Συζήτηση με ένα μικρό παιδί

– «Τι θα ήθελες να γίνεις, όταν μεγαλώσεις;»
– «Θα ήθελα να γίνω παιδί!»

    Κάπως έτσι, ξεκινάει η συζήτηση με ένα μικρό παιδάκι, σε ένα παγκάκι στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου.
Με εντυπωσιάζει η απάντησή του και θέλω να μάθω το γιατί. 

Οπότε, προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή του από τα αυτοκινητάκια και τα στρατιωτάκια του και τον ρωτώ γιατί.

    Και όπως όλα τα παιδιά, έτσι και ο συνομιλητής μου, απορεί με την χαζή ερώτησή μου και αφού κάνει μία γκριμάτσα του τύπου, είναι απλό αλλά θα σου απαντήσω γιατί ανήκεις στους «μεγάλους», μου δίνει την πιο ειλικρινή απάντηση του:

«Οι μεγάλοι δημιουργούν προβλήματα, δεν γελάνε και δεν παίζουν ποτέ, γι' αυτό και θέλω να μείνω παιδί.»

    Πάντα με εντυπωσίαζαν οι κουβέντες με τα παιδιά, μαθαίνεις και ακούς πράγματα που δεν ήξερες ή δεν περίμενες να ακούσεις ποτέ. Σκέφτονται και λειτουργούν τόσο διαφορετικά, απαντούν ευθέως και τόσο άμεσα σε αυτά που τα ρωτάς και βλέπουν τόσο απλά κάποια πράγματα, που αναρωτιέμαι πραγματικά μήπως είναι πιο ώριμα από εμάς τους "μεγάλους".

    Πόσο δίκιο έχεις μικρέ μου φίλε, σκέφτομαι και συνεχίζω να τον παρατηρώ να παίζει ανέμελος, πότε με τα παιχνίδια του, άλλοτε με τις κούνιες και κυρίως με τα χαλίκια. Ένας μικρός ξέγνοιαστος ανθρωπάκος, που λέει ό,τι σκέφτεται, κάνει ό,τι θέλει, και γελάει δυνατά, χωρίς φόβο. Νιώθω μία μικρή ζήλια, μία ζήλια για την ηρεμία και την χαρά του. Θα μου πείτε...
..........
η συνέχεια εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι