«Η γενιά του prozac»: Όταν η κόρη μου γράφει και... με τρομάζει...

Αυτό είναι το άρθρο της κόρης μου. Όσο περήφανη κι αν με κάνει να νοιώθω ο τρόπος που γράφει (έλα δεν θέλω σχόλια!!) άλλο τόσο με τρομάζει.... Επειδή θέλω να το μοιραστώ με σας το κάνω ανάρτηση και θα ήθελα πραγματικά την άποψή σας γιατί αγγίζει ένα θέμα που πραγματικά πρέπει να προβληματίσει τον κάθε γονιό.

από ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!

ΤΙΤΛΟΣ (νομίζω τα λέει όλα)

«Η γενιά του prozac»

«Πριν λίγες μέρες το περιστατικό αυτοκτονίας ενός μαθητή στην Αθήνα, "συγκλόνισε το Πανελλήνιο". Το υπουργείο παιδείας έστειλε "συλλυπητήρια" αντί για συγγνώμη, οι καθηγητές στα σχολεία ίσως να θυμήθηκαν για λίγο ότι έχουν ανθρώπους απέναντι τους και να κάνανε καμιά κουβέντα για τη ψυχολογία τους, η Τατιάνα σίγουρα θα βγήκε να δικάσει στα τηλεοπτικά παράθυρα, να τρομάξει τις γιαγιάδες και γενικώς ο καθένας ξαφνικά είχε κι από μια άποψη - φταίνε οι γονείς, τα ιντερνέτ, οι κακές παρέες, τα βιντεοπαιχνίδια, η ροκ, η μουσική του σατανά κι άλλα τέτοια ωραία και πρωτότυπα αποφθέγματα της Ελένης Λουκά... 

Θυμάμαι σε μια κουβέντα που κάναμε πέρσι την ώρα του διαλείμματος (στη διδακτική ώρα δε χωράνε κουβέντες, είναι εκτός ύλης), μια συμμαθήτρια μου να λέει πως η αυτοκτονία στην ηλικία μας είναι ηλίθιο πράγμα, η ζωή είναι ωραία, όποιος κάνει κάτι τέτοιο έχει ψυχολογικά και η συζήτηση έλαβε τέλος εκεί. Φαίνεται πως ο όρος "ψυχολογικά προβλήματα" καλύπτει κάθε τι που ανήκει στο ψυχισμό κάποιου και στα μάτια μας φαίνεται ακατανόητο. 

Μα όλα από κάπου ξεκινούν, κάθε πρόβλημα έχει μια ρίζα. Και στην προκειμένη, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι υπάρχει πρόβλημα. 
Η κατάθλιψη σε δέκα χρόνια θα είναι η πιο διαδεδομένη ασθένεια στον κόσμο. Αρκεί μια ματιά, στον έξω ή στον καθρέφτη, για να αντικρίσεις άγχος, πίεση από παντού "για το καλό σου", ανθρώπους αποξενωμένους και ψεύτικες διαπροσωπικές σχέσεις. 

Η επικοινωνία πλαστική και ουσιαστικά ανύπαρκτη, η ευτυχία συνδεδεμένη με λεφτά, αυτοκίνητα και μια καλή θέση στο δημόσιο. 

Η αδικία ατιμώρητη, η καλοσύνη συνώνυμο της λεξούλας που ξεκινάει από "μ" και περιέχει τρία "α", η φιλία αγνοείται και η πραγματική αγάπη ξεχασμένο συναίσθημα...

Όσοι τα διαβάζουν αυτά και τους ακούγονται άγνωστα, είναι είτε τυχεροί, γιατί δεν τα βιώνουν και έτσι δεν υποφέρουν, είτε "ευτυχισμένοι" μέσα στην άγνοια τους, γιατί μπορεί ποτέ να μην τα σκέφτηκαν. Όσοι καταλαβαίνουν, ίσως να πουν σκάσε και κολύμπα, έτσι έχει το πράμα...

Η εφηβεία όμως είναι επικίνδυνη περίοδος και απ' τις πλέον μοναχικές στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι ένα σύνολο από στιγμές που ο κόσμος σου γκρεμίζεται καθώς συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όλα όπως τα σκεφτόσουν/ φανταζόσουν/ ονειρευόσουν και σίγουρα δεν είναι όπως θα ήθελες να είναι. Πρέπει να μάθεις να προσέχεις που πατάς και ποιο δρόμο διαλέγεις. Γιατί, βλέπεις, η ζωή για τους περισσότερους δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά με σπασμένα γυαλιά...

Οι άγριες λύπες και οι άγριες χαρές που βιώνουν οι έφηβοι, στους μεγαλύτερους μοιάζουν απλά πρόσκαιρα συναισθήματα κι έτσι δεν ασχολούνται, ίσως δεν τα προσέχουν καν. Ξεχνούν ότι σε τούτη τη θέση είχαν βρεθεί κι εκείνοι κάποτε, κι έτσι δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία. Μα τα περισσότερα ψυχολογικά τραύματα των ενηλίκων απ' αυτή την ηλικία πηγάζουν. Σε κάποια παιδιά τούτη η μαζική απομυθοποίηση των πραγμάτων μοιάζει αβάσταχτη. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η θέση των υπόλοιπων σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι αυτή του κριτή των σωστών και λάθος πράξεων τους, ούτε του θεατή της θλίψης τους, θεωρώντας την υπερβολική.  
Μπορεί οι ψυχολόγοι στα σχολεία να κοστίζουν, να είναι πολύ προοδευτικό μέτρο για την Ελλαδίτσα μας και η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας τους να απαιτεί κατανάλωση φαιάς ουσίας που δεν έχουμε, μια αγκαλιά και μια καλή κουβέντα όμως, δεν κοστίζουν τίποτα... Για κάποιους όμως αξίζουν πολλά... Καμιά φορά και ολάκερη τη ζωή τους...»