Τα παιδιά που μεγαλώσαμε

pandora's box

Οι περισσότερα είναι μορφωμένοι. Έχουν να επιδείξουν εντυπωσιακή λίστα σπουδών.

Η εικόνα τους ανταποκρίνεται στις αισθητικές ντιρεκτίβες της εποχής (γυμνασμένο σώμα, καλές αναλογίες, ντύσιμο προσεγμένο, πακέτο life style ).

Η συμπεριφορά τους είναι ομοιογενής ως παραγώγων κλωνοποίησης.

Το γλωσσικό τους «ιδίωμα» επίσης.

Ιδιοκτήτες αγαθών ήδη από μικρή ηλικία, πολύ πριν μπουν στην παραγωγική διαδικασία και καταστούν άξιοι να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους με δικό τους χρήμα άρα και κόπο, έχουν αυτοκίνητο, γκαρσονιέρα, μηχανή, τα κλειδιά του εξοχικού κλπ κλπ.

Πολλοί εξ αυτών μετά την απόκτηση βαρύγδουπων τίτλων σπουδών στο εξωτερικό επιστρέφουν στην πατρίδα παραμένοντας άνεργοι καθώς η χώρα μας δεν προσφέρεται να αμείψει επαρκώς ανάλογα προσόντα, διαμένουν με τους γονείς τους αν και ήδη αρκετά μεγάλοι και αρκούνται να ροκανίζουν το οικογενειακό εισόδημα ζώντας πολυτελώς ως «χλιδάνεργοι**».

Μυημένοι από τρυφερή ηλικία στο σεξ χωρίς απαραίτητα να περάσουν από τα εξελικτικά στάδια του πλατωνικού έρωτα, του φλερτ και του συναισθηματικού προσανατολισμού των σχέσεων, διαμορφώνουν μια νέα εικόνα του καθαρά λιμπιντικού ενήλικα που ήδη απαξίωσε αυτό που παρέλειψε να γνωρίσει.

Αυτοφυείς πλέον καταναλωτές και εκπαιδευμένοι υπηρέτες του συστήματος, προσπαθούν μάταια να εντυπωσιάσουν τον περίγυρο αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Αντ΄ αυτού εισπράττουν την απογοήτευση καθώς διαπιστώνουν την τραγική ομοιότητα μεταξύ τους από την οποία αδυνατούν και να διαφύγουν.

Στερημένοι ιδεολογικών προτύπων και ηθικού κώδικα στρέφονται ενστικτωδώς για να καλύψουν αυτή την βαθύτερη ανάγκη τους στην ηρωοποίηση ειδώλων της βιομηχανίας του θεάματος, εκκεντρικών ηρώων του περιθωρίου, νικητών reality shows’, αποβλακωμένων γιάπηδων, επιδειξιμανών bobos (bourgeois bohemians) και όποιων άλλων διαθέτει η μακροσκελής λίστα πρωταγωνιστών της σύγχρονης ντεκαντάνς. Στην καλύτερη περίπτωση (το μη χείρον θα σημείωνα) παραδίνονται στον κυνισμό και την πεζότητα .

Κομματικοποιημένοι ή μη, στο βάθος λειτουργούν ως απολιτίκ αφού το μήνυμα «η πολιτική είναι για τους πολιτικούς και ο σώζων εαυτόν σωθήτω!» έχει περάσει από τον εγκέφαλό τους και διανύει ήδη τον πεπτικό τους σωλήνα.

Εκπαιδευμένοι να αναγνωρίζουν αξία μόνο σε ότι καταναλώνεται, φοριέται, τρώγεται ή προσφέρει ηδονή επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο απέναντι στα αντικείμενα και όχι στα υποκείμενα με τα οποία διατηρούν μια διαφανή επικοινωνία χωρίς βάθος ή πλάτος που δεν απέχει πολύ από το να την πεις ανύπαρκτη.

Καλοί πελάτες των ψυχολόγων, των ψυχοφαρμάκων, των ψυχοτρόπων ουσιών και της ιλουστρασιόν ευδαιμονίας φαντάζουν τόσο αξιολύπητα ανερμάτιστοι στο ταξίδι της ζωής, τόσο δυστυχείς και τόσο «προγραμμένοι» από το κατεστημένο που ο χαρακτηρισμός τους ως νέα γενιά περισσότερο τρόμο σε γεμίζει παρά ελπίδα για το αύριο που παραδίδεις στα χέρια τους.

Ο λόγος για τους νέους ανθρώπους.

Μην βιαστείτε οι εκπρόσωποι αυτής της ηλικίας να με εξοστρακίσετε για από καθέδρας απαγγελία σκληρού κατηγορητηρίου ούτε για παραληρηματική έξαρση υπηρετούντος το χάσμα των γενεών. Δεν είμαι δα και τόσο μεγάλη! Είμαι όμως μητέρα και θα κριθώ αν πέτυχα στην αποστολή μου εκ του αποτελέσματος που δεν είναι άλλο από το ίδιο το παιδί που μεγαλώνω.

Ούτε ακόμη να με κατηγορήσετε για συλλήβδην απαξίωση της νεολαίας. Γνωρίζω πως υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις αλλά –δυστυχώς-σε ποσοστό τέτοιο που να επιβεβαιώνεται ο κανόνας.

Όποτε τόλμησα να ξεστομίσω αυτές μου τις δυσάρεστες διαπιστώσεις κάποιοι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς ούρλιαξαν διαμαρτυρόμενοι και μου συνέστησαν να μην πυροβολώ τους νέους και να τους αναγνωρίσω το δικαίωμα στη διαφορετικότητα χωρίς να τους αρνούμαι την ελπίδα να χτίσουν έναν κόσμο εξίσου αξιόλογο, τον δικό τους.

Λυπάμαι, μα δεν βλέπω καμιά αξιοπρόσεκτη διαφορετικότητα και καμιά ελπίδα στο φως του τούνελ. Το φταίξιμο όμως γι αυτή την κατάσταση δεν είναι δικό τους. Σε καμιά περίπτωση!

Δεν κατηγορώ κανένα από τα σημερινά παιδιά. Κατηγορώ τους γονείς τους.

Δεν ρίχνω ευθύνη στη γενιά τους αλλά στη δική μας που ως προηγούμενη δημιούργησε, γαλούχησε και ανέθρεψε όπως ανέθρεψε την καινούρια.

Κατηγορώ εμάς τους γονείς που δεν παραδώσαμε σ΄ αυτά τα παιδιά κανένα σύμβολο, κανένα όραμα και καμία ιδεολογία στο βάθρο της γιατί προλάβαμε να τα γκρεμίσουμε και να τα απαξιώσουμε όλα!

Τα βάζω μ’ εμάς τους γονείς που αντιδρώντας στην καταπίεση του συντηρητισμού μέσα στον οποίο μεγαλώσαμε, εγκαθιδρύσαμε επαναστατώντας όχι την ελευθερία αλλά την ασύδοτη αναρχία.

Ρίχνω ευθύνη σ΄ εμάς που εξαργυρώνουμε την απουσία ή το πλημμελές ενδιαφέρον απέναντι στα παιδιά μας με υλικά ανταλλάγματα, ανούσιες παροχές και δώρα άδωρα.

Σ΄ εμάς που επιλέξαμε να είμαστε μπαμπάδες και μαμάδες-φιλαράκια ενστερνιζόμενοι τα νέα θέσφατα της παιδαγωγικής και της ψυχολογίας. Έτσι οδηγηθήκαμε στο απαράμιλλο κατόρθωμα να καταργήσουμε τα όρια της ηλικίας, της εμπειρίας και του σεβασμού και να μετατρέψουμε την γονεϊκή μας ευθύνη σε πάρτι για όλες τις ηλικίες.

Κάθε καινούρια γενιά εγκαθιδρύει την εποχή της στηριζόμενη στον συμβολικό θάνατο της παλιάς. Εδώ ο θάνατος της παλιάς γενιάς στερούμενος συμβολισμού προσιδιάζει σε έναν φυσιολογικό θάνατο και αφήνει τους νέους μάλλον ορφανούς και δυστυχείς παρά φερέλπιδες διεκδικητές μιας υγιούς εξέλιξης.

Η εικόνα μιας κοινωνίας με "γερασμένους νέους" και "ξεσαλωμένους νεανίζοντες γονείς" δεν είναι η καλύτερη που θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε.

Δεν ξέρω αν ζητώντας ένα «συγνώμη» απ΄ αυτά τα παιδιά θα άλλαζε κάτι.

Ούτε ξέρω αν προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε τις συνέπειες των επιλογών μας για να τα γλυτώσουμε από τα χειρότερα.

Εκείνο που ξέρω με σιγουριά να πω είναι ότι δια του παραδείγματος συστήνεται η υποθήκη που αφήνουν οι γονείς προς τα παιδιά τους και κρίνεται αν μια κοινωνία θα πάει μπροστά ή θα αυτοκτονήσει.

Εμείς καθώς φαίνεται ελαφρά τη καρδία επιλέξαμε το δεύτερο καταχρώμενοι της ασυλίας που μας έδωσε η φύση μέσα από το ύψιστο χάρισμα να τους φέρουμε στον κόσμο.

Φαίνεται όμως πως αυτό δεν φτάνει.



*Το παραπάνω κείμενο το αφιερώνω στο Χαμομηλάκι
**Για τους "χλιδάνεργους" μπορείτε να διαβάστε εδώ και εδώ αλλά και σε κάποιες χιλιάδες αποτελέσματα αναζήτησης του λήμματος μιας και από τότε που ο όρος γεννήθηκε μέσω μιας ανώνυμης επιστολής στο Internet γράφτηκαν πολλά ενδιαφέροντα άρθρα.