Στο δωμάτιο 305 του «Γεννηματά» η Φερστέ χαμογελά ακόμα ...

Νοσοκομείο «Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ», 
γ’ όροφος, Οφθαλμολογική Κλινική.

Στέκομαι έξω από την πόρτα του δωματίου 305 και αναρωτιέμαι τι να πω σ’ ένα 10χρονο κορίτσι που γλίτωσε τις βόμβες στο Αφγανιστάν και κόντεψε να χάσει τη ζωή του στα Κάτω Πατήσια.

Την πόρτα ανοίγει η Ζάχρα, η μητέρα που είδε τον 15χρονο γιο της να διαμελίζεται από τη βόμβα στο κέντρο της Αθήνας, και τώρα η κόρη της κινδυνεύει να χάσει για πάντα την όρασή της. Η τραγική μητέρα βρίσκει το κουράγιο να χαμογελάσει κι αυτό είναι αρκετό για να τα ξεχάσω όλα. «Καλώς ήρθατε. Σας ευχαριστούμε πολύ που είστε εδώ», ψιθυρίζει στη γλώσσα της. Κανένα μέλος της οικογένειας Νατζάφι δεν μιλά ελληνικά και συνεννοούμαστε μέσω διερμηνέα.

Το βλέμμα μου στρέφεται στη μικρή Φερστέ. Με καλωσορίζει με την παιδική της φωνούλα, ενώ το χαμόγελό της δηλώνει πως είναι ευχαριστημένη από την επίσκεψή μου. Είναι η πιο δύσκολη στιγμή. Ένα παιδί καθηλωμένο σε νοσοκομειακό κρεβάτι, με σημάδια από θραύσματα στο πρόσωπο, με υγρά και ανέκφραστα ματάκια που κινδυνεύουν να χάσουν την όρασή τους.

Δεν μπορεί να δει ακόμη καλά τα παιχνίδια και τις σοκολάτες. 

Μετά το τρίτο χειρουργείο, όμως, είναι σε θέση να διακρίνει τα χρώματα γύρω της, γεγονός που γεμίζει αισιοδοξία την οικογένεια και τους γιατρούς της. «Αυτό είναι ροζ και το άλλο λευκό», μου ψιθυρίζει. Ψηλαφίζει τα παιχνίδια για να καταλάβει το σχήμα τους. Μου λέει πόσο της αρέσει το παγωτό σοκολάτα και με παρακαλεί να της φέρω λίγο στην επόμενη επίσκεψή μου - της το επιτρέπουν οι γιατροί.

Όλη αυτή την ώρα, η μητέρα της μας παρατηρεί στοργικά. Με όσα δάκρυα της έχουν απομείνει μου δείχνει τη φωτογραφία του αδικοχαμένου γιου της κάνοντας νόημα να μην αναφέρω τίποτα γι’ αυτόν. Η Φερστέ δεν γνωρίζει ακόμη ότι είναι νεκρός. Ξεσπάει σε ένα βουβό και πνιχτό κλάμα για να μην ακούσει η μικρή και καταλάβει τη θλίψη της μητέρας της. «Τον ζητάει συνέχεια. Της λέμε πως είναι μικρός και δεν τον αφήνουν να έρθει στο νοσοκομείο. Θέλει να τον δει».

Ρωτάω για την πορεία της υγείας του κοριτσιού. Η Φερστέ Νατζάφι την περασμένη εβδομάδα μπήκε για τρίτη φορά στο χειρουργείο προκειμένου να της αφαιρεθούν τα θραύσματα από το αριστερό μάτι. Οι γιατροί δίνουν τη δική τους μάχη για να μη χάσει την όρασή της, αλλά αποφεύγουν να κάνουν προβλέψεις. Είναι πολύ νωρίς ακόμη για τη σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετωπίζει.

Η μικρή Φερστέ επιδεικνύει μια απίστευτη ψυχική δύναμη, που θα εντυπωσίαζε οποιονδήποτε. Είναι πολύ συνεργάσιμη και δέχεται υπομονετικά τις συμβουλές των γιατρών της. Η θέλησή της για τη ζωή την κάνει να αντιμετωπίζει με ανείπωτο θάρρος αυτή τη δοκιμασία.

Δεν μπόρεσα να μη συμμεριστώ κι εγώ αυτή την αισιοδοξία της και να χαμογελάσω όταν στην ερώτηση «τι θα ήθελες να σου φέρω όταν ξαναέρθω;», πήρα την απάντηση που θα έδινε κάθε κορίτσι της ηλικίας της. «Θέλω ένα βερνίκι για τα νύχια μου σε κόκκινο χρώμα και ένα lipgloss με άρωμα φράουλα». Προφανώς ήθελε να συμπληρώσει το ήδη γεμάτο κοριτσίστικο νεσεσέρ δίπλα της.

Τεράστια ανταπόκριση στην πρωτοβουλία του «ΘΕΜΑτος» για βοήθεια στη μικρή Αφγανή

Ο Ιερώνυμος ζήτησε να «υιοθετήσει» την Φερστέ