Όπως του ποταμού το πέρασμα... - Καληνύχτα σας

Σαν το νερό είμαστε, Άνθρωπε. 

Και εγώ, και εσύ, και όλοι.
Και είναι σε μας το χρέος, πώς στη ζωή απέναντι, θα σταθούμε.

Μπορούμε σαν λίμνες να καθίσουμε, στα όρια και τα φράγματα, που άλλοι μας έχουν θέσει. Είναι τα φράγματα άλλωστε καλή δικαιολογία.
Και να βαλτώσουμε, φωλιά να γίνουμε για κουνούπια και αρρώστιες.
Και άνθρωπος να μην μας πλησιάζει, μήτε κανένα άλλο ζωντανό.

Και αυτό συμβαίνει, όταν στα ίδια και στα ίδια μένουμε, όταν με πρόσχημα το όποιο φράγμα, από τη ζωή την ίδια παραιτούμαστε. Και ας είναι από φόβο, από κούραση, πόνο ή δειλία.

Μπορούμε όμως και σαν τα ποτάμια Άνθρωπε να γεννούμε.
Και τα ποτάμια βρίσκουν φράγματα στο διάβα τους, και κορμούς και εμπόδια και ξύλα. 

Και τα ποτάμια κάποτε πονούν, και κάποτε φοβούνται, και κουράζονται και σκέψεις για δειλία έχουν. 

Δεν σταματούνε όμως πουθενά. Και ας λίγο, καμιά φορά καθυστερούνε.

Έχουν καθάριο το νερό, γιατί δεν σταματούνε…
Και ποτίζουν χωράφια και αγρούς, και ζώα και ανθρώπους. 

Όπως του ποταμού το πέρασμα, έτσι και το δικό μας, μόνον ζωή να δίνει.

Σαν το νερό είμαστε Άνθρωπε. Και εγώ, και εσύ, και όλοι.
Σε μας μένει να αποφασίσουμε, ποτάμια ή λίμνες αν θα γενούμε.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι