«Έχω ένα γιο 3,5 ετών και μόλις πριν ένα μήνα ήρθαν ακόμα δυο κοριτσάκια στην ζωή του ως αδελφάκια (δίδυμα).
Από τότε και λίγο πριν (όταν η μητέρα ήταν στο νοσοκομείο λόγω επιπλοκών) παρουσίασε μια τάση να αρνείται σταδιακά και πιο επίμονα να πάει στο σχολείο (παιδικό) με διάφορες δικαιολογίες.
Κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι (γιατί τον βάλαμε με το ζόρι) γίνεται μάχη για να μπει και να βγει από το σχολικό.
Του μιλάμε συνέχεια για τα πλεονεκτήματα του σχολείου με το καλό πάντα με σχετική αυστηρότητα μερικές φορές.
Δυστυχώς δεν γινόμαστε πειστικοί.
Τι να κάνουμε, πια κίνητρα να του δώσουμε»
🌼🌼🌼
🌼Αγαπητέ μας φίλε🌼,Πρώτα σας ευχόμαστε να σας ζήσουν τα χαμομηλάκια σας, να τα καμαρώσετε μεγάλα και τρανά, γερά και ευτυχισμένα.
Όταν στην οικογένεια έρχεται ένα νεογέννητο, το μεγαλύτερο παιδί νιώθει πως χάνει κάτι με τον ερχομό του αδερφού ή της αδερφούλας του.
Στη δική σας περίπτωση ο ερχομός των δυο κοριτσιών σας δημιουργεί συναισθήματα ζήλειας στο αγοράκι σας. Εκεί που το ήταν το επίκεντρο κι απολάμβανε πολλά πράγματα, τώρα πρέπει όλα αυτά τα ωραία και τα γλυκά να τα μοιράζετε με τις αδερφούλες του και δεν είναι εύκολο για κείνο να «αποποιηθεί » την ευχαρίστησή του.
Το βασικότερο, φίλοι μας, είναι να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας, επειδή η αντίδραση του μικρού είναι απόλυτα φυσιολογική. Αισθάνεται ότι, όσο λείπει από το σπίτι τόσο κινδυνεύει να χάσει την αγάπη σας.
Το παιδάκι σας πρέπει με τα λόγια και τις πράξεις σας να καταλάβει πώς έχει όλη την αγάπη σας και ότι η αγάπη του μπαμπά και της μαμάς του δεν μοιράζεται, δεν μειώνεται από την παρουσία των νεογέννητων.
Όταν λειτουργήσει αυτό τότε οι πιθανότητες να αναπτυχθεί ζήλεια μεταξύ τους είναι μικρές.
Το αγοράκι σας λοιπόν, δε θέλει να πάει στον παιδικό σταθμό και η δασκάλα σάς είπε ότι δεν πρέπει να διακόψει ακόμα και με το ζόρι.
Όχι ζόρι, καλοί μας φίλοι. Όσο και να του μιλάτε για τα πλεονεκτήματα του σχολείου, αποκλείεται να το πείσετε.
Για το παιδάκι σας μετρούν τα πλεονεκτήματα που νομίζει ότι χάνει φεύγοντας από το σπίτι, αφού έτσι κι αλλιώς ο φόβος του αποχωρισμού λειτουργεί μέσα του καταλυτικά.
Για να φεύγει από το σπίτι πρέπει να αγαπήσει τις αδερφούλες του, ώστε να αισθανθεί ασφαλές και όχι ότι απειλείται από τις καινούριες "εισβολείς".
Επιτρέψτε μας να σας αναφέρουμε μερικούς τρόπους που πιθανόν θα σας βοηθήσουν στο σημείο αυτό.
Αν κοιμάται ακόμα σε κούνια, πάρτε του ένα κανονικό παιδικό κρεβατάκι. Θα νιώσει μεγάλος και ως εκ τούτου προστάτης των μωρών, θα γίνει ο μεγάλος αδερφός.
Όταν είναι στο σπίτι να μην ασχολείστε όλοι, πιθανόν και η γιαγιά με τα μωρά. Εναλλάξ κάποιος την ίδια στιγμή να ασχολείται με το αγοράκι σας.
Όταν περιποιείστε ή ταΐζετε τα μωρά, καλό θα είναι να είναι παρόν και να συμμετέχει.
Όταν κάνει κάτι καλά, σε σχέση με τις μικρές να το επαινείτε και να το ανταμείβετε. Τις περισσότερες φορές μια ζεστή αγκαλιά είναι υπεραρκετή.
Μια φορά στο τόσο, πιο συχνά στην αρχή, όταν είναι να φύγετε για το σχολικό, καλό θα είναι να το πάτε στην κούνια των μωρών και να του πείτε να σηκώσει το σεντονάκι τους, όπου θα έχετε κρύψει ένα μικρό δωράκι. Θα θεωρήσει ότι οι αδερφούλες του, του το χαρίζουν και θα αρχίσει να τις βλέπει με άλλο μάτι. (Αυτό το έχω εφαρμόσει με μεγάλη επιτυχία). Επιστρέφοντας φροντίστε να προσφέρει το αγοράκι σας μια κουδουνίστρα-δώρο, ή κάτι άλλο, στις μικρές, για μη γίνει απαιτητικό απέναντί τους.
Όταν κλαίνε τα μωράκια, ζητήστε του τη συμβουλή του για το τι πρέπει να κάνετε. Θα σας εκπλήξουν ευχάριστα οι απαντήσεις του. Σταδιακά, θα πάρει πολύ σοβαρά το νέο ρόλο του, και θα συμμετέχει στις κουβέντες σας σχετικά με τις αδερφούλες του.
Δεν του φταίει ο παιδικός σταθμός, καλοί μας φίλοι.
Το "πρόβλημά του" είναι οι μικρές, αλλά μην απογοητεύεστε.
Η αγάπη του σταδιακά θα μεγαλώσει.
Εξαρτάται πολύ από σας.
Και μια θερμή παράκληση.
ΟΧΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ
ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
Με αγάπη
το χαμομηλάκι
🌼🌼🌼
From: PANOS MITSOS Sent: Παρασκευή, 12 Σεπτεμβρίου 2008 12:02
To: To hamomilaki
Subject: Re: βοήθεια
«Δυστυχώς και φέτος με την αρχή του σχολικού έτους έχουμε πάλι προβλήματα με το σχολείο.
Πέρσι τον τελευταίο μήνα τον ΜΑΙΟ ο μικρός είχε δεχθεί να πηγαίνει στο σχολείο χωρίς γκρίνια μόνο εάν πήγαινα και τον έφερνα εγώ με το αμάξι μου και όχι με το σχολικό.
Φέτος όμως ενώ συμφωνήσαμε να κάνουμε το ίδιο κάθε πρωί που πηγαίνω να τον πάρω φεύγοντας από την δουλεία μου πάλι κλαίει και αρνείται να κατέβει στο σχολείο με διάφορες δικαιολογίες.
Πηγαίνει μικρά νήπια και τώρα είναι 3 χρονών και 10 μηνών , μήπως να σταματήσουμε να τον στέλνουμε για κάποιο χρονικό διάστημα;»
🌼🌼🌼
🌼Αγαπητέ φίλε🌼,Συνεργαστείτε με την δασκάλα του παιδικού σταθμού.
Ρωτήστε αν το παιδί σας έχει κάποιο φίλο στο σχολείο. Αν υπάρχει φίλος να τον καλέσετε στο σπίτι σας, να παίξουν μαζί τα παιδιά.
Στην πρώτη ευκαιρία, σε κάποια επέτειο να πάτε μια τούρτα ή κάποιο γλυκό για να κάνει η δασκάλα του μια γιορτή προς τιμήν του.
Ερευνήστε αν προτιμά φέτος να πηγαίνει με την μητέρα του, εφόσον αυτό εφικτό ή με άλλο στενό συγγενικό πρόσωπο. Η κίνηση αυτή δεν πρέπει να φανεί ως υποχώρηση.
Ελέγξτε αν κάποιο συγγενικό σας πρόσωπο καταφέρεται εναντίον του παιδικού σταθμού.
Μην παλινδρομείτε, να είστε ήρεμοι, αποφασιστικοί και σταθεροί.
Το παιδί τσεκάρει τις αντοχές σας.
Ότι και να κάνετε όμως, μόνο με το καλό, χωρίς βία.
Συζητείστε με τον παιδοψυχολόγο του σχολείου εφόσον υπάρχει.
Το παιδί πήγε στον παιδικό όταν ήρθαν στη ζωή οι αδερφές του και αυτό είναι πρόσφατο. Αυτό το κάνει να αισθάνεται φόβο εγκατάλειψης.
Ασχοληθείτε με το παιδάκι σας, δώστε του σημασία, δείξτε του ότι το αγαπάτε, κάντε το να νοιώσει ασφαλές.
Πρέπει να νοιώθει ασφαλές το παιδί και ότι δεν είναι βάρος και ενόχληση.
Αυτή είναι η ουσία της ανατροφής του.
Δείξτε την αγάπη σας απλόχερα.
Ρωτήστε αν το παιδί σας έχει κάποιο φίλο στο σχολείο. Αν υπάρχει φίλος να τον καλέσετε στο σπίτι σας, να παίξουν μαζί τα παιδιά.
Στην πρώτη ευκαιρία, σε κάποια επέτειο να πάτε μια τούρτα ή κάποιο γλυκό για να κάνει η δασκάλα του μια γιορτή προς τιμήν του.
Ερευνήστε αν προτιμά φέτος να πηγαίνει με την μητέρα του, εφόσον αυτό εφικτό ή με άλλο στενό συγγενικό πρόσωπο. Η κίνηση αυτή δεν πρέπει να φανεί ως υποχώρηση.
Ελέγξτε αν κάποιο συγγενικό σας πρόσωπο καταφέρεται εναντίον του παιδικού σταθμού.
Μην παλινδρομείτε, να είστε ήρεμοι, αποφασιστικοί και σταθεροί.
Το παιδί τσεκάρει τις αντοχές σας.
Ότι και να κάνετε όμως, μόνο με το καλό, χωρίς βία.
Συζητείστε με τον παιδοψυχολόγο του σχολείου εφόσον υπάρχει.
Το παιδί πήγε στον παιδικό όταν ήρθαν στη ζωή οι αδερφές του και αυτό είναι πρόσφατο. Αυτό το κάνει να αισθάνεται φόβο εγκατάλειψης.
Ασχοληθείτε με το παιδάκι σας, δώστε του σημασία, δείξτε του ότι το αγαπάτε, κάντε το να νοιώσει ασφαλές.
Πρέπει να νοιώθει ασφαλές το παιδί και ότι δεν είναι βάρος και ενόχληση.
Αυτή είναι η ουσία της ανατροφής του.
Δείξτε την αγάπη σας απλόχερα.
Με αγάπη
Το χαμομηλάκι
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
Διάβασα το μήνυμα και θυμήθηκα κάποιες εικόνες που έχω από την παιδική μου ηλικία. Με είχαν γράψει οι γονείς μου σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Κάθε μέρα περνούσε το λεωφορείο του σταθμού και με έπαιρνε από το σπίτι. Από την πρώτη μέρα θυμάμαι που δεν ήθελα να πάω στον παιδικό. Θυμάμαι μία φορά, το πρωί που έλειπαν οι γονείς μου και ήμουν με τη γιαγιά μου και ήτανε να έρθει το σχολικό. Πήγα και κλείστηκα στην τουαλέτα και δεν έβγαινα με τίποτα. Όταν ήρθαν οι γονείς μου και μάθανε πως δεν πήγα και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο, εντάξει λίγο με κατσαδιάσανε. Την άλλη φορά θυμάμαι, που και πάλι δεν ήθελα να πάω στον παιδικό και κατάφερα να πείσω τη γιαγιά μου (ένας υπέροχος άνθρωπος που αν και έχουν περάσει 22 χρόνια - στα 13 μου έφυγε ξαφνικά από καρδιά - όποτε τη σκέφτομαι, αισθάνομαι πόσο μου λείπει. πόσο πόνεσα όταν στο τηλέφωνο ο πατέρας μου, μου είπε "Μάξιμε η γιαγιά δεν είναι μαζί μας αγόρι μου....πέθανε....Και το έλεγε στο τηλέφωνο όταν τον είπε ο παππούς να πάει ο πατέρας μου από το πατρικό του, γιατί είχε λιποθυμήσει η γιαγιά. λέει ο σοφός λαός μας πως τους καλούς ανθρώπους ο Θεός τους παίρνει από νωρίς κοντά του. η γιαγιά μου ήτανε 63 χρονών και όλη μέρα έκανε δουλειές στο σπίτι, ήταν στο πόδι που λένε. δεν ξέρω αν κάνει να τα λένε από το τηλέφωνο αυτά στα παιδιά...δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά τον πατέρα μου να μου μιλάει κλαίγοντας), να μην πάω. Είπε όταν ήρθε το σχολικό η γιαγιά μου πως δε θα πάω και έφυγε το σχολικό. Μετά από κάποια ώρα θυμάμαι που χτύπησε η πόρτα στο σπίτι και είπε η συνοδός στη γιαγιά μου πως έχει από τη μητέρα μου, εντολή να με πάρει στο σταθμό....Αισθάνθηκα άσχημα, να με βάζουν μόνο μου στο σχολικό και να με πηγαίνουν στον παιδικό....Αισθάνθηκα άσχημα που μου δείξανε με αυτόν τον τρόπο οι γονείς μου, πως πρέπει να το κάνω, το να πάω στον παιδικό. Έχω φωτογραφίες από τον παιδικό, που είχε οργανώσει ένα χορό με στολές του Τσολιά μας. Ντυθήκαμε τα παιδιά Τσολιαδάκια και χορέψαμε ας πούμε έτσι πιασμένοι χέρι χέρι. Η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά (της γιαγιάς της άξιζε να αισθάνεται έτσι) μέσα στη χαρά που το καμάρι τους, χορεύει δημοτικό χορό. Το καμάρι τους όμως το ρωτήσανε πως αισθανότανε; Εντάξει, δε μπορείς σε ένα παιδί, να κάνεις ότι θέλει το παιδί. Παράπονο βγάζω για τον χαρακτήρα μου. Τελικά σταμάτησα από τον παιδικό γιατί κατάλαβαν οι γονείς μου πως δε γινόταν άλλο. Όμως και στο δημοτικό στις πρώτες τάξεις, πάλι δεν ήθελα το σχολείο. Στην έκτη δημοτικού, έμπλεξα με ένα δάσκαλο που, ασχολούνταν συχνά με εμένα. Έχω γράψει στο blog μου το άρθρο "Με ποιο δικαίωμα χτυπάς ένα ξένο παιδί". Ακόμα θυμάμαι αυτήν την "παιδαγωγική" του μέθοδο που ακόμα και σήμερα σε κάποια παιδάκια του δημοτικού κάποιοι δάσκαλοι την εφαρμόζουν....Στο Γυμνάσιο τα πήγα πολύ καλά. Στο λύκειο άλλες απόψεις για το επάγγελμα που ήθελα να ακολουθήσω, είχα, άλλες είχαν οι γονείς. Κάποιος έπρεπε να κάνει πίσω. Εντάξει, έκανα πίσω. Κάτι άλλο που με δυσκόλεψε πάρα πολύ, ήτανε το τότε σύστημα να πηγαίνουν τα παιδιά που "κερδίζουν" χρονιά με παιδιά που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερά τους. Κέρδιζα χρονιά και ήμουν με παιδιά μεγαλύτερα από εμένα και όχι της ηλικίας μου. Σήμερα υπάρχουν ειδικοί και για τα παιδιά, για τους γονείς αν δούνε στα παιδιά τους κάποια ας πούμε γενικευμένη αρνητικότητα, νευρικότητα. Μπορούν οι γονείς να τους συμβουλευτούν και να αποκομίσουν, γνώσεις και τρόπους συμπεριφοράς που ίσως να μη γνωρίζουν. Δεν αναφέρομαι στην περίπτωση του μικρού μας φίλου. Μιλάω γενικά. Η περίπτωση του μικρού φίλου μου θύμισε τα δικά μου παιδικά χρόνια. Εύχομαι στην οικογένειά του, όλα να πάνε καλά και πάντα ο μικρός Πάνος να είναι χαμογελαστός!
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Agorafoviagr
@Agorafoviagr
ReplyDeleteΜάξιμε, καλέ μου Μάξιμε ...