«Φυγή…» (μικρό διήγημα) |

Κάθισε στο χώμα, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά, να πάρει μια ανάσα. Είχε εξαντληθεί από το τρέξιμο και τα αγκάθια που έσχισαν τα πόδια της τώρα πλέον τα ένιωθε να την πονούν. 

Εδώ, μέσα στο πυκνό δάσος και μέσα στις λόγχμες, ήλπιζε σε κάποια ασφάλεια. Πώς βρήκε τόσο κουράγιο να τρέξει μέσα σε μονοπάτια αδιάβατα, να ξεφύγει αυτούς που την κυνηγούσαν; Μεγάλος χαλασμός είχε γίνει στο χωριό και εκείνη ίσα που πρόλαβε να γλυτώσει- άραγε για πόσο;- από τα χέρια των Τσετών.

Έκλεισε τα μάτια, να ηρεμήσει λίγες στιγμές, και σαν να βρέθηκε δυο χρόνια πριν, εκεί στο ναό του χωριού, και σαν να άκουσε ξανά τις χαρούμενες φωνές και τις ευχές: «Να ζήσετε και να γεράσετε μαζί!». Και είδε τον εαυτό της, ντυμένη νύφη με την παραδοσιακή φορεσιά του Πόντου, χαμηλοβλεπούσα αλλά χαρούμενη δίπλα στον καλό της, να δέχεται τις ευχές και τα ασημώματα και να ονειρεύεται το κοινό τους μέλλον… Όλοι χαρούμενοι γύρω τους.

Το κλάμα του μωρού, που είχε ξυπνήσει και αναζητούσε το μητρικό στήθος, την έφερε πίσω στην δεινή πραγματικότητα: Κυνηγημένη από εχθρούς, που ζητούσαν να πάρουν την τιμή της ίδιας και την ζωή του παιδιού της, με τον καλό της χαμένο -ποιος ξέρει πού, στα βάθη της Ασίας, στα αμελέ ταμπουρού-, κρυμμένη σαν κυνηγημένο ζω μέσα στα δάση, για πόσο θα μπορούσε να επιβιώσει; Έπιασε να θηλάσει το μωρό και η ζεστασιά του της μετέδωσε λίγη δύναμη. Κάτι θα γίνει, έχει ο Θεός… Υπάρχουν και πονόψυχοι Τούρκοι. Ίσως κάποιοι να την κρύψουν, να την φυγαδέψουν μακριά, να φύγει από τον τόπο της που πλέον μυρίζει φωτιά και αίμα. Κάτι θα γίνει...

Αλεξάνδρα Χοροζίδου 31/3/2021

momyof6