Η ώρα των φίλων

Τώρα, η κορυφαία αξία της ανθρώπινης ζωής, η φιλία, παίρνει
την κεντρική θέση που της αναλογεί. 

Αλίμονο στους μισάνθρωπους.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ Πηγή: www.lifo.gr

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ Πηγή: www.lifo.gr

 

Tώρα είναι ώρα για φίλους κι αγάπη.
Για χαμόγελα και φιλιά.
Ειλικρίνεια κι ενωμένες δυνάμεις.

Στο φως της κρίσης ξαναθυμόμαστε τι είναι πρώτο και τι δεύτερο.

Toυ Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

Αφότου πέρασαν οι γιορτές, τα Σαββατοκύριακα κάθομαι σπίτι συνήθως. Είμαι τόσο ξεθεωμένος από την πάλη της εβδομάδας, που το σπίτι μου μού φαίνεται γαλήνιο σαν παράδεισος. Κι είναι όλα τόσο ρευστά πια, που όταν ξεκλειδώνω την πόρτα, με εκπλήσσει το γεγονός ότι τα έπιπλα είναι ακόμα στη θέση τους κι οι γάτες ζωντανές στην είσοδο. Σκέφτομαι ότι σε κάποια επικίνδυνη καμπή της Οικονομίας θα μπορούσαν να έχουν φαγωθεί κοκκινιστές. Και τα έπιπλα να έχουν πουληθεί στο Μοναστηράκι για ένα πιάτο φακές. Όπως έκανε ο μοναχικός Εξάδελφος Πονς, σ’ εκείνο το πικρό βιβλίο του Μπαλζάκ.

Το αστροπελέκι της κρίσης μ’ έχει κάνει να επανεκτιμήσω ό,τι έχω. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο πια. Χαϊδεύω την μπλούζα που φορώ σαν να πρόκειται να μου τη ξηλώσει ο Χάρος. Κοιτάω με θαυμασμό το κινητό μου - δεν είναι το τελευταίο μοντέλο, αλλά κάνει θαυμάσια τη δουλειά του. Τέρμα σε κάθε καταναλωτική αδημονία: ό,τι πήραμε, πήραμε. Ας το χαρούμε, όσο δεν μας έχει στρίψει ακόμα από την αγχωτική μελέτη των εντοσθίων.

Η αίσθηση ότι ο χρόνος που ζούμε είναι λίγος, πολύτιμος και δανεικός΄έχει φωτίσει και τις σχέσεις μου. Κάθε άνθρωπος που με τράβαγε στη λάσπη απομακρύνεται απλά και γρήγορα. Τώρα (στη φωτεινή και ακίνητη στιγμή αυτής της κόλασης που, αν έχεις μάτια, μπορείς να τη δεις και σαν τον υπαρξιακό ροδόκηπο του Έλιοτ), τώρα είναι ώρα για φίλους κι αγάπη. Για χαμόγελα και φιλιά. Ειλικρίνεια κι ενωμένες δυνάμεις. Είμαι σίγουρος ότι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Στο φως του κεραυνού διακρίνουμε ξανά τι είναι πρώτο και τι δεύτερο. Τι άξιο να το ζεις και τι ανάξιο και να το αναφέρεις. Τώρα, η κορυφαία αξία της ανθρώπινης ζωής, η φιλία, παίρνει την κεντρική θέση που της αναλογεί. Αλίμονο στους μισάνθρωπους.

Κάθομαι, λοιπόν, στο σπίτι και νιώθω την απλή χαρά που η Δευτέρα θα μου καταρρακώσει. Με τις μάχες της επιβίωσης. Τη βομβαρδισμένη πόλη. Τους άστεγους και τους ζητιάνους. Τους άνεργους και τους στριμωγμένους.

Λέω στον εαυτό μου: φίλε, όσο ακόμα έχεις αίμα στο χέρι σου, κίνα το χέρι σου. Όσο μπορείς ακόμα να πιεις ένα ποτήρι κρασί, πιες το. Όσο δεν πεινάς και δεν χρωστάς, είσαι ελεύθερος.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα.

lifo

antikleidi