Κάποτε υπήρξες και εσύ ένα παιδί... (Απόψε θα σε κάνω να δακρύσεις…)

Κάποτε υπήρξες και εσύ ένα παιδί.
Το αγοράκι μίας μάνας, το κοριτσάκι ενός μπαμπά…

Και ας μεγάλωσες και ας σκλήρυνες και ας άλλαξες από τις έγνοιες της ζωής.

Κάποτε, όπως όλοι, ήσουν και εσύ απλά ένα παιδί.

Ένα μικρό παιδί, με μάτια γεμάτα καλοσύνη, με χέρια που ήξεραν να κάνουν μόνο αγκαλιές. Ένα παιδάκι κουτσοδόντικο, που όταν χαμογελούσες, φωτίζονταν γύρω σου ο τόπος.

Ήσουν και εσύ ένα παιδί, που κούρνιαζες στην αγκαλιά της μάνας σου και που δεν άφηνες το χέρι της μέχρι να κοιμηθείς. 

Ένα παιδί, που περίμενες πως και πως τον μπαμπά σου να σου χαμογελάσει, να σε πάρει μια αγκαλιά, να σου αφιερώσει λίγο χρόνο.
Ήσουν ένα παιδί που κρυβόσουνα κάτω από το πάπλωμα όταν κάτι σε φόβιζε πολύ, ένα παιδί που όταν έκλαιγες κρυφά, στέγνωναν τα δάκρυά στα μάγουλά σου.

Δεν ήθελες πολλά. Την οικογένειά σου, τους φίλους σου και καμία λιχουδιά. Ήταν αρκετά. Ήσουν ευτυχισμένο.

Γιατί στα λέω όλα αυτά;
Γιατί δε θέλω να ξεχάσεις. 

Δε θέλω να ξεχάσεις τη πλευρά σου αυτή.

Δε θέλω να ξεχάσεις πως ακόμα και σήμερα, είσαι το αγοράκι μίας μάνας, το κοριτσάκι ενός μπαμπά…

Και ας έχεις μεγαλώσει…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

e-psyxologos

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι