Η «αποτυχία» στη ζωή μας - Μαθήματα ζωής

Πόσες φορές δίνει εξετάσεις ο άνθρωπος στη ζωή του;

Νομίζω ότι δίνει συνέχεια.

Αγωνίζεται μια ζωή για να πετύχει κάτι, κάτι που θεωρεί ότι θα βελτιώσει τη ζωή του, ότι θα την κάνει καλύτερη, ή τουλάχιστον θεωρεί ότι θα την κάνει καλύτερη.

Τί γίνεται όμως όταν δεν πετυχαίνουμε τον στόχο μας, τον συγκεκριμένο στόχο που βάζουμε;

Βιώνουμε δυσάρεστα συναισθήματα, συνήθως νιώθουμε απογοήτευση, θλίψη και σε χειρότερες περιπτώσεις βιώνουμε κατάθλιψη, πτώση της αυτοεκτίμησής μας, απαρέσκεια για ζωή, αδράνεια πρωτοβουλίας, απώλεια πίστης στον εαυτό μας και ακόμη χειρότερα έχουμε τάσεις να εξαφανιστούμε από προσώπου γης, να απομονωθούμε, έχουμε τάσεις αυτοκτονίας, παραιτούμαστε από τη ζωή, αποκτούμε ολέθριες εξαρτήσεις στο αλκοόλ, στις ουσίες, σε παραβατικές συνήθειες.

Δεν είναι μόνο οι πανελλήνιες εξετάσεις, οι εξετάσεις επαγγελματικής αποκατάστασης, η εξετάσεις επαγγελματικής πρόκρισης, κυρίως είναι οι εξετάσεις της ζωής, οι στόχοι μας, η επίτευξη των επιθυμιών μας, η απόκτηση πλούτου και εξουσίας. 

Όλη μας η ζωή εξετάσεις είναι.

Σημασία έχει, τί βάζω σαν στόχο, τί ορίζω ως επιτυχία στη ζωή, τι επιδιώκω για το αύριο. Όλα καλά είναι, καλή είναι η βελτίωση των συνθηκών της ζωής μου, καλή είναι η επιδίωξη μιας οικονομικής ευμάρειας, καλή είναι η κοινωνική μου διάκριση, καλά είναι και τα υλικά αγαθά, καλά και τιμημένα.

Όμως, η πρόσκτηση υλικών αγαθών δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Δεν μπορεί όλη μου η βιωτή να αποσκοπεί στην συσσώρευση πλούτου, να στηρίζεται σε κίνητρα φιλοδοξίας, στην απόκτηση εξουσίας.

Τί είναι προτιμότερο; Μια αγαπημένη οικογένεια, ένα χαρούμενο σπιτικό ή ένας αποξενωμένος πλούσιος οίκος; 

Πλειστάκις η αποτυχία είναι προτιμότερη από την αποτυχία. 

Πολλά ζευγάρια αγαπημένα, με σκοπό τη βελτίωση της ζωής τους, τώρα που η παγκοσμιοποίηση κατάργησε τα σύνορα, που προσφέρει ευκαιρίες εντός και εκτός των τειχών, αποφασίζουν να κάνουν χωριστά καριέρα, άλλος εδώ και άλλος εκεί, ας πούμε στη Βρυξέλλες, ή στο Λονδίνο, ή στον Ντουμπάι, επειδή τα λεφτά είναι καλά. 

Και θα μείνει ο ένας πίσω, να φυλάει Θερμοπύλες, με το πολυαγαπημένο τους παιδάκι και ο άλλος στην "κοντινή" ξενιτειά προς άγραν "καλύτερης" ζωής. 

Ποιας καλύτερης ζωής; 

Που ξέρεις εσύ ποια είναι καλύτερη ζωή; 

Και από πότε είναι καλύτερη ζωή; 

Από πότε, το να μην βλέπεις τον αγαπημένο σου ή την αγαπημένη σου, ή το μονάκριβο παιδάκι σου είναι καλύτερο; 

Και πως θα καταλήξει όλo αυτό το σχήμα;

Ποτέ μια αποτυχία δεν είναι χειρότερη από την επιτυχία, επειδή εμείς δεν ξέρουμε ποιο είναι το καλύτερο και ποιο είναι το χειρότερο.

Όλη μας η ζωή ένα γνώμονα πρέπει να έχει, την τήρηση των αιώνιων αξιών και κυρίως την αγάπη. 

Η αγάπη του ζευγαριού δεν είναι πάνω από όλα; 

Η αγάπη της οικογένειας δεν είναι το ζητούμενο; 

Τί αντάλλαγμα να πληρώσω για την απώλεια της οικογενειακής γαλήνης, της αγάπης, της ομόνοιας;

Ποτέ δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, πόσο μάλλον να ξέρω το αν πέτυχα ή απέτυχα σε κάποιες εξετάσεις είναι για το καλό μου ή όχι. 

Το έλεγε ο Σωκράτης, που να ξέρω εγώ ποιο είναι το καλύτερο; κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το καλύτερο, μόνο ο Θεός γνωρίζει, έτσι έλεγε και δεν έλεγε οι θεοί γνωρίζουν, ο Θεός έλεγε, ο Ένας.

Εμείς ευχόμαστε και αιτούμεθα το καλύτερο για τα παιδιά μας, για την οικογένεια μας και για όλο τον κόσμο, επειδή ποσώς γνωρίζουμε ποιο είναι το καλύτερο, άσε που τα συμφέροντα είναι και αλληλοσυγκρουόμενα. 

Ευχόμαστε και προσπαθούμε για το καλύτερο, "συν Αθηνά και χείρα κίνει" έλεγαν οι αρχαίοι.

Αλλά, αφού κάνουμε την προσπάθεια μας, εκεί που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο πλέον, ένα μόνο έχουμε να πούμε και να ευχηθούμε: 

"Πάσαν την ζωή ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα", που θα πει, όλη μου την ζωή την εναποθέτω στα χέρια του Πατέρα, επειδή ο πατέρας θέλει πάντα το Καλό μου.

Διότι, ακόμη και τα χειρότερα για μας, είναι βέβαιον, ότι κάποια στιγμή, θα γίνουν τα καλύτερα για μας, γι' αυτό και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ακόμη και την έσχατη στιγμή, στο δρόμο της εξορίας του, είπε:

"Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν", που θα πει, Δοξάζω το Θεό για ΟΛΑ.

το χαμομηλάκι