Μαμά μου..

Μαμά μου....
Εσύ που με γέννησες από ενα λάθος, μια απροσεξία της στιγμής, εσύ που σου γινα βάρος αντί χαρά....

Μαμά μου, εσύ που τυλιγμένη στα δίχτυα των ναρκωτικών και της προσωπικής σου οδύσσειας, ξέχασες πως είχες το χάρισμα να δίνεις ζωή, και τη δική μου ζωή βρέθηκες να ορίζεις.....

Μαμά μου, που με ξεχνάς και με πουλάς,

μαμά μου που με πονάς,

μαμά μου που δεν ηθελες να σαι η μαμά μου,

μαμά μου που με άφησες σε κάποιο ίδρυμα, για να μην είμαι εμπόδιο στον προσωπικό σου το λαβύρινθο....

Μαμά μου, που άφησες το παιδικό μου κορμάκι να βασανιστεί και να ματώσει,

μαμά μου που με ξέχασες,

μαμά μου που ποτέ δε με αγάπησες όπως οι μαμάδες αγαπάνε τα παιδάκια τους, ίσως γιατί κανείς δε σου μαθε πώς είναι τέτοια αγάπη....

Μαμά μου....
Εσύ που η τύχη κι ο θεός δε θέλησαν να σου δώσουν το χάρισμα να γεννήσεις ζωή, εσύ που με ονειρευόσουνα μα ποτέ δε με είχες, εσύ που θυσίασες το κορμί και το μυαλό σου σε μια απελπισμένη προσπάθεια να γίνεις η μαμά μου....

Μαμά μου, εσύ που δεν ένιωσες πως είναι να βγάζεις απο μέσα σου ζωή, εσύ που δεν πόνεσες για να με φέρεις στον κόσμο, εσύ που έκλαψες, κι εταξες, και ανέβηκες γονατιστη τα σκαλιά στη Χάρη της, για να σε αξιώσει να γίνεις η μαμά μου....

Μαμά μου, που με αγκάλιασες και χάιδεψες τα μπερδεμένα μου μαλλιά, που σκούπισες τα δάκρυά μου, φρόντισες τις πληγές μου ώσπου να πάψουν να αιμορραγουν και να αρχίσω ξανά να χαμογελάω....

Μαμά μου, που έκανες την ψυχή σου αγρό για να ανθίσω και γω το τσαλαπατημένο χαμομηλάκι,

μαμά μου, άδικος είναι τούτος ο κόσμος που ήρθαμε, μα πάντα θα φροντίζεις να μου δείχνεις την ανθισμένη του πλευρά....