Michael Stolzenberg: Υπάρχει ένα χαμόγελο....

Τον λένε Michael Stolzenberg κι είναι μόλις δεκατριών χρόνων. Ζει στη Φλόριντα της Αμερικής. Ένα πανέμορφο καστανόξανθο αγόρι. Χαμογελά. Σου κάνει εντύπωση αυτό το χαμόγελο. 

Σου κάνει εντύπωση αυτό το χαμόγελο.

Περπατά με τη σχολική τσάντα στους ώμους και μια κάμερα τον κινηματογραφεί. "Τι ξεχωριστό έχει;" αναρωτιέσαι κι είσαι έτοιμος να πας στην επόμενη ιστορία. Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο εξάλλου.
Στάσου.... Η κάμερα εστιάζει.  

Ο Michael δεν έχει χέρια από τους αγκώνες και κάτω ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί πάνω στα δυο προσθετικά του μέλη αντί για πόδια και βαδίζει χαρούμενος. 

Σου κάνει και πάλι εντύπωση αυτό το χαμόγελο.
"Ωραία, θες λοιπόν να μας συγκινήσεις;" μονολογείς εκνευρισμένα.
Η ιστορία του Michael όμως δεν είναι από αυτές που προκαλούν οίκτο. Στην τρυφερή ηλικία των οκτώ, μια βακτηριακή ασθένεια τον έριξε σε κώμα και βρέθηκε μια σταγόνα πριν από το θάνατο. Προκειμένου να του σώσουν τη ζωή, οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν χέρια και πόδια.  

Ο μικρός Michael δεν λύγισε. Συνέχισε τη ζωή του, τον αθλητισμό κι είναι ένα χαρούμενο αγόρι, σαν όλα τα δεκατριάχρονα. Δεν νομίζει ότι είναι διαφορετικός και δεν θέλει να αντιμετωπίζεται έτσι.
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Κι εσύ να μειδιάσεις "Το' ξερα! Άδικα έχασα το χρόνο μου!"
Σε σένα που έμεινες, θα σου μιλήσω για αυτό το χαμόγελο. Για το δυναμισμό αυτού του παιδιού. Για το δύσκολο εγχείρημα που ανέλαβε.
Θα σε αφήσω να δεις τον Michael με τη φαντασία σου. Να τον ακούσεις να μιλάει στη κάμερα. Αυτή, που τον κινηματογραφεί. Γιατί αυτό το αγόρι δεν είναι απλά ένα παιδί που... 
έχασε τα άκρα του. Αυτό το αγόρι δημιούργησε έναν Οργανισμό. Ένα Ίδρυμα, με μοναδικό σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα και να δοθούν σε αυτούς που τον περασμένο Απρίλη, έχασαν κάποια από τα άκρα τους στο μακελειό του Μαραθώνιου της Βοστώνης.
Σε αφήνω να τον ακούσεις. Βάλσαμο τα λόγια του...
"Στην αρχή θα νιώθουν πολύ άσχημα. Θα έχουν χάσει κάτι, που ποτέ δεν θα πάρουν πίσω κι αυτό είναι τρομακτικό. Κι εγώ φοβήθηκα. Αλλά μόλις συνειδητοποιήσεις ότι μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα από το να σκέφτεσαι την αυτοκτονία, ότι μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο, να μυρίσεις το γρασίδι, να χαμογελάσεις στους δικούς σου και να σου ανταποδώσουν το δικό τους χαμόγελο, θα σταματήσεις να φοβάσαι!
Τον πρώτο καιρό, θα βλέπουν τη ζωή τους κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Η μικρή που στεκόταν στα κάγκελα τη στιγμή της έκρηξης κι έχασε το πόδι της θα σκέφτεται ότι δεν μπορεί να γίνει μπαλαρίνα. Το παλικάρι που έχασε και τα δύο του πόδια θα σκέφτεται ότι δεν μπορεί να τρέξει ξανά. Θα βλέπει το κενό εκεί που κάποτε ήταν τα πόδια του και πιθανόν να κλαίει. Αλλά θέλω να του πω, θέλω να τους πω ότι όλα θα πάνε καλά....
Θα πάρουμε προσθετικά μέλη και θα τους μάθω να τρέχουν.....
Θα είναι καλά, απλά ακόμα δεν το ξέρουν....
Κοιτάζει στην κάμερα και χαμογελά. Τόσο γλυκά. Τόσο γαλήνια.
Οι τελευταίες λέξεις που πατώ στα πλήκτρα, μου αφήνουν κι εμένα το ίδιο χαμόγελο. Μπορείς να συνεχίσεις στην επόμενη ιστορία σου. Δεν θα ξεχάσεις όμως ποτέ αυτό το χαμόγελο.

το βρήκαμε εδώ