Ο δικός μου ήρωας – Ο άνθρωπος μου …

Κάθε φορά που ακούμε για ήρωες στο μυαλό μας έρχεται αμέσως ένας σούπερ ήρωας με την εντυπωσιακή του μπέρτα ή με την καλογυαλισμένη πανοπλία του…

Δικός μου αγαπημένος ο Σούπερμαν…

Λίγο η εντυπωσιακή κόκκινη κάπα του λίγο η γοητευτική του παρουσία δεν χρειάστηκε και πολύ για να γίνει ο αγαπημένος μου…

Ένας ήρωας που δύσκολα θα περνούσε απαρατήρητος…

Μεγαλώνοντας ξεκίνησα να παρατηρώ πως οι πραγματικοί ήρωες αυτής της ζωής δεν φοράνε εντυπωσιακές κάπες, ούτε μοιάζουν τόσο αψεγάδιαστοι όσο ο Κλαρκ μου…
Δεν είναι σχεδόν ποτέ σε θέση ισχύος ούτε και έχουν απαραίτητα τρομερή σωματική δύναμη…
Είναι καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς υπερδυνάμεις που προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν τους ανθρώπους γύρω τους χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα…

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που προσπαθούν όπως μπορούν για να σώσουν πραγματικές ζωές…
Είναι εκείνοι που σφίγγουν τα δόντια και μάχονται για να ζήσουν…
Είναι αυτοί που παλεύουν για λίγη παράταση ζωής, για να δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, για να δουν ξανά το ηλιοβασίλεμα με τον σύντροφο τους αγκαλιά…
Είναι αυτοί που δίνουν από το υστέρημα τους με μοναδικό αντάλλαγμα ένα χαρούμενο χαμόγελο…
Αυτοί είναι πλέον οι δικοί μου υπερήρωες…

Απλοί άνθρωποι που δεν φοράνε εντυπωσιακές στολές και δεν κάνουν “επικίνδυνες” αποστολές…
Άνθρωποι που μάχονται για το καλό των άλλων, άνθρωποι που μάχονται για μια καλύτερη ζωή… Άνθρωποι που δεν τους χρειάζεται ένα όπλο για να σώσουν “την κατάσταση”…
Έχουν σαν μοναδικό τους όπλο την θέληση και την αγάπη για τη ζωή και κυρίως για τον συνάνθρωπο!

*Σε όλους τους σούπερ ήρωες της ζωής που υπάρχουν τόσο αθόρυβα αλλά ταυτόχρονα τόσο μοναδικά και υπέροχα!

Σαββέλα Αδάμου
Protevousa
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι