Ας σώσουμε τα Χριστούγεννα!

Αγαπημένο μου χαμομηλάκι,


white christmas!

Χαμογελάς με νόημα, παρατηρώντας την πόλη να φορά τα χριστουγεννιάτικα, τις βιτρίνες να στολίζονται μετά το χαμό, τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, τους ανθρώπους να μιλάνε ολο για μαγειρέματα, γλυκά και φώτα.

Κι εσύ? Eσύ είσαι αλλού. Απών. Υπεράνω. Εσύ σκέφτεσαι το φαινόμενο του θερμοκηπίου όπου συμβάλλουν τα λαμπάκια, τον οργασμό της κατανάλωσης, τη μανία για ένα διάλειμμα, έστω θεσμοθετημένο, έστω παραμυθένιο. Και δεν συμμετέχεις..

Μεγαλώσαμε λοιπόν, δεν πιστεύουμε στα παραμύθια. Δεν εμπιστευόμαστε τα άστρα, τους αγιοβασίληδες, τους μάγους, τα fairy tales, τα Carousel.. Ξεχάσαμε οτι η ζωή είναι ένα παραμύθι, η ιστορία του οποίου εξαρτάται από μας...

Αν ομως, αν.. πες βρε αδελφέ, ότι ξάφνου γινόμασταν και πάλι παιδιά! Και πιστεύαμε πάλι σε όλους και σε όλα. Στην μικρή και μεγάλη αγκαλιά του κόσμου. Στην θαλπωρή της αγάπης κι όχι στην υποκρισία των πάντων. Στην καρδιά, την πιο γλυκειά πατρίδα. Λέω αν..

Τότε θα σώζαμε τα χριστούγεννα..

Και που ξέρεις; Μαζί με αυτά, κι άλλα πολλά! [πέτρος τζεφέρης]