Το παιδί σου είναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ ευθύνη, Αγαπητέ γονιέ.

Φέραμε στη ζωή, ένα, δύο, τρία, όσα παιδιά, τέλος πάντων, αποφασίσαμε να κάνουμε. 

Μεγάλη χαρά τα παιδιά, μεγάλη φροντίδα, να τα ταΐσματα τους, να οι γιατροί τους, να το κοίμισμά τους, κουτσά – στραβά κάπως πορευόμαστε μέχρι να ορθοποδήσουν. 

Ο καιρός περνάει γρήγορα, μέχρι την εποχή που τα παιδάκια θα πάνε στον παιδικό σταθμό, στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο. 

Έτσι, να βρουν τη σειρά τους. Για να ελαφρώσουμε κι εμείς.

Να ξαναβρούμε τη ζωή μας που χάσαμε.

Να βρούμε τις παρέες μας, τις εξόδους μας, τη διασκέδασή μας, την ανάπαυσή μας, τα δικά μας τέλος πάντων.

Ευτυχώς οι εταιρείες τα έχουν όλα φροντίσει! 

Έχουν εφεύρει τα "Nickelodeons", έχουν κατασκευάσει ωραία παιγνίδια, έχουν δημιουργεί κέντρα φύλαξης... από όλα τα καλά!! 

Έτσι, κάπου να τα παρκάρουμε, να ησυχάσουμε κι εμείς.

Εεεε, κι άμα έχει απορίες, σε λίγο καιρό θα του δώσουμε και πρόσβαση στο internet και θα τα μάθει όλα. 

Θα λύσει τις απορίες του.

Αμ, δεν είναι έτσι. Σας γελάσανε φίλοι μου. Δεν σας τα είπανε καλά. Αυτοί που σας συνιστούν τις παραπάνω λύσεις, είναι μακριά νυχτωμένοι. 

Έτσι δεν κάνεις παιδιά, ζόμπι κάνεις.

Το να κάνεις παιδί είναι η μέγιστη ευθύνη. Φέρνεις στον κόσμο ζωές. 

Δεν τις παρκάρεις και κάνεις εσύ τη δική σου ζωή. 

Ζωή σου είναι η ζωή του παιδιού σου.

Δηλαδή; Τί θα πει αυτό;

Αυτό θα πει, ότι το παιδί δεν το παρκάρεις πουθενά. 

Το παιδί είναι δική σου ευθύνη. 

Το παιδί σου είναι το μεγαλύτερο project που θα σου ανατεθεί. Βρε, δεν πα να πετύχεις σε έργο ολκής και να καταφέρεις πράγματα και θαύματα; 

Τίποτε δεν κατάφερες, αν δεν πετύχεις με το παιδί σου.

Και πώς θα πετύχεις;

Θα πετύχεις, άμα είσαι η συντροφιά του παιδιού σου.

Θα πετύχεις, άμα είσαι το παιγνίδι του παιδιού σου.

Θα πετύχεις, άμα είσαι η τηλεόραση του παιδιού σου.

Θα πετύχεις, άμα είσαι το θέατρο του παιδιού σου.

Θα πετύχεις, άμα είσαι το διαδίκτυο του παιδιού σου.

Θα πετύχεις, άμα είσαι ο πρώτος "παιδικός" του παιδιού σου.

Θα πετύχεις, άμα είσαι παρών στις ανάγκες του παιδιού σου.

Και ανάγκες του παιδιού σου, δεν είναι το τάισμα, ο γιατρός και το να μη πάρει φωτιά το παιδί σου.

Οι ανάγκες του είναι για σένα το παιγνίδι, η απασχόληση, η συζήτηση, το τραγούδι κι η χαρά.

Οι ανάγκες του παιδιού σου είναι η αγάπη στο παιδί σου.

Και αγάπη remotely δεν χορηγείται.

Με αγάπη και παντοτινά δικό σας,

το χαμομηλάκι