«Μάτια μου μεγάλα...»

«Θέλουν προσοχή τα νιάτα.

Συμπαράσταση και ζεστασιά χρειάζονται.

Ας ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματά μας 

και ας σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας.

Μας χρειάζονται κι ας μας δείχνουν το αντίθετο.

Έτσι είναι, έτσι ήταν και θα είναι πάντα.

Μάτια μας μεγάλα !»
.

Έτσι τελειώνει η ανάρτηση του φίλου μου του Τεμαχιστή, που το κείμενό του με "τεμάχισε" αργά και βασανιστικά.

Με λιάνισε στην κυριολεξία.

Όσες φορές και να διαβάσω το κείμενό του, πάντα, ξαναφέρνω στο μυαλό μου την εφηβεία μου.

Κάθε φορά με βάζει να συγκρίνω το τότε, με το τώρα.

Και η σύγκριση, είναι απελπιστικά οδυνηρή για το τώρα.

Και έχουμε όλοι μας, ένα μερίδιο  ευθύνης γι' αυτό.

Αφεθήκαμε στο εκμαυλιστικό κάλεσμα του χρήματος -τις περισσότερες φορές δανεικό- και ξεμείναμε στο νησί των Λωτοφάγων ξεχνώντας τις διδαχές των προηγούμενων γενεών.

Τον ρόλο της γιαγιάς και του παππού τον αναθέσαμε στην TV και στα κινούμενα σχέδια.

Κερδίσαμε λίγη ησυχία, όση ώρα εθιζόντουσαν τα παιδιά μας στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Κάναμε μια τζούρα παραπάνω σε καπνό και ποτό, βαυκαλιζόμενοι πως η  ευδαιμονία του ουρανίσκου είναι και ο ευτυχισμένος τρόπος να ζει κανείς.
 .

Κάναμε σπίτια και μεζονέτες και εξοχικά για τα παιδιά μας, μα ξεχάσαμε πως δεν αρκούν αυτά για να ευτυχήσουν.

Τα απαλλάξαμε από το βάρος της παιδικής τους ηλικίας, φορτώνοντας το πρόγραμμά τους με φροντιστήρια, γυμναστήρια - παντός είδους - δασκάλους μουσικής, χορού, καράτε, και πάει λέγοντας...

Και έτσι παιδιά δεν ήταν ποτέ.

Και όταν ξυπνήσαμε, καταλάβαμε πως τα παιδιά μας τα  έχουμε ευνουχίσει.

Τους δώσαμε όλα τα πιστοποιητικά γνώσης, μα τους στερήσαμε την γνώση της ζωής.

Τα προστατέψαμε από κάθε σωματική καταπόνηση, πιστεύοντας πως είναι πλασμένα μόνο για να τα υπηρετούν και δεν τους δώσαμε την παραμικρή ευκαιρία να διαπιστώσουν την αξία του κάματου της χειρωνακτικής εργασίας.

Απομονωθήκαμε από την φύση και όλη την σοφία που αιώνες μοίραζε σε όσους ήταν κοντά της και κρατήσαμε από αυτήν να μεταδώσουμε στα παιδιά μας μόνο όσα χαρίζουν ξεγνοιασιά.

Πόσο μικρόμυαλη συμπεριφορά!

Τα κοιτώ στα μάτια, βλέπω την φλόγα της ζωής να καίει αλλά δεν βλέπω εστία.

Και πολύ φοβάμαι, πως αυτή η φλόγα που δεν έχει εστία θα κατακάψει τα πάντα.

Το μόνο που τολμώ να τους πω, είναι να ακούσουν την φωνή της καρδιάς τους και να τολμήσουν να αναζητήσουν το μέλλον τους σε αυτό που αγαπούν να κάνουν και όχι σε αυτό που θα τους αποκαταστήσει επαγγελματικά.

Αρκεί να το πιστέψουν και να το υπηρετήσουν.

Να αγωνιστούν για το μέλλον τους και να κόψουν τον ομφάλιο λώρο της σιγουριάς που τους δέσαμε πισθάγκωνα.

Αυτά για την ώρα φίλε Τεμαχιστή και εδώ θα είμαστε να ξεφύγουμε από τον κόσμο των "ανίκανων".

Αναρτήθηκε από epikuros