Πως ήλθα στον κόσμο μαμά;

Χθες βράδυ έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία κατά τη διάρκεια της Ομάδας της Οικογένειας στο Καφέ Σχολειό . Η συντονίστρια πρότεινε να κάνουμε ένα βίωμα με θέμα πως ήλθαμε στον κόσμο από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι και την ώρα που γεννηθήκαμε. Πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν κρατήσει μνήμες από την περίοδο της κυήσεως και τις επαναφέρουν σε δεδομένες στιγμές. Αναρωτιόμουν αν και εγώ είχα ανάλογες ενθυμίσεις.

Μέσα από διαλογισμό και αναπνοές χαλάρωσης, φτάσαμε στο στάδιο πριν από τη σύλληψη όπου οι γεννήτορες κάνοντας έρωτα μας καλούν να έλθουμε στο φυσικό κόσμο. Μετά ακολούθησε η εγκατάσταση του κυττάρου στη μήτρα, ο πολλαπλασιασμός του και η δημιουργία του εμβρύου. Αντιλαμβανόμουν ως έμβρυο τις φωνές στο εξωτερικό περιβάλλον, τις αντιδράσεις της μητέρας, τις δικές μου αντιδράσεις, το φόβο που αισθάνθηκα καθώς ερχόμουν στη ζωή, το κλάμα, την αγκαλιά της μάνας και τη θερμοκοιτίδα όπου παρέμεινα. Μετά μας ζητήθηκε να πάρουμε αγκαλιά τον πλησίον μας και εκεί η καλή μου φίλη μου προσέφερε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη που εγώ την ένιωσα σαν να ήμουν ένα μωρό που την είχα ανάγκη!

Πολλά από αυτά που βίωσα ως συναισθήματα τις πρώτες στιγμές της γέννησης, υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου και μέχρι χθες δεν ήξερα καν το γιατί. Είναι η ρίζα της συμπεριφοράς μου, εκεί που εδράζονται και οι βαθύτεροι φόβοι και ανασφάλειές μου. Συγκλονίστηκα! Μετά το βίωμα που ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη για αρκετή ώρα, ήλθε η γαλήνη. Έχω την αίσθηση πως ένωσα κάποια κομμάτια της ψυχής μου καλύτερα, έκανα σύνδεση με την απαρχή της ύπαρξής μου στη Γη και αυτό με ενδυνάμωσε εντέλει.

Το βράδυ γυρνώντας πότισα τον κήπο μου, βιαζόμουν κιόλας να φάω γιατί ήταν η ώρα περασμένη και ήθελα να τελειώνω με το πότισμα. Πήγα στο πεύκο μου στον κήπο και του μίλησα. Το αγκάλιασα κιόλας για πρώτη φορά μα δεν κατάλαβα πολλά από την επαφή μας.

Δώρο ανέλπιστο αυτή η εμπειρία, το δίχως άλλο! Σήμερα πάλι στα καθ' ημάς, βλέπω και αισθάνομαι την σκληρότητα, την επιθετικότητα αλλά και την απελπισία αυτού του κόσμου τόσο στα ιστολόγια αλλά και στην πραγματικότητα. Δεν το αντέχω, σκίζονται τα σωθικά μου, προτιμώ να βαδίσω την ανεπαίσθητη πορεία μου στη γη σαν να πατώ σε ρυζόχαρτο, παρά να ξεσκίζω και να ματώνω και άλλους στο πέρασμά μου. Μην κρίνετε ίνα να μην κριθείτε, πόσο δίκιο είχε ο Κύριος, όταν έλεγε αυτές τις κουβέντες 2000+ χρόνια πριν!

Συγχωρέστε με, μα έτσι νιώθω...

Marialena, 26/06/2006

σ.σ. Θέλω να συγχαρώ κάθε έναν από τους φίλους του Χαμομηλιού που στολίζουν με τέτοια εξαιρετικά δείγματα ευαισθησίας, αυτή την φιλόξενη σελίδα αφιερωμένη στην ελπίδα του Κόσμου, τα παιδιά! Ο Θεός να μας έχει όλους καλά να προστατεύουμε τα χαμομηλάκια μας και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσα από την επαφή μας, φίλες και φίλοι!