Οι φάτνες του αιώνα μας...

Οι φάτνες του αιώνα μας δεν έχουν άστρο φωτεινό, δεν έχουν μάγους με δώρα, δεν έχουν ζεστασιά και δεν έχουν Μεσσία. Οι φάτνες του αιώνα μας έχουν φόβο και παγωνιά.

Πήραν τη ζωή τους, τα ρούχα που φορούσαν, το παιδί, το φόβο στο βλέμμα, την απελπισία στην ψυχή και κάπου στο βάθος μία ελπίδα. Είναι πολλοί οι... Ηρώδες που τους κυνηγούν. 

Οι φάτνες του αιώνα μας δεν έχουν άστρο φωτεινό, δεν έχουν μάγους με δώρα, δεν έχουν ζεστασιά και δεν έχουν Μεσσία.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.

Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος

Οι φάτνες του αιώνα μας έχουν φόβο και παγωνιά...

...που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική.

Οι πόνοι της Παναγιάς, Κώστας Βάρναλης

Στις φάτνες του αιώνα μας κοιμάται ο ξεριζωμός...

Και ένα παιδί που είχε για κρεβάτι ένα παγωμένο κύμα 
που το ξέβρασε στο ξένο τόπο.

Και εκείνο το παιδί που δεν το βρήκαν οι μάγοι με τα δώρα 
μα οι «κακοί» με τις λόγχες.

Μα, μάγοι και προφήτες δεν υπάρχουν πια... 

Μόνο τα διπλανά ανθρώπινα χέρια που λίγο ελαφραίνουν 

τη δυστυχία. 

Το νου μας στο παιδί...

Αλλά, να, που στη λάσπη, στο σπίτι από χάρτινους τοίχους υπάρχει ένας βασιλικός, μία λάμπα για το μωρό και μία Παναγία που κρατάει τη ζωή στα χέρια της και χαμογελάει.

...Θε μου πόσο ήταν όμορφη

σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων...

Συμφωνία αρ. 1, Τάσος Λειβαδίτης

Αλλά να που στη λάσπη τρέχει και γελάει η ζωή, πιασμένη από τα χέρια των παιδιών. Κι αν κρατήσουν έτσι τα χέρια τους κρατημένα σφιχτά, κι αν μάθουν την αλήθεια, εκεί είναι η ελπίδα για ένα κόσμο που να αξίζει στα παιδιά.

Όταν σφίγγουν το χέρι, 

ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο.

Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος

Δήμητρα Μυρίλλα
imerodromos.gr

Το βρήκαμε στην αγαπημένη μας ideopigi