Μία «ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ» άνεργη μητέρα…

… και ξαφνικά παύουμε να προσφέρουμε ως γονείς, ακόμα και σε πράγματα που είναι όντως σημαντικά, όπως το να πάει φροντιστήριο, αγγλικά, χορό, βόλτα, αναψυχή, σχολικές εκδρομές, ρουχισμό ή ακόμα και τροφή κλπ. Αυτό μας κάνει να νιώθουμε εξαιρετικά ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ και μας πιέζει ψυχολογικά ακόμα περισσότερο από όσο μας πιέζουν ήδη όσα συμβαίνουν γύρω μας... 

ΑΓΑΠΗ και ΤΡΟΦΗ... και ένα χνουδωτό ζωάκι
να κρατούν στην αγκαλιά τους...

Το κόκκινο φωτάκι της ανεπάρκειας όμως, που χτυπάει σε κάθε ευκαιρία που νιώθουμε πως το... πηγάδι... με τα χρήματα έχει στερέψει ή «ξηράνθηκε» τελείως... κάτι το ενεργοποιεί... Ναι είναι βέβαιο ότι φοβόμαστε ότι η ανεπάρκεια μας θα κάνει το παιδί μας να νιώθει μειονεκτικά ως προς τα άλλα... σκεφτείτε μέχρι πρότινος πήγαινε με τους συμμαθητές του στο ίδιο φροντιστήριο ή στη σχολή του και τώρα τους βλέπει κολλημένο στην τζαμαρία να περνούν, να τα χαιρετά αλλά εκείνο πίσω από το τζάμι αφού η ανεπάρκεια του «απαγορεύει» ... σκεφτείτε τα Σάββατα που το πηγαίνατε σινεμά να δει παιδικές ταινίες και να απολαμβάνει το αγαπημένο του popcorn... και τώρα ξέχασε ποια ήταν η τελευταία ταινία που είδε... που συμπληρώνατε αμέσως την οποιαδήποτε συμμετοχή του στην σχολική εκδρομή και τώρα με σκυμμένο κεφάλι ή ακόμα και με δάκρυα στα μάτια δεν... 
Όμως υπάρχει και ένας άλλος παράγων που μας κάνει να νιώθουμε εξαιρετικά ανεπαρκείς... φοβόμαστε ότι θα «πέσουμε» στα μάτια του παιδιού μας και οι αδυναμίες μας θα εμφανιστούν...

Σε μία τέτοια κρίσιμη κατάσταση πρέπει να αποδεχθούμε ότι όχι μόνο δεν είμαστε σούπερ ήρωες αλλά ότι πιθανόν σε κάποια πρακτικά ζητήματα είμαστε πραγματικά ανήμποροι... πρέπει για να μην πω επιβάλλεται το παιδί μας να δει ότι είμαστε ανήμποροι πρακτικά... το τονίζω πρακτικά... έτσι θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα μαζί του και να μοιραστούμε τις πρωτόγνωρες αυτές αλήθειες μαζί του...

Η ανεπάρκεια αυτή μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό, να δούμε τις αδυναμίες μας, τις ικανότητες μας, μας αναγκάζει να τις αποδεχθούμε (αν θέλουμε να ζήσουμε) και να πάμε αυτό που λέμε «παρακάτω»...

Θα μου πείτε μία κουβέντα είναι αυτό... Συμφωνώ και πρώτη το είπα εγώ σε όσους προσπαθούν να «εμψυχώσουν» λέγοντας τις ατάκες «έχει ο Θεός», «κανείς δεν χάνεται» κλπ...

Πρέπει όμως έστω και με πόνο ψυχής... να μιλήσουμε στα παιδιά μας... Τα παιδιά, την ειλικρίνεια και την ευθύτητα την εκτιμούν, το να έχουν μία ρεαλιστική εικόνα για τα όσα γίνονται, τους δίνει χρόνο να προετοιμαστούν ψυχολογικά για την αλλαγή και να προσαρμοστούν ευκολότερα (όσο γίνεται αυτό) και πιστέψτε με, στο πλήρωμα του χρόνου θα μας αποζημιώσουν για αυτό...

Ανεξάρτητα από την ηλικία την οποία βρίσκονται, το ζητούμενο από εμάς πλέον, «τους ανεπαρκείς» είναι τι θα τους προσφέρουμε συναισθηματικά...

Πρέπει αυτό να το γνωρίζει και να το αισθάνεται...

Το να προσπαθούμε να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα ή να διατηρήσουμε ένα επίπεδο ζωής ίδιο με αυτό του παρελθόντος, είναι ότι χειρότερο...

Για αυτό, μιλήστε ανοιχτά... αλλάξτε κάποιες από τις συνήθειες σας... βάλτε τα παιδιά σας σε μία διαδικασία να συμμετέχουν ενεργά στις προσπάθειες που κάνετε όλοι μαζί για να τα βγάλετε πέρα... κι όταν νιώθετε ότι το βάρος σας γονατίζει... αναγνωρίστε τα συναισθήματα σας... αποδεχθείτε ότι βρίσκεστε σε μία φάση ζωής που δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε σε όλα... ζητήστε βοήθεια... από τον σύντροφο σας για όλα εκείνα που μπορεί να αφορούν το σπίτι σε επίπεδο καθημερινότητας... από έναν ή μία φίλη σας... μιλήστε μαζί τους, κλάψτε στην αγκαλιά τους... επισκεφτείτε τους δασκάλους των παιδιών σας και πείτε τους τι βιώνετε... μην ξεχνάτε ότι την μισή τους ζωή τα παιδιά σας την περνούν μαζί τους... χτυπήστε το κουδούνι του γείτονα σας... παίξτε με τα παιδιά σας... σε μέρη που πιθανόν τελευταία έχετε ξεχάσει, σε πλατείες, παιδικές χαρές, παραλίες... θα αδειάσει το μυαλό σας από όλα όσα σας αγχώνουν και θα λειτουργήσει ανακουφιστικά και για σας αλλά και μέσο σωτήριο επικοινωνίας με τα παιδιά σας... 

Το πιο σημαντικό!!!

Μην κοιταχτείτε ποτέ στον καθρέπτη και πείτε «φταίω»... μην ρίξετε τύψεις πάνω σας... το βάρος θα γίνει αβάσταχτο και θα σας εγκλωβίσει χειρότερα στην αδικία και το αδιέξοδο που νιώθετε...

Η κατάρρευση δεν θα ωφελήσει τουναντίον θα βλάψει εσάς και κυρίως τα παιδιά σας... θα φοβηθούν, θα νιώσουν ανασφάλεια και πανικό... και μην ξεχνάτε σε αυτήν την «ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ» σε αυτό που εγώ αποκαλώ «ΠΑΓΩΜΑ ΖΩΗΣ» δεν είστε μόνοι... είμαστε πολλοί και για να επιβιώσουν τα παιδιά μας ΠΡΕΠΕΙ να ενώσουμε τα χέρια μας και να σχηματίσουμε «μία αλυσίδα σφιχτή»... μέσα εκεί θα αντέξουμε όλοι και θα καταφέρουμε να στηρίξουμε τα παιδιά μας, να τα προστατέψουμε και να τους παρέχουμε τουλάχιστον τα βασικά... ΑΓΑΠΗ και ΤΡΟΦΗ... και ένα χνουδωτό ζωάκι να κρατούν στην αγκαλιά τους...

η υπογράφουσα

Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα

Αναρτήθηκε από Koutsileou K. Margarita