Αφήστε ελεύθερο το λευκό να φωτίζει την καρδιά σας

Εσύ το αποκαλείς «πνεύμα αντιλογίας», 

εγώ το ονομάζω δικαιοσύνη

Πολλές φορές θα το έχετε ζήσει κι εσείς. Να αισθάνεστε αυτόν τον αναθεματισμένο κόμπο να ανεβαίνει στον ουρανίσκο σας με τόσο γοργούς ρυθμούς και να σας πνίγει ξαφνικά. Αυτόν τον κόμπο που χρόνια τώρα σας τρώει τα σωθικά, υφαίνοντάς τα με μανδύες σκοτεινούς και κάθε τόσο αλλάζει μορφές. 

Μεγαλώνει, μικραίνει, ξεσπά και φυσικά μαζεύει. Και μαζεύει πολλά. 

Ο καρκίνος του δικαίου κύριοι, που όσο τα χρόνια περνούν κάνει μετάσταση σε όλο σας το «είναι», βαραίνει. Δεν ξέρω αν αυτό το «χάρισμα», κατ’ εμέ, το έχουν όλοι, αλλά μετά βεβαιότητας μπορώ να πω πως είναι ευχή και κατάρα μαζί.

Δίκαιο και άδικο. Καμία υποκειμενικότητα. Σκοτώνεις, είναι απεχθές και απλά κακό. Οι λόγοι δε μας αφορούν. Απλά είναι. Αντικειμενικό, ξεκάθαρο συμπέρασμα. 

Κάνεις τη δουλειά σου ουσιαστικά καλά, είσαι παραγωγικός, είναι καλό. Καμία υποκειμενικότητα. Τα πως και τα γιατί δεν έχουν καμία σημασία και όλα κρίνονται –δυστυχώς τις εποχές που ζούμε- εκ του αποτελέσματος.

Έλα όμως που, ενώ κάποια πράγματα είναι τόσο μα τόσο ξεκάθαρα, πάντα υπάρχουν οι δαίμονες που θέλουν να σε «ρίξουν», οι κύριοι που πατούν επί πτωμάτων και θέλουν να σε «κάνουν πέρα», όλοι αυτοί οι κουτοπόνηροι που νομίζοντας πως είναι κάποιοι έρχονται απέναντί σου και με πάσης φύσεως μέσα και τρόπους προσπαθούν να σε εκμηδενίσουν, να σε «στείλουν» και να διαστρεβλώσουν ήθη, έννοιες και αντικειμενικότητα μόνο και μόνο για ένα καπρίτσιο, ή ένα συμφέρον…

Οι γνωστοί ανόητοι. Με όλα τα κόμπλεξ τους στο στήθος φυλαχτά και τη ζηλοφθονία τους πακετάκι, ή απλά οι γνωστοί άγνωστοι Mr. Perfect. Πάντα σνομπάρουν, πάντα αρέσκονται στις ρήξεις και αυτό για έναν και μόνο λόγο. Δεν έχουν να κάνουν τίποτα καλύτερο, ή μάλλον καλύτερα περισσότερο παραγωγικό. Μέχρι εκεί πάνε. Και έχουν μια γλώσσα οι άτιμοι… Αφού κι εσύ απορείς! 

Και το δίκιο σε πνίγει πάλι. Και σου φοράνε ξαφνικά την ταμπέλα του «μαύρου πρόβατου» κι εσύ ξέρεις πως απλά είσαι ΕΣΥ και πως ακόμα πιο απλά διαχωρίζεις το δίκαιο από το άδικο και μέσα σου σε τρώει φίλε μου…

Αν με ρωτάς βέβαια, με τέτοιους τύπους άκρη δε θα βγάλεις. Είναι ικανοί να σου κόψουν το χέρι και να σε κάνουν να πιστέψεις πως το έκανες εσύ ο ίδιος, θέλοντας να αυτοκτονήσεις και να ζητήσεις συγνώμη από πάνω για την «κακή σκέψη» που έκανες για το άτομό τους. Αδίστακτοι. 

Και επανέρχομαι. 

Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο, αλλά αν το άσπρο είναι η δικαιοσύνη και η αλήθεια σας, προσωπική και μη… ΜΗΝ το ανακατέψετε με άλλα χρώματα. 

Αφήστε ελεύθερο το λευκό να φωτίζει την καρδιά σας και το είναι σας όλο. Βαθιά μέσα σας ξέρετε -κι εγώ ξέρω!- πως πολλές φορές αυτό δεν αρκεί. Ζητάτε επιβεβαίωση, σας βγάζουν τρελούς. 

Ζητάτε μια στοιχειώδη κατανόηση, σας λένε «πνεύματα αντιλογίας».

Να σας πω κάτι; Καλύτερα έτσι, παρά «πολλή μούρη, τζάμπα φράγκα». Τιμή σας να είστε πνεύματα αντιλογίας, τιμή σας να αισθάνεστε ότι ο πόλεμος, η ανθρώπινη εξαθλίωση, η μαύρη εργασία, η ανεργία, η φτώχεια και όλα αυτά που ζείτε καθημερινά, είναι πραγματικά άσχημα. Άσχημα είπα; Συγνώμη, απάνθρωπα. Καλύτερα απέναντι από όσους τα προκαλούν και τα ενισχύουν, παρά στο ίδιο στρατόπεδο.

Χίλιες φορές «μαύρα πρόβατα», παρά κονσερβοποιημένες σαρδέλες. 

Και κάτι ακόμα… Ως επί το πλείστον, το να μπαίνετε σε διαδικασίες να τους αλλάξετε μυαλά, δεν ωφελεί. Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Αϊνστάιν, δύο πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία και σχετικά με το σύμπαν, δεν ήταν και σίγουρος. 

Να ξεχωρίζετε!

ΥΓ: Αφιερωμένο σε όλους όσους με βρίσκουν απέναντι. Με τιμά.

Μάρη Γαργαλιάνου

enallaktikidrasi