Ο καμμένος μας παράδεισος...

Πέρσι τον Δεκέμβριο εγώ και ο άντρας μου πήραμε το μωράκι μας και φύγαμε από την Αθήνα. Ήρθαμε να ζήσουμε στην επαρχία, σߴ έναν παράδεισο, προς πείσμα όλων που μας έλεγαν ότι δύσκολα θα τα καταφέρουμε μακριά από τους δικούς μας και ότι θα βαρεθούμε σε μια μικρή πόλη.

Το σπίτι που ήρθαμε να μείνουμε δεν έχει καμία σχέση με το διαμέρισμά μας στην Αθήνα. Είναι πολύ πιο μικρό και παλιό με λίγα έπιπλα αναγκαστικά και σε καμία περίπτωση τόσο μοντέρνο όσο της Αθήνας. Όμως είχε ένα μεγάλο προσόν. Ήταν περιτριγυρισμένο από δέντρα. Ακριβώς δίπλα μας ένας μικρός καταπράσινος λόφος και λίγο πιο κάτω ένα ποταμάκι. 
Ειδυλλιακό ε; 
Θυμάμαι που μας πήρε μια μέρα μια φίλη μας από την Αθήνα τηλέφωνο και ακούγοντας τα πουλάκια από τα δέντρα μας ρώτησε αν αυτό που ακούει είναι αληθινό ή τηλεόραση!

Μια άλλη φορά, πρωί γύρω στις 8:00, χειμώνα, είχα τυλίξει το μωρό μου σε μια ζεστή κουβέρτα και είχαμε βγει έξω να χαζέψουμε την πρωινή ομίχλη που είχε τυλίξει τους γύρω λόφους και τους κήπους των σπιτιών.

Το μωρό μου μεγάλωνε κυριολεκτικά σε ένα παράδεισο. Έπαιζε με τις πετρούλες, τα λουλούδια, χάζευε τα πουλάκια, ούτε αυτοκίνητα πολλά, ούτε καυσαέριο, φρέσκα αυγουλάκια και πολλές βόλτες. Στο βουνό, στη θάλασσα, στα γύρω χωριά. Ίσως ήδη να έχετε καταλάβει ότι μιλάω για τον Νομό Ηλείας που αν και δεν είναι ο τόπος καταγωγής μου, τον αγαπάω και τον ευχαριστώ για την φιλοξενία του.

Εδώ και μια εβδομάδα όμως ο παράδεισος μας δεν υπάρχει. Το σπίτι μας γλίτωσε από θαύμα.

Ο κήπος, το δάσος, το ποτάμι όπου έπαιζε το μωρό μου είναι όλα μαύρα. ΣΤΑΧΤΗ!!!!!

Η φωτιά έκαψε τα παρτέρια μας, τους φοίνικες κάτω απο το σπίτι, την καρυδιά μας, τα δέντρα γύρω μας. Μπορούμε πλέον να δούμε τα πιο κάτω σπίτια που πριν δεν τα βλέπαμε γιατί η πυκνή βλάστηση δεν μας άφηνε να τα δούμε. Χάσαμε και τον ένα γάτο μας. Ελπίζω να το έσκασε γρήγορα πριν προλάβει η φωτιά να κυκλώσει το σπίτι μας.

Σε άλλα χωριά είναι χειρότερα βέβαια. Εκεί δεν υπάρχει σπιθαμή πράσινο. Μόνο μαύρο. Σεληνιακό τοπίο. Όχι καφέ. Όχι «φθινόπωρο». ΜΑΥΡΟ. Πίσσα.

Όταν πρωτοήρθαμε δεν το πίστευα ότι θα ζήσω σε τόσο πράσινο. Ένιωθα τυχερή. Τώρα νιώθω μόνο θλίψη.

Θα ήθελα να τιμωρηθούν με ισόβια κάθειρξη οι ένοχοι. Σε φυλακές μαύρες. Που να χουν παράθυρα που να βλέπουν σε μαύρο. Μόνοι τους μέχρι το τέλος της ζωής τους. Να μην έχουν να ελπίζουν σε τίποτα. Όπως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν τα πάντα, τους δικούς τους ανθρώπους και στα μάτια τους βλέπεις μόνο πόνο και ένα «γιατί».

Να ζήσουν και αυτοί σε μια κόλαση όπως την κόλαση που μας πρόσφεραν τόσο απλόχερα και που θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε αυτήν.

Αγαπητό μου χαμομηλάκι, 
Ευχαριστώ.