Του γιου του βασιλιά

Νύχτα ατέλειωτη, σκοτάδι μαύρο στάζοντας,

σε κείνο το χαμόσπιτο-σπηλιά, μέσα στη στάνη,

μια νέα γυναίκα έρχεται, το βήμα αργοβαστάζοντας

κι ένα παιδάκι ξένο στον αδιάφορο τον κόσμο φτάνει.

Πέτρα και χώμα, αρνιά και βόδια μόνοι σύντροφοι

μάρτυρες έκπληκτοι στο μέγα των καιρών το θαύμα·

μονάχα η πλάση νιώθει, κι ευθύς, τρέμει σύγκορμη

ακούγοντας του θεϊκού μωρού το πρώτο κλάμα.

Άνθρωποι στο κλουβί του «θέλω» και του «έχω» τους,

ξένοι προς ξένους, μόνη του ‘δωσαν εκείνη εκεί τη στάνη

του γιου του βασιλιά τα ξυλιασμένα ποδαράκια του,

καμιά, καμιά ψυχή δε νοιάστηκε πώς να ζεστάνει...

Μόνο σαν άγγελοι χιλιάδες γύρω του μαζεύτηκαν

άστρα, βοσκοί, και οι τρανοί απ’ την ανατολή οι βασιλιάδες,

απορημένοι οι άνθρωποι, ρωτήσαν, ξαναρώτησαν·

σκληρή η καρδιά τους, φύγαν με κλειστές του νου τις χαραμάδες.

(© Ε.Τ.)

Ελένη Τσαλίκη (από τη συλλογή Κάθε μέρα, κάθε μήνα, μια ολόκληρη χρονιά)