«Έχασα το παιδί μου σε δημόσιο χώρο ... »

Αληθινή ιστορία: 

«Έχασα το παιδί μου σε δημόσιο χώρο και να τι συνέβη»

Οι παιδότοποι, τα εμπορικά κέντρα, οι παρελάσεις και γενικά οι βόλτες σε εξωτερικούς χώρους με πολύ κόσμο και μακριά από το σπίτι, μπορεί να δημιουργήσουν μεγάλο άγχος στους γονείς, ειδικά με τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά που δεν περιορίζονται πια σε ένα καρότσι.

Άνθρωποι, παιδιά, κόσμος, φωνές! Ο φόβος του να χάσουν το παιδί τους μεγαλώνει και είναι ένας από τους χειρότερους…

Μία μαμά μοιράζεται το πώς ένιωσε όταν έχασε το παιδί της σε ένα μεγάλο πάρκο με water sports.

«Πριν λίγο καιρό, η οικογένειά μου και εγώ πήγαμε για ένα διήμερο σε ένα ανοιχτό πάρκο με νεροτσουλήθρες και water sports. Αφήσαμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο που υπήρχε στον χώρο, φορέσαμε τα μαγιό μας και κατεβήκαμε αμέσως στην πισίνα.

Πριν συνεχίσω, αφήστε με να διευκρινίσω κάτι: Συνήθως, είμαι πολύ χαλαρή μαμά. Αλλά εκείνη την ημέρα δεν ξέρω τι με είχε “πιάσει”. Ένα άσχημο προαίσθημα με κυρίευσε για εκείνο το πάρκο. Ήταν γεμάτο με παιδιά που έτρεχαν βρεγμένα γύρω γύρω, γονείς που φώναζαν και κρατούσαν αγκαλιά τα μωράκια τους, αλλά και τις μπύρες τους. Δεν το άφησα να χαλάσει το κέφι μας…

Καθίσαμε, λοιπόν, στις ξαπλώστρες και καμαρώναμε τα παιδιά μας που έκαναν τσουλήθρα και βουτιές στην πισίνα. Η ώρα για το μεσημεριανό έφτανε και έτσι πήρα την κόρη μου να αλλάξουμε στα αποδυτήρια. Ο σύζυγός μου, υπέθετα, ήταν μαζί με τον γιο μου. Υπέθετα λανθασμένα…

Όταν η κόρη μου κι εγώ βγήκαμε από τα αποδυτήρια είδα το σύζυγό μου και την αδερφή του μέσα στο άγχος. “Τι συμβαίνει”, ρώτησα. “Νομίσαμε, ότι ο μικρός ήταν μαζί σου”, απάντησαν και κρύος ιδρώτας με έλουσε. Κανείς δεν ήξερε πού ήταν και ο σύζυγός μου έφυγε για να τον ψάξει.

Άφησα την κόρη μου με την κουνιάδα μου και ξεκίνησα και εγώ το ψάξιμο. Η ώρα περνούσε και δεν μπορούσα να βρω κανέναν από τους δύο. Τριγυρνούσα γύρω από την πισίνα, τις τσουλήθρες, τα παιχνίδια με τα ρούχα μου, ενώ όλοι ήταν με τα μαγιό και βρεγμένοι. Η ένταση μέσα μου όλο και μεγάλωνε και τα νεύρα μου “χτυπούσαν κόκκινο”. Άρχισα να τρέμω, μέχρι που τον είδα στη ρεσεψιόν με τον μπαμπά του. Τον αγκάλιασα αμέσως και τον φίλησα. Ήταν και εκείνος σοκαρισμένος, αλλά ήταν καλά.

Τι είχε γίνει;

Όταν δεν μπορούσε να μας βρει, ξεκίνησε για το δωμάτιο μόνος του. Χτύπησε την πόρτα, αλλά κανείς δεν άνοιξε. Ευτυχώς, μία κυρία (ένας άγγελος, για εμένα) τον βρήκε και τον πήγε στη ρεσεψιόν.

Η περιπέτειά μας αυτή θα μπορούσε να έχει τα πιο τρομακτικά αποτελέσματα. Το μυαλό μου έφτιαξε τα πιο άσχημα σενάρια και κατέρρευσα. Ήταν ασφαλής, επειδή σταθήκαμε τόσο μα τόσο τυχεροί.

Τελικά, το ένστικτό μου ως μαμά αποδείχθηκε σωστό για εκείνο το πάρκο. Ήταν σαν να ήξερα, ότι κάτι θα συμβεί. 

Πήρα ένα πολύ σκληρό μάθημα εκείνη την ημέρα και πλέον διπλοτσεκάρω τα πάντα. 

Ναι, μου αρέσει να είμαι άνετη και χαλαρή ως μαμά, αλλά όχι σε βάρος των παιδιών μου. Η στιγμή που κατάλαβα, ότι ο γιος μου δεν ήταν δίπλα μας ήταν η πιο τρομακτική της ζωής μου και δεν θέλω να την ξαναζήσω σε καμία περίπτωση!».

infokids

Το Χαμομηλάκι