον πιο αρχαίο λαό της γης που επιβίωσε από τόσα και τόσα.
Αλλά, δεν πειράζει, πάλι θα λυθεί το πρόβλημα, είτε μνημόνιο το λένε, είτε όπως αλλιώς το λένε. Απλά θα αργήσει. Θα αργήσει αλλά να είστε βέβαιοι ότι το καλύτερο θα γίνει.

χαμομηλάκι vassileia