Λίγο πολύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε

Τους βλέπεις γύρω σου να έχουν τις τέλειες ζωές. Τέλειες οικογένειες, με τέλειους συζύγους, τέλεια παιδιά, τέλειες δουλειές. Όλα να τα έχουν υπό έλεγχο, όλα προγραμματισμένα, όλα να τα έχουν ταιριασμένα, όλα σε μια σειρά. 

Μια τέλεια καθημερινότητα, λες και βγήκε από διαφήμιση…

Και μετά βλέπεις και τον εαυτό σου… Βλέπεις εσένα. Μέσα στη πιο πεζή σου καθημερινότητα. Μέσα στο μαύρο σου το χάλι.

«Τι κάνω λάθος ρε παιδί μου; Τί κάνω τόσο λάθος;», σκέφτεσαι.

«Πως γίνεται όλοι γύρω μου να τα έχουν όλα τόσο τακτοποιημένα, όλα τόσο τέλεια και εγώ να μην ξέρω τι μου γίνεται; Εγώ να μην μπορώ να σηκώσω κεφάλι. Τόσο άχρηστος πια; Τόσο αδύναμος; Τόσο λίγος;»

Ξέρεις…
Δεν είναι τα πράγματα πάντα όπως φαίνονται. Πίσω από αστραφτερά χαμόγελα, πίσω από επιτυχίες, πίσω από ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένες ζωές, κρύβονται πολλές φορές άσχημα πράγματα. 

Κρύβεται πόνος, κρύβεται άδειασμα, κρύβεται απελπισία.

Δεν στο λέω αυτό για να χαρείς. Όχι.

Για να μην απελπίζεσαι στο λέω. Λίγο πολύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Απλά κάποιοι, μπορούν και υποκρίνονται καλύτερα από κάποιους άλλους.

Μην απελπίζεσαι. Έχει ο Θεός.
Με θάρρος.
Ρίξου πάλι στον αγώνα.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος - Ψυχολόγος M.Sc.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι