Τα παιδιά μας δεν «φεύγουν» στα 18, «φεύγουν» πολύ πιο νωρίς!

Τα παιδιά φεύγουν νωρίτερα. Πολύ νωρίτερα. Κάνουν μικρά πεταρίσματα, μικρά βήματα να αφήσουν τη φωλιά. Μέρα με τη μέρα κερδίζουν την αυτονομία τους με έναν τρόπο μαγικό, ακολουθώντας τη δύναμη της πρόθεσης, που δεν είναι άλλη από το να πάρουν κάποια μέρα στα χέρια τους τον εαυτό τους.

Αρχίζουν δειλά-δειλά να σε χρειάζονται όλο και λιγότερο. 

Από τη μέρα που θα πιάσουν το κουτάλι μόνα τους και θα καταφέρουν με γέλια να σημαδέψουν το στόμα τους, από εκείνο το πρωινό που θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα μακριά από την αγκαλιά σου για να εξερευνήσουν το σπίτι, που γι’ αυτά είναι ένας μικρός κόσμος. 

Στις πρώτες αυτές νίκες, οι γονείς ξεσπάμε ενθουσιασμένοι σε χειροκροτήματα, σε μπράβο και χαμόγελα, γιατί ακόμα το μωρό μας είναι «εδώ», έστω κι αν δοκιμάζει τα φτερά του.

Μετά, ακολουθεί το πρώτο μεγάλο «φευγιό» με την πρώτη μέρα στο νήπιο. 

Είναι εκείνη η μέρα που ενδεχομένως δεν θα γυρίσει να κοιτάξει πίσω. Θα ορμήσει στο νέο κόσμο που του ανοίγεται και ίσως να μην προλάβεις να το χαιρετίσεις. Και αρχίζεις σιγά σιγά να καταλαβαίνεις ότι δεν θα προλαβαίνεις να το χαιρετίσεις από δω και πέρα, γιατί είναι απασχολημένο με τους φίλους του, με τη καινούρια δασκάλα, τις νέες εμπειρίες στις οποίες εσύ δεν υπάρχεις αυτές τις ώρες. 

Και είναι εκείνο τώρα που έρχεται από τον έξω κόσμο να σου πει ιστορίες, κατορθώματα και περιπέτειες. Είναι κι εκείνο που φέρνει τα νέα από τον έξω κόσμο και όχι μόνο εσύ.

Και μετά μεγαλώνει κι άλλο και σου «φεύγει» μέσα από τα μυστικά με τους φίλους του, τα ερωτικά καρδιοχτύπια που τα κρατάει μόνο για τον εαυτό του, τους τσακωμούς, τις παρεξηγήσεις, και αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κλαίει και γελάει χωρίς εσένα και χτίζει σιγά σιγά μια μικρή ζωή, έναν μικρόκοσμο τον οποίον δεν ξέρεις, στον οποίον δεν ανήκεις, και στον οποίον εισχωρείς μόνο από μια κλειδαρότρυπα, αυτή της καρδιάς σου, οι από χαραμάδες της φαντασίας σου και των εικόνων που πλάθεις στο μυαλό σου μέσα από τις διηγήσεις τους. 

Και κάθε φορά που θα «επιστρέφει» σε σένα μετά από μια δύσκολη ή όμορφη μέρα δεν θα είναι πια το ίδιο. Θα είναι αυτό που αρχίζει να γίνεται από τις δικές του εμπειρίες, τις δικές του στιγμές, τα δικά του όνειρα που αρχίζουν να πλάθονται σιγά σιγά και που θα αλλάξουν πολλές φορές μαζί με εκείνο, για να κατασταλάξουν κάπου που η καρδιά του θα νιώθει γεμάτη.

Αυτές όλες οι μικρές νίκες του, οι μικρές ανεξαρτησίες του, αυτά τα βήματα μακριά από μας, μας κάνουν και δακρύζουμε. 

Από χαρά γιατί το μωρό μας τα καταφέρνει μόνα του σε τόσα πολλά και από ένα μικρό τσίμπημα ότι δεν μας έχει πια ανάγκη. Και ίσως, από την συνειδητοποίηση ότι σε όλο αυτόν τον χείμαρρο που κυλάει μέσα μας (του να του «δώσουμε»), πρέπει να βάλουμε μόνοι μας ένα φράγμα. 

Οφείλουμε να τον μετατρέψουμε σε μια γαλήνια λίμνη όπου το παιδί μας θα κολυμπά, όποτε το έχει ανάγκη.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

themamagers