Οι μικροί θεοί και οι καθρέφτες τους, τα παιδιά

Τα βλέπω και τα καμαρώνω, τόσο γλυκά, τόσο αθώα, καλοπροαίρετα, έτοιμα να μοιραστούν το κολατσιό τους, το μπλοκ ζωγραφικής και τα παιχνίδια τους.

Δεν ενδιαφέρονται αν ο συμμαθητής τους ή το παιδί που κάθεται στη διπλανή κούνια στην παιδική χαρά κατάγεται από την Ελλάδα, είναι Μουσουλμάνος, αν ο πατέρας του είναι δικηγόρος, αν έχει ακίνητα και μπάρμπα στην Κορώνη.

Ακόμα και αν δε μιλάνε την ίδια γλώσσα, μια χαρά καταφέρνουν να συνεννοηθούν και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ. 

Μια μπάλα, ένα χαμόγελο, ένα κούνημα του χεριού, ένα κάλεσμα και το σύνθημα δόθηκε, το παιχνίδι αμέσως ξεκινά.

Μόλις κάποιο παιδί πέσει ή χτυπήσει στην αυλή του σχολείου, τρέχουν όλα με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια τους. 

Κρατάνε από το χέρι τον φίλο τους, ακόμα και αν δεν θυμούνται το όνομά του, δεν έχει σημασία, άλλωστε, τον οδηγούν στη βρύση και του ξεπλένουν την πληγή. 

Αθόρυβα και τρυφερά, τι πιο απλό;

Είναι και αυτή η τακτική που ακολουθείται τελευταία και εφαρμόζεται σε πολλά σχολεία, με την υιοθεσία των μικρών παιδιών από τα μεγαλύτερα. 

Έτσι, βλέπεις τα “εκτάκια” να βοηθούν τα μικρά να ανέβουν στο σχολικό λεωφορείο ή να τους κουβαλάνε την τεράστια τσάντα τους στις σκάλες του σχολείου.

«Εμείς έτσι ήμασταν; Εγώ θυμάμαι τα μεγάλα να μας κυνηγάνε για να μας χτυπήσουν» λέει ο πατέρας της μικρής. Ας ελπίσουμε ότι κάτι αλλάζει, ίσως να είναι μόνο στα δικά μου μάτια αλλά ας είναι…

Θυμάμαι την εποχή που πήγαινα εγώ σχολείο, τον διευθυντή του Λυκείου να μας καλεί από το μικρόφωνο να υποδεχτούμε και καλοδεχτούμε το κορίτσι από την Αλβανία που γράφτηκε στο σχολείο μας. 

Ήξερε λίγα ελληνικά και όταν μας μιλούσε έσκυβε το κεφάλι. Μας απηύθυνε τον λόγο στον πληθυντικό, και πόσο είχα ντραπεί για αυτό…

Αναρωτιέμαι, αν και ξέρω την απάντηση, πότε αυτή η αυθόρμητη καλοσύνη των παιδιών μετατρέπεται σε κακία όσο μεγαλώνουν. Ποια είναι αυτή η καθόλου μαγική στιγμή που ο καθένας αποκτά την ταμπέλα του ξένου, του πλούσιου, του κατάλληλου ή ακατάλληλου για παρέα.

Οι γονείς έχουμε, δυστυχώς, τον ρόλο ενός μικρού θεού, τα παιδιά είναι οι καθρέφτες μας.

Όταν αρχίσουμε τα “μην κάνεις παρέα με τον Αχμέτ”, 

“γιατί δεν καλείς τη Μαρίνα στο πάρτι σου; Ο πατέρα της είναι γιατρός…” 

Τότε βράσε όρυζα!

Από Κατερίνα Μυλωνά
patris.gr