Μάνες γεμάτες κουράγιο!

«Ήμουν χαμένη, δεν ήξερα τι να κάνω και παρακάλεσα το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο. Και μου τον έδειξε! Όταν έκανα τις εξετάσεις πριν από την έκτρωση, είδα στην οθόνη του υπέρηχου το παιδί μου και αποφάσισα να το κρατήσω και να προσπαθήσω να το ζήσω».

Της Μαρίας Βάθη

Περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες μεγαλώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες τα παιδιά τους, βιώνοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό και την αδιαφορία της Πολιτείας.

Και όλα αυτά σε μια χώρα
που το εθνικό της πρόβλημα
είναι το δημογραφικό...

Βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και ακροβατούν καθημερινά μεταξύ των χιλιάδων υποχρεώσεων στη δουλειά και το σπίτι. 

Είναι περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες, στο σύνολο των 230.000 Ελληνίδων που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς σύζυγο. 

Το οικογενειακό δίκαιο κατάργησε τη διάκριση σε παιδιά εντός και εκτός γάμου το 2003. 

Κανένας νόμος όμως δεν διευκολύνει την ανύπαντρη μέλλουσα μητέρα, ώστε η γέννηση και η ανατροφή του παιδιού της να μην είναι ένας διαρκής Γολγοθάς. 

Παρά το γε­γονός ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα η μητρότητα και η παι­δική ηλικία βρίσκονται υπό κρατική μέριμνα και προστασία, ειδικοί στον τομέα της πρόνοιας τονίζουν πως η βοήθεια στις γυ­ναίκες που αναλαμβάνουν διπλά την ευθύνη των παιδιών τους είναι σχεδόν μηδενική.

Η Παγώνα Καραγιάννη είναι μια γυναίκα που τόλμησε, μια α­νύπαντρη μητέρα που ζει και κυ­κλοφορεί ανάμεσα μας. 

«Με 490 ευρώ το μήνα προσπαθώ να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου, χω­ρίς δικό μου σπίτι, χωρίς σταθερή δουλειά και χω­ρίς καμία υποστή­ριξη από κανέναν» λέει στον Ε.Τ. η 44χρονη ανύπαντρη μητέρα. Εργάζεται ημιαπασχολούμενη ως καθαρίστρια και από το μισθό της πληρώνει σχεδόν τον μισό, δηλαδή 210 ευρώ, για το νοίκι. Η πολιτεία, όπως λέει, παρακολουθεί ως απλός θεατής τον αγώνα της για επιβίωση. Η μόνη στήριξη που της παρέχει είναι το ποσό των 88 ευρώ το δίμηνο που παίρνει από το ΠΙΚΠΑ.

«Η πρώτη μου σκέψη όταν έμαθα όταν ήμουν έγκυος ήταν να κάνω έκτρωση. Ο πατέρας του παιδιού ήταν από την πρώτη στιγμή αρνητικός. Πίστευε ότι έμεινα έγκυος για να τον αναγκάσω να με παντρευτεί.

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Ήμουν χαμένη, δεν ήξερα τι να κάνω και παρακάλεσα το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο. Και μου τον έδειξε! Όταν έκανα τις εξετάσεις πριν από την έκτρωση, είδα στην οθόνη του υπέρηχου το παιδί μου και αποφάσισα να το κρατήσω και να προσπαθήσω να το ζήσω».

Η κ. Καραγιάννη είναι μια από τις πολλές μητέρες που βρήκαν οικονομική και ηθική στήριξη στο Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού. 

«Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με στήριξαν οι γο­νείς μου και κάποιοι φίλοι, χω­ρίς όμως καμία ιδιαίτερη οικο­νομική ενίσχυση. Τα έβγαλα πέρα με τα λίγα χρήματα που είχα μαζέψει έως τότε από τη δουλειά μου. Από συγγενείς μου έμαθα για το Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού. Εκεί μου πρόσφεραν ψυχολογική στήριξη και όταν γέννησα φρόντισαν να με προμη­θεύουν με όσα χρειαζόταν το παιδί, από καρότσι και κούνια μέχρι γάλατα και πάνες».

«Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν»

Η κ. Καραγιάννη λέει πως θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον καλύτερη πληροφόρηση για το πού μπορούν να βρουν στήριξη οι μητέρες. «Ο κόσμος δεν ξέρει. Αν ήξερε, θα βοηθούσε.  

Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδι­ού προσφέρει εθελοντική βοήθεια σε γονείς και παιδιά, αλλά πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του. Αν ήμουν στο εξωτερικό, θα ήταν διαφορετικά. Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν. Αυτό που ζητάω εγώ και κάθε μητέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει μόνη ένα παιδί είναι μια σταθερή δουλειά και καλύτερη αντιμετώπιση από την Πολιτεία».

Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, όπως λέει, συχνά δεν επαρκούν και κάποιες φορές δεν ανταποκρίνονται στο σκοπό τους λόγω ωραρίου. Οι ι­διωτικοί, πάλι εξυπηρετούν από πλευράς ωραρίου, αλλά το κόστος εί­ναι δυσβάστακτο. «Δυσκολεύτηκα να πάω το παιδί στον δημοτικό παιδικό σταθμό, γιατί ήταν μικρό, και σαν να μην έφτανε αυτό, χάνω συνέχεια δουλειές ωράριο του σταθμού εί­ναι περιορισμένο κι εγώ δεν έχω κανέναν να μου κρατήσει το παιδί. Ακόμα πληρώνω καθημερινά ένα ποσό για το φαγητό του, που τώρα πια δεν είναι δωρεάν».

Η μικρή Μιχαέλα είναι τώρα τεσσάρων χρόνων και είναι πανέμορφη. Μερι­κές φορές, βλέποντας άλλα παιδιά με τους γονείς τούς ρωτάει για τον πατέρα της. «Το παιδί δεν έχει καμία επαφή με τον πατέρα του. Δεν με βοή­θησε ποτέ, ούτε οικο­νομικά ούτε ηθικά. Το είδε μόνο δυο-τρεις φορές όταν ήταν μικρό και από τότε τίποτα. Ξέρω ότι όταν μεγαλώσει η κόρη μου θα θελήσει να τον βρει. Είμαι προετοιμασμένη και θα της πω όλη την αλήθεια» λέει στον Ε.Τ. η ανύπαντρη μητέρα. 

Και όλα αυτά σε μια χώρα που το εθνικό της πρόβλημα είναι το δημογραφικό...

(Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος», 7.8.2006)

doula στό Κυρ Μαϊος 16, 2010 2:08 am