Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Στον πλανήτη μας υπάρχουν χώρες πολύ πλούσιες, πολύ φτωχές, αλλά και οι ενδιάμεσες.

Αν παίρναμε δυο αντιπροσωπευτικές οικογένειες, τη μία από τις πλούσιες χώρες και την άλλη από τις φτωχές χώρες, και τις συγκρίναμε μεταξύ τους, τότε έχω την αίσθηση ότι η σύγκριση θα μας άφηνε όλους άφωνους. Από τη μια μεριά χλιδή, πλούτος, ωραία σπίτια και αυτοκίνητα, πλούσια φαγητά, και από την άλλη φτώχεια, αρρώστια, αγραμματοσύνη, εξαθλίωση, περιθωριοποίηση, απόγνωση.
 
Κάθε άνθρωπος, με στοιχειώδη συμπάθεια και συμπόνια για το συνάνθρωπό του, δεν μπορεί παρά να συμμεριστεί και να αισθανθεί ότι κάτι άδικο, κάτι απαράδεκτο, κάτι απάνθρωπο συμβαίνει. Βεβαίως σεβόμαστε τα κεκτημένα καθενός. Αλλά όταν φθάνουμε στο σημείο που ο ένας θα ζούσε αν είχε (αλλά δεν έχει, δεν του δίνει) ό,τι πετάει ο άλλος στο καλάθι των αχρήστων, βρισκόμαστε μακριά από τους κανόνες στοιχειώδους ανθρωπιάς. Είναι μια εικόνα απαράδεκτης απανθρωπιάς.
 
Η εικόνα αυτή γίνεται χειρότερη όταν σκεφθεί κανείς ότι εμείς θάβουμε τα προϊόντα μας στις χωματερές (για να προστατεύσουμε τις τιμές τους), ενώ, αν τα έτρωγαν τα αποσκελετωμένα παιδάκια στις χώρες του τρίτου κόσμου, δεν θα πέθαιναν από ασιτία. Αυτό και αν δεν είναι το αποκορύφωμα της απανθρωπιάς. Και το απίστευτο είναι ότι πολλοί ολίγοι, σχεδόν κανένας μας, δεν διαμαρτύρεται, για να διορθωθούν τα πράγματα. Μήπως σταματήσει αυτή η επιδείνωση, αυτός ο κατήφορος της ντροπής. Αλήθεια, πως φθάσαμε σ’ αυτό το σημείο απανθρωπιάς; Υπάρχει απάντηση που να μας δικαιολογεί; Αν υπάρχει, θα ήθελα πάρα πολύ να τη μάθω.
 
Αν εξετάσουμε την κατανομή του ακαθάριστου προϊόντος ολόκληρου του πλανήτη μας, τότε θα παρατηρήσουμε ότι ο μισός πλούτος της Γης βρίσκεται στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες και συγκεκριμένα στις Η.Π.Α. (25%), στην Ε.Ε. (15%) και στην Ιαπωνία (10%). Τα 2/3 των παγκόσμιων εξαγωγών γίνονται από αυτές τις χώρες. Το 90% των ευρεσιτεχνιών στον κόσμο ανήκουν σ’ αυτές τις χώρες και συγκεκριμένα στις Η.Π.Α. το 55%, στην Ε.Ε. το 15% και στην Ιαπωνία το 20%. Επιπλέον, οι πλούσιες χώρες (δηλ. το 20% του πληθυσμού της Γης) καταναλώνουν το 60% των τροφών που παράγει ο πλανήτης, όπως επίσης και το 60% των ενεργειακών πόρων του πλανήτη.
 
Πάνω από 1.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως στη Νότια Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία, υποφέρουν από την πείνα. Δεν έχουν πόσιμο νερό. Δεν έχουν ούτε καν την υποτυπώδη, τη στοιχειώδη φροντίδα σε θέματα υγείας και παιδείας.
 
Ειδικά για την πιο ευαίσθητη και πιο απροστάτευτη κατηγορία ανθρώπων, τα παιδιά, αναφέρουμε τα εξής. Φτωχά παιδιά πηγαίνουν σε αποξεραμένους αγρούς και ψάχνουν να βρουν λίγα σπόρια που έτυχε να απομείνουν εκεί και έτσι να χορτάσουν την πείνα τους. Η παιδική θνησιμότητα είναι στα ύψη. Συγκεκριμένα, για παιδάκια κάτω του ενός έτους, η θνησιμότητα είναι τρομακτική: Κάθε 5 λεπτά πεθαίνει ένα παιδί, ή κάθε ημέρα πεθαίνουν γύρω στις 18 χιλιάδες παιδιά, ή κάθε χρόνο πεθαίνουν 6 εκατομμύρια παιδιά. Για παιδιά μέχρι και πέντε ετών, η θνησιμότητα φθάνει γύρω στα 11 με 13 εκατομμύρια θανάτους το χρόνο. Η παιδική θνησιμότητα οφείλεται στις αρρώστιες, την πείνα και την έλλειψη καθαρού πόσιμου νερού. 

Αν βάλετε τα φέρετρα αυτών των 13 εκατομμυρίων παιδιών το ένα μετά το άλλο, θα καταλάβουν ένα μήκος όσο περίπου από την Ελλάδα μέχρι την Αμερική ή έστω όσο από την Αθήνα μέχρι το Λονδίνο. Φαντασθείτε δίπλα σ’ αυτή τη σειρά των φέρετρων, που μέσα τους έχουν άψυχα κορμάκια βρεφών και μικρών παιδιών, να στέκονται από τη μια μεριά τα 13 εκατομμύρια μανάδων και από την άλλη μεριά τα 13 εκατομμύρια πατεράδων, που κλαίνε απαρηγόρητα για το χαμό του παιδιού τους. Είναι ένα φρικιαστικό και απάνθρωπο θέαμα. Ένα θέαμα που ξέρουμε ότι θα το δούμε τον επόμενο χρόνο, θα το δούμε και το μεθεπόμενο χρόνο και ποιος ξέρει μέχρι πότε. Και εμείς οι πλούσιοι δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για να διορθώσουμε το κακό.
Αυτήν την εικόνα πρέπει να τη δείχνουν οι τηλεοράσεις όλων των πλούσιων χωρών κάθε μέρα. Και θα σταματήσουν να τη δείχνουν, μόνο όταν διορθωθεί το κακό, μόνο όταν βοηθήσουμε να μην ξανασυμβεί να πεθαίνουν πια, όχι εκατομμύρια, αλλά ούτε ΕΝΑ παιδί από την πείνα και αρρώστιες που μπορούν να θεραπευθούν. Αν πραγματοποιηθεί αυτό, τότε τα ΜΜΕ θα έχουν επιτελέσει την πραγματική τους αποστολή, που είναι «δικαιότερη και ουσιαστικότερη ενημέρωση, και επομένως μεγαλύτερη ελπίδα για την ανθρωπότητα».
 
Ένα άλλο φρικιαστικό και απάνθρωπο, που συμβαίνει στις φτωχές χώρες, είναι η παιδική πορνεία. Η πορνεία αυτή εξαπλώνεται κάθε χρόνο και περισσότερο στον πλανήτη μας, για παιδιά από ηλικίας 10 έως 16 ετών. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει τόση φτώχεια και δυστυχία σε πολλές οικογένειες, που προκειμένου να γλιτώσει ολόκληρη η οικογένεια το θάνατο από ασιτία, οι γονείς «θυσιάζουν» ένα από τα παιδιά τους, εξωθώντας το στην πορνεία. Δεν μπορώ να το φανταστώ, δεν το χωράει ο νους μου, δεν μπορώ να το πιστέψω ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που φθάνουν σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης, που χάνουν κάθε είδος αξιοπρέπειας, ώστε να στέλνουν στους δρόμους το δεκάχρονο κοριτσάκι τους ή το δεκάχρονο αγοράκι τους, για να πέσει θύμα απάνθρωπων σεξουαλικών ορέξεων, από ανθρωποειδή που προέρχονται συνήθως από πλούσιες χώρες της Δύσης, που οργανώνουν εκδρομές σ’ αυτές τις χώρες με στόχο την παιδική πορνεία (βλέπε σεξοτουρισμός). Είναι μια εικόνα έσχατης ανθρώπινης καταρράκωσης και παραφροσύνης. Και αυτό επίσης είναι ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα που θα πρέπει να δείχνουν οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου καθημερινά, μέχρις ότου ούτε ΕΝΑ παιδί να μη γίνεται θύμα πορνείας.

Τέλος, αναφέρουμε ότι πάνω από 120 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται με πλήρη απασχόληση (14 έως 17 ώρες την ημέρα), και πάνω από 130 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται με μερική απασχόληση, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονταν στο σχολείο τους.

Πολλά από αυτά τα 250 εκατομμύρια παιδιά συνήθως πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Παρασκευά Ν. Παρασκευόπουλου
Καθηγητή Ε.Μ.Πολυτεχνείου