Μία εμπειρία από μία μέρα στο αστικό ...

Καθώς διάβαζα το περιοδικό μου περιμένοντας να φτάσω στον προορισμό μου μέσα στο αστικό με πλησιάζει ένα παλικάρι 20-25 ετών. Μόλις τον είδα είπα μέσα μου ότι είμαι σίγουρη κατά 50% ότι είναι χρήστης ναρκωτικών. Ήταν όμορφος, ψηλός με καλά ρούχα και σχετικά καλή εξωτερική εμφάνιση. 

Βέβαια τα μάτια του ήταν μαύρα και πρησμένα, είχαν σακούλες και φαινόταν άυπνος και πεινασμένος. Σαν junky ήταν.

Όταν μου μίλησε όμως ήμουν 100% βέβαια ότι πρόκειται για χρήστη ναρκωτικών, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήμουν η πρώτη που μίλησε από όλο τον κόσμο μέσα στο αστικό. Τι μου είπε; «Σε παρακαλώ, βοήθα με, το έχω ανάγκη, 50λεπτά να φάω κάτι, πες ότι είμαι αδερφός σου, δώσε μου χρήματα στα πόδια σου πέφτω κοπέλα μου». Εγώ όχι από κακία αλλά επειδή δεν ήθελα να τον βοηθήσω να πάρει τη δόση του δεν του έδωσα χρήματα. Δεν είχα κιόλας αλλά ακόμα και να είχα δεν θα του έδινα. Έτσι του είπα: «Δεν έχω φίλε μου, αν είχα θα σου έδινα γιατί το έχεις ανάγκη, πραγματικά». Το μόνο που μου είπε ήταν «δεν πειράζει και να προσέχεις στη ζωή σου, έχει γυρίσματα και μην μπλέξεις άσχημα». Μετά συνέχισε να ζητάει λεφτά από τους υπόλοιπους επιβάτες. Δεν του μίλησαν και με τον καλύτερο τρόπο. Ίσως να είχα νευριάσει κάπως μέσα μου από τη συμπεριφορά των υπολοίπων αλλά δεν ήθελα να το δείξω.

Του έλεγαν διάφορα όπως «φύγε από εδώ», «μεθυσμένε», «οι γονείς σου σε έχουν δει;», αυτός δεν απαντούσε επιθετικά όμως στο τέλος είχε νευριάσει και τους φώναξε όλους (βρίζοντας)...  «άθεοι» δεν με βοηθάτε, απάνθρωποι. Όταν το άκουσα τον λυπήθηκα πραγματικά, ακόμα και ας έκανε από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής του τον λυπόμουν γιατί υπάρχει τρόπος, μπορούσαν να του μιλήσουν ήρεμα και φιλικά. Φαινόταν να έχει κατανόηση το παιδί. Ήταν νέος, αν δεν έπαιρνε ναρκωτικά για κανένα ποδοσφαιριστή ή barman τον έκανα. Γιατί έτσι πως ήταν... Μόνο που δεν τον κλότσαγαν στο δρόμο. 

Το χειρότερο της υπόθεσης ήταν ότι πίσω μου καθόταν δύο γυναίκες, κακόγλωσσες, απάνθρωπες πραγματικά, περίεργες και κουτσομπόλες, δεν μου έκαναν καλή εντύπωση, κοντά στα 30-35 ήταν. Μόλις τον είδαν είπαν ψιθυριστά «μα πως τους βάζει μέσα ο οδηγός, δεν ντρέπεται, αυτοί οι λέτσοι ναρκομανείς δεν είναι του επιπέδου μας» και πραγματικά απορώ. Απορώ με τον εαυτό μου που άντεξε και δεν γύρισε πίσω να τις απαντήσει. 

Μετά από όλο το σκηνικό σκέφτηκα πως υπάρχουν πραγματικά προβλήματα, πραγματικές αιτίες για να πεις «τώρα ναι έχω πρόβλημα». Ένα σημαντικό πρόβλημα δεν είναι ότι έχασες το πορτοφόλι σου ή το ρολόι σου, αλλά το να παίρνεις ναρκωτικά βαριά, να μην μπορείς καν να σταθείς στα πόδια σου, ναι είναι σοβαρό πρόβλημα κατά την άποψη μου. Αναρωτήθηκα αν η οικογένεια αυτού του παιδιού του στάθηκε δίπλα του, αν υπάρχει έστω και ένας που να τον βοηθάει να ξεπεράσει το πρόβλημα του. 

Ναι; Όχι; ... Ποιος ξέρει.

πηγή