Η επιτυχία μετριέται με...

Η επιτυχία μετριέται με εμφανίσεις σε περιοδικά αλλά και στα ΜΜΕ γενικότερα. 

Η επιτυχία μετριέται με το πόσες γυναίκες θα ρίξεις στο κρεβάτι σου επειδή βγήκες στο γυαλί και έγινες μούρη αναγνωρίσιμη για λίγο καιρό. Γυναίκες κούφιες, στο μυαλό και την ψυχή που έχουν μείνει στην προσχολική ηλικία με τα σημάδια του σελοτέιπ από τις αφίσες του Di Capriο ανεξίτηλα στον τοίχο και τα συμπτώματα της anorexia nervosa να είναι πλέον εμφανή. 

Η επιτυχία μετριέται με το πόσα χρήματα μπορείς να πετάξεις στα μπουζούκια παριστάνοντας τον Ωνάση για μια βράδια, η και περισσότερο. 

Η επιτυχία μετριέται με το πόση εξουσία αλλά και γνωριμίες έχεις παριστάνοντας τον μάγκα, δίχως να έχεις καταφέρει κάτι μόνος σου σε αυτήν την ζωή. 

Η αναγνωρισιμότητα δεν είναι κάτι κακό, αντιθέτως. Το θέμα είναι το γιατί να είναι κάποιος αναγνωρίσιμος και κάποιος άλλος όχι, μιας και το να θεώρησε γνωστός (έμμεσα και κοινά αποδεκτός) είναι η επιβράβευση σου για κάτι που κατάφερες. 

Τι κατάφερες όμως; 

Να βγεις στην τηλεόραση; 

Να ξεφτιλίζεσαι καθημερινά με αυτά που φοράς νομίζοντας πως είσαι διαφορετικός; 

Να νιώθεις κάποιος, έχοντας έναν τρόπο ζωής που σύντομα θα σε οδηγήσει σε αδιέξοδο; 

Και αναρωτιέμαι, γιατί όλα αυτά; 

Γιατί και εγώ απάντησα το σύνηθες στην ερώτηση για τους μελλοντικούς μου στόχους; 

Είναι πλέον φανερό πως όχι μόνο δεν υπάρχουν πρότυπα για τους νέους, αλλά τα κακέκτυπα έχουν κατακλύσει την ζωή μας και μας επηρεάζουν θέλοντας και μη. 

Και αυτά υπάρχουν παντού: 

Τηλεόραση: 

Εξυμνεί κάθε ανοησία που κάνουν οι κενοί τω πνεύματι νέοι άνθρωποι προσπαθώντας να γίνουν αναγνωρίσιμοι. 

Από υποψήφιους τραγουδιστές, ηθοποιούς, ταχυδακτυλουργούς, μάγους, μπρατσαράδες, πορνοστάρ, και τόσα άλλα που τα ξέρετε και δεν υπάρχει λόγος να τα αναλύσω. 

Δόξα τω Θεώ, πιστεύω πως τα έχετε σκεφτεί όλα αυτά έστω και λίγο, και γνωρίζετε τους λόγους για τους οποίους κάποιος θα λάβει συμμετοχή σε ένα ριάλιτι (από το Big Brother μέχρι εκπομπές τύπου Jackass) καθώς και γιατί αυτό ξεφτιλίζει τους συμμετέχοντες αλλά και παράγει τηλεθεατές με χαμηλό IQ. 

Γιατί το IQ μας αλλάζει κάθε λίγα χρόνια,(4-5) ανάλογα με την πολυπλοκότητα των πληροφοριών που επεξεργαζόμαστε, όποτε μετά από 20 χρόνια παρακολούθησης ριάλιτι η μετατροπή σε μολόχα είναι βέβαιη. 

Μα δεν βλέπετε τους Αμερικανούς πολίτες; 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η τηλεόραση έχει χρέος να προβάλει πρότυπα. Για το κύκλωμα της τηλεόρασης άξιος προβολής είναι ο κάθε μέγας τραγικός ηθοποιός(!!), αλλά και η κάθε φτηνιάρα wannabe famous πορνοστάρ, που είναι έτοιμη να μας δείξει πως ήταν όταν γεννήθηκε στη μεσημβρινή ζώνη του εκάστοτε καναλιού προκείμενου να μας πείσει για το ταλέντο της γενικότερα. 

Λοιπά μέσα «ενημέρωσης»: Όπως ραδιόφωνο, Internet, περιοδικά, εφημερίδες κ.α. 

Κατάσταση παρόμοια με την τηλεόραση, μιας και στις περισσότερες περιπτώσεις τα μέσα αυτά δρουν ως συμπληρωματικά της τηλεόρασης, μην τυχόν χάσει ο τηλεθεατής κάποια χρήσιμη πληροφορία για το ποιος… ποια. 

Οικογένεια: Με όλο αυτόν τον βομβαρδισμό άχρηστων αλλά και επικίνδυνων, όπως αποδεικνύεται, πληροφοριών, η οικογένεια είναι η μοναδική ουσιαστική ελπίδα (το σχολείο μορφώνει, δεν επιμορφώνει) για τον αυριανό νέο να έχει στόχους ουσιαστικούς στην ζωή του. 

Ο πατέρας και η μητέρα αποτελούν τα μοναδικά ιδανικά πρότυπα που ένα παιδί μπορεί να αντιγράψει και να εμπνευστεί για την πορεία του σε αυτήν την ζωή. 

Όμως τα πράγματα μετά από την έξοδο της γυναίκας-μητέρας από το σπίτι προκείμενου να δουλέψει, είτε για λόγους οικονομικούς είτε για λόγους φιλοδοξιών (συνηθέστερο) έχουν αλλάξει πολύ. 

Πλέον οι γονείς σπανίως θεωρούνται υγιή πρότυπα για τα παιδιά τους, μιας και αυτοί έχουν αρχίσει να διαβρώνονται από το κύμα ματαιοδοξίας που έχει σαρώσει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία 20 χρόνια περίπου. 

Ο κόσμος έχει χαζέψει. Αντιγράφει κάθε ανοησία που του σερβίρουν και την εντάσσει στον τρόπο ζωής του. Από το τι μουσική ακούει, τι ρούχα φοράει, πως φλερτάρει, για ποιο σκοπό φλερτάρει, μέχρι το τι επάγγελμα θέλει να ακολουθήσει (αν δεν είσαι barman,dj ή δεν έχει λεφτά ο μπαμπάς είσαι για πέταμα) και το αν έχει πραγματικούς φίλους φαίνεται η ματαιοδοξία του. 

Ας ανοίξουμε τα μάτια και ας δούμε γύρω μας τι συμβαίνει και μετά, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Τι θέλουμε επιτέλους από αυτήν την ζωή; 

Κούφια και ανούσια πράγματα που σε λίγα χρόνια δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα, η να πορευτούμε τον σιωπηλό δρόμο προς την πραγματική ευτυχία που έρχεται μέσα από τις ειλικρινείς σχέσεις με τους γύρω μας και την αποδοχή του εαυτού μας όπως είναι; 

Η ματαιοδοξία είναι γλυκιά. Μην την αφήσουμε να μας κυριεύσει!