You are not different but special - Δεν είμαι διαφορετικός, απλά ξεχωριστός

Ο Γιάννης κλαίει μόνος του σε μια γωνιά, στην αυλή του σχολείου. ‘Ένας συμμαθητής του τον δείχνει με το δείκτη του χεριού του και γελά. Πίσω του χαχανίζουν και άλλοι συμμαθητές.
Ο Γιάννης κλαίει.
— Γιάννη, γιατί κλαις τον ρωτάω.
— Δεν είμαι σαν αυτούς, άρα είμαι απόβλητος και δεν πρέπει να υπάρχω…

Και «δεν είμαι σαν κι αυτούς» σημαίνει είμαι άριστος μαθητής με υψηλές επιδόσεις, παιδί με προβλήματα όρασης, ακοής, κινητικά προβλήματα, με αυτισμό, παιδί με διαφορετικό χρώμα ή καταγωγή, παιδί μικρόσωμο ή και με παραπανίσια κιλά, που αποκλίνει από τα «πρότυπα ομορφιάς», παιδί απλώς ντροπαλό και χωρίς πολλούς φίλους.
Και αναπάντητα «γιατί» τον πολιορκούν.
Σκέφτεται ότι φταίνε όλοι αυτοί που δεν το έσωσαν όταν έπρεπε. Το χειρότερο, σκέφτεται ότι φταίει που είναι διαφορετικός και ότι αξίζει όλα αυτά, γιατί τον έκαναν να νιώσει «ακατάλληλος στο περιβάλλον τους».
Όμως, δεν φταίει…

Φταίει η παιδεία που ΔΕΝ δίνουν οι γονείς στα παιδιά.
Φταίνε όσοι παιδαγωγοί, ευτυχώς λίγοι δεν το κάνουν , από την πρώτη μέρα που μπαίνουν τα παιδιά στην αίθουσα, προτού ξεκινήσει το μάθημα, θα έπρεπε πρωτίστως να δώσουν μαθήματα χαρακτήρα, ευγένειας, αγάπης και κατανόησης για την διαφορετικότητα. ‘Η απλά επεμβαίνοντας όποτε τυχόν αντιλαμβάνονται επιθετική – λεκτικά ή σωματικά – συμπεριφορά ενός παιδιού απέναντι σε ένα άλλο.

Διδάσκοντάς τα ότι το διαφορετικό δεν εστί κακόν.
Φταίει η έλλειψη ειδικών στα σχολεία, στους οποίους θα επιθυμεί να καταφεύγει το παιδί για ψυχολογική στήριξη.
Φταίνε αυτοί που δεν μιλάνε, διότι δεν αρκεί μόνο η πράξη, αλλά και η παράλειψη για να τιμωρηθεί ένα έγκλημα.
Και κυρίως φταίνε αυτοί που συνεργούν, αυτοί που γελάνε και δεν αποτρέπουν το συμμαθητή τους από το να κοροϊδεύει το ανυπεράσπιστο «θύμα» του.
Και μακάρι όλοι να φτάσουμε στο σημείο να αναλογιστούμε ότι οι δυνατότητες και οι ικανότητες αυτού του παιδιού σίγουρα υπερβαίνουν τις δικές μας, αφού εμείς έχουμε μάθει να σκοντάφτουμε και να λυγίζουμε απέναντι στο φόβο ή στο πρόβλημα και όχι να το ξεπερνάμε ή να το μετουσιώνουμε σε δημιουργία και να το νικάμε…

Ο καθένας μας θα μπορούσε να νοιώσει «ναυαγός» και να προσπαθεί να “κουμπώσει” τον εαυτό του στο σύνολο.
Αναρωτιέμαι όμως αν είναι και τόσο απαραίτητο.
Γνώμη μου, είναι πως ακόμα και να «φαίνεται» πως ταιριάζεις, δε σημαίνει πως ανήκεις.
Μια φέτα από μανταρίνι, μπορεί να φαίνεται πως ταιριάζει ανάμεσα στις σκελίδες από σκόρδο αλλά δε σημαίνει πως ανήκει…

Αν νιώθεις λοιπόν, διαφορετικός και μη αποδεχτός να ξέρεις πως ίσως να είσαι καλύτερος και να φτάσεις στο σημείο να λες:
«Κάποιοι άνθρωποι γελάνε μαζί μου επειδή δείχνω διαφορετικός. Εγώ γελάω μαζί τους επειδή όλοι τους δείχνουν ίδιοι»

Ειρήνη Βλαστάρη, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός, Πρώην Σχολική Σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και Διευθύντρια Π. Εκπαίδευσης στο ν. Κυκλάδων .
alithinesgynaikes.gr

THE MOST MEANINGFUL BIRTHDAY

https://www.youtube.com/watch?v=6FEVGn2I-9c

You are not different but special

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι