Η πιο γλυκιά προσμονή

«Τι κι αν χωρίσαμε στα δυο, εγώ από μέσα μου 

ποτέ δε θα σε βγάλω!»

Ας έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε,

η αίσθηση παραμένει ίδια.

---

Τα μάτια μου έκλεινα συχνά κι έμπαινα μες στο σώμα μου κι εγώ εκεί μαζί σου, μόνο οι δυο μας κι έμενα εκεί να σε κοιτώ, να σου μιλώ, σε κάθε κίνηση σου να σου χαμογελώ και να ανυπομονώ να ρθει εκείνη η στιγμή, . στην αγκαλιά μου να σε σφίξω, να σε φιλήσω. -->

Η ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΠΡΟΣΜΟΝΗ Σα μάνα γη κι εγώ, το σώμα μου δικό σου να φωλιάσεις κι αφέθηκα σε σένανε μικρό, μικρό μου κύτταρο κι εσύ χωρίστηκες στα δυο, στα τέσσερα στα οκτώ, και η ψυχούλα σου απέκτησε κορμάκι. . Μεγάλωνες στο σώμα μου αργά, γινόσουνα μωράκι. <-- .. Κι ήρθε η στιγμή της γέννας ιερή, σώμα απ τo σώμα μου εσύ. Τώρα μες το δικό μου πλάνο το ένα μέρος είσαι εσύ το πρώτο, το σπουδαίο το μεγάλο κι εγώ είμαι το δεύτερο, το άλλο. . Τι κι αν χωρίσαμε στα δυο εγώ από μέσα μου ποτέ δε θα σε βγάλω! ΚαΤερίνη.

Έκτρωση... Ένα όπλο στα χέρια των γιατρών... Ένα αγέννητο παιδί δεν προλάβαίνει καν να δει το φως του ήλιου γιατί άλλοι καθόρισαν τη μοίρα του εκ των προτέρων... Άραγε οι γυναίκες και οι γιατροί που προβαίνουν σε τέτοιου είδους επεμβάσεις έχουν ποτέ αναλογιστεί ότι σκοτώνουν μια ανθρώπινη ζωή; Πυθαγόρας Χανιά

rainbowcreta ήταν η αφορμή