Να μην συνηθίσουμε τα τέρατα...

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. 

Και ή πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει ή ομορφιά...

Μάνος Χατζιδάκις

Τέρατα στις κάθε είδους οθόνες μας, καθημερινά.
Σημεία και τέρατα.

Φονιάδες-παιδοβιαστές, γυναικοκτονίες, ρατσισμός, βία, εκμετάλλευση...
Θύματα πολέμου, θύματα πείνας, θύματα κοινωνικού αποκλεισμού...

Θύματα παντού.
Λαμόγια, εκβιαστές...

Ηλίθιοι και άθλιοι ηγέτες, «τυφλοί οδηγοί τυφλών»... 

Διεφθαρμένοι, διεστραμμένοι,  αναξιόπιστοι, ψεύτες, ανέντιμοι....

Κουράστηκα να απαριθμώ τέρατα...

Και αρκετοί από εμάς;
- «Έλα μωρέ και τι έγινε, πάντα γίνονταν αυτά» και αράζουμε στις πολυθρόνες του μικρόκοσμού μας.
Κάποιοι άλλοι κουνώντας το κεφάλι με απογοήτευση...
- «Άντε πάλι, μα σε τι κόσμο ζούμε;»
Και κάποιοι άλλοι, ένα δάκρυ, ίσως...

«Και τι να κάνουμε;», θα ρωτήσετε.

Η λύπη, ο θυμός ακόμα και η αγανάκτηση δεν αρκούν.

Όχι, δε φτάνουν.

Υπάρχουν τρόποι:

Να μη συνηθίσουμε τα τέρατα. Να σταματήσουμε να τα ανεχόμαστε γιατί έτσι τα εκτρέφουμε

Μια υγιής κοινωνία προσέχει, αποτρέπει, προστατεύει, οργίζεται, καταγγέλλει, αντιδρά, δεν ανέχεται τα τέρατα και ζει με την έγνοια να μη τα συνηθίσει, γιατί στο τέλος θα την εκμαυλήσουν, θα την καταπιούν ολόκληρη,

ὅ μή γένοιτο...

Το Χαμομηλάκι