Μια ιστορία για τη Γαλήνη της Ψυχής

"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ;" ρώτησε ο σοφός δάσκαλος τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει. 

"Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος.

Ο δάσκαλος πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα :

Εγώ θέλω γαλήνη

"Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι" είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ».

"Σβήνεις πρώτα το εγώ. Είναι αδύνατον να βρει γαλήνη αυτός που

πιστεύει ότι είναι αποκομμένος από τον Θεό και τους συνανθρώπους του. 

Το εγώ πάντα νιώθει ότι απειλείται κι έτσι φοβάται και αντιστέκεται."

Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το «θέλω»

"Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση.

Όταν τρέχεις πίσω από τις επιθυμίες σου ποτέ δε θα γίνεις

ευτυχισμένος. Είναι η γνωστή «επίδραση του κουνουπιού».

Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι εσύ σκοτώσεις τα εννιά, 

το δέκατο κουνούπι δε θα σε αφήσει να κοιμηθείς.

Έτσι είναι και οι επιθυμίες. Όσες και να ικανοποιήσεις πάντα θα

υπάρχει κάποια που δε θα σε αφήνει να κοιμηθείς."

Ο οδοιπόρος κοιτώντας την δυνατή εικόνα στο χώμα λένε πως βίωσε την 

πρώτη του αφύπνιση.

Είχαν σβηστεί το «Εγώ» και το «θέλω» και

είχε μείνει η... Γαλήνη.

Αναρτήθηκε από Κλαυδία