Άνθρωποι και όρνεα - Πού μας κατάντησαν :((

Χτες το απόγευμα πήγαμε στο Σούπερ Μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας. Στην είσοδο μία γυναίκα με το παιδί της ζητιάνευαν - τι εύκολα που προφέρουμε πλέον αυτήν τη λέξη, παρά την ανατριχίλα που φέρνει το άκουσμα και η νοερή εικόνα που δημιουργεί. Η μητέρα μου άνοιξε το πορτοφόλι της και της έδωσε, έμελλε, όμως, να ακούσει κάτι που μας συγκλόνισε:

''Τα παιδιά μου πεινούν. Αν μπορείτε, μη μου δίνετε λεφτά, αλλά πάρτε τους κάτι να τους δώσω να φάνε.''

Οι επαγγελματίες ζητιάνοι των γνωστών κυκλωμάτων ποτέ δε δέχονται τρόφιμα, χρήματα θέλουν. Αυτή η έκκληση, λοιπόν, ήταν πέρα για πέρα αληθινή και γι' αυτό τόσο συγκλονιστική. Όχι ότι δεν ξέραμε την κατάσταση, όχι ότι ήταν η πρώτη φορά που συναντήσαμε έναν άνθρωπο της ανάγκης, αλλά κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά...

Δεν είμαστε πλούσιοι, για την ακρίβεια κι εμείς με δυσκολία τα βγάζουμε πέρα, αλλά όποτε αγοράζουμε τρόφιμα για το σπίτι, αγοράζουμε και μερικά για το γνωστό καλάθι, για τα συσσίτια που πλέον έγιναν ξανά οικεία εικόνα στην Ελλάδα - ας όψεται το Ευρωπαϊκό μας κεκτημένο! Αποφασίσαμε τα τρόφιμα που θα βάζαμε στο καλάθι, να τα δώσουμε στη γυναίκα.

Η μητέρα μου έβαλε τη σακούλα με τα τρόφιμα στο χέρι της γυναίκας και απομακρύνθηκε γρήγορα, ψελλίζοντας ένα ''τίποτα'' σαν απάντηση στις ευχαριστίες της γυναίκας. Όλο το βράδυ, η μητέρα μου, κουνώντας λυπημένη το κεφάλι μια φράση επαναλάμβανε:

''Πού μας κατάντησαν!''

Αναγνώστρια

Κατάντια δεν είναι να σε αναγκάζουν κάποια ανάλγητα κτήνη με γραβάτες και πολυτελή αυτοκίνητα να ζητάς λίγα τρόφιμα, για να μην πεθάνουν τα παιδιά σου απ' την πείνα. Κατάντια είναι να αδιαφορείς εσύ που έχεις ακόμη να φας γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Κατάντια είναι να μιλάς ακόμη για ''σωστούς δρόμους'' και για ''σωτηρία που επετεύχθη'' και να απαιτείς συνεχώς καινούργιους φόρους και καινούργια χαράτσια, για να δώσεις στους πολίτες αυτό που τους ανήκει: το φάρμακο, την ιατρική περίθαλψη, την τροφή, τη ζωή την ίδια, την αξιοπρέπεια. Κατάντια είναι να βάζεις το αφορολόγητο στο 1/4 του δικού σου μισθού και μετά να παριστάνεις - ενώ είσαι εταίρος της κυβέρνησης - τον προστάτη των αδύναμων.

Υπάρχει έντονη αβεβαιότητα και φόβος για το τι μας ξημερώνει, ωστόσο αυτό που πρέπει να μας φοβίζει περισσότερο είναι μήπως πάψουμε να είμαστε άνθρωποι - μήπως μας ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ σαν τα μούτρα τους: κουρέλια με ανθρώπινη όψη που σέρνονται, όπως διατάζει το αφεντικό τους. Πίστεψαν ότι δεκαετίες τώρα το είχαν καταφέρει, ότι μας είχαν αποκόψει από την ανθρωπιά μας, την ελληνική ψυχή μας και βάλθηκαν να μας εξοντώσουν και βιολογικά. Όμως, απέτυχαν. Τα χρόνια, οι στιγμές που ζούμε το αποδεικνύουν: είναι τόσο δύσκολες οι στιγμές που ζούμε, ώστε έλιωσαν το γρανίτη που είχε παγιδεύσει τον αληθινό πυρήνα μας, την ψυχή μας. Μπορούμε ακόμη και αισθανόμαστε, μπορούμε ακόμη και πονάμε και ο πόνος είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ζεις ακόμη, ότι είσαι ακόμη άνθρωπος και θα παραμείνεις άνθρωπος.

Αυτή η ανθρωπιά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους, όπως σε κάθε εποχή τρόμου και ζόφου που επέβαλαν στην ανθρωπότητα. Πάντα το φως της ανθρωπιάς ήταν που τους τρομοκρατούσε. Γιατί οι μικροσκοπικές φωτιές ανθρωπιάς που ανάβουν εδώ κι εκεί είναι που όλες μαζί κρατούν ζωντανή την ανθρωπότητα, που φωτίζουν τη σκοτεινιά της εποχής, που σαν σινιάλα υποδεικνύουν την έναρξη της αλλαγής, του αγώνα για την ανατροπή και για το καλύτερο.

Κάθε άνθρωπος είναι η εστία του φόβου τους, η εστία της ελπίδας. Κάθε άνθρωπος μπορεί να δώσει με μια μικρή κίνησή του τη φλόγα της ελπίδας που λυσσομανούν να σβήσουν. Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει στήριγμα για έναν άλλο. Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει λιθαράκι για την ήττα τους, γιατί πλέον απομένει να πέσει η πρώτη πέτρα πάνω στο ανίερο οικοδόμημά τους.

Μην περιμένουμε να ενδιαφερθεί κανείς άλλος για τους συνανθρώπους μας. Το ελληνόφωνο κράτος δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για την ''ανακούφιση'' των εγχώριων και των διεθνών αρπακτικών που ζεσταίνονται με τις φλόγες που καίνε ανθρώπινα πτώματα. Μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας και τους εαυτούς μας, γιατί η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη που δείχνουμε εμείς πανικοβάλλει τα όρνεα, γιατί τους αποδεικνύει ότι η αντίδραση, η αντίσταση σιγοκαίει ακόμη και γίνεται σταδιακά πυρκαγιά...

endelehia