Ζήτω !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είμαι απ' αυτούς που οι πρωτιές δεν τους συγκινούν.
Τις διακρίσεις θεωρώ δικαίωμα διακριτών ανθρώπων. Και μεταξύ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζω το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην Αναγνώριση...
Αλλά, μου είναι αδύνατον και δεν θέλω άλλωστε, να κρύψω την συγκίνηση, το καμάρι, τον ενθουσιασμό που μου εμπνέουν όλα αυτά τα υπέροχα ΑμεΑ, όταν τα βλέπω να παρελαύνουν με θάρρος σε όλους τους στίβους της ζωής.
Της βιοπάλης, της καθημερινότητας, της επιμόρφωσης ,του αθλητισμού και το χαμόγελό τους να φωτίζει το γκρίζο της ανθρωπότητας.
Απογειώνομαι.!
Δεν θα ξεχάσω εκείνη, την μοναδική φορά στην ζωή μου, την αίσθηση της εκτός ορίων τρελής ελευθερίας που με έθεσε εκτός τόπου, χρόνου, κοινωνικών κανόνων. πολιτισμένης συμπεριφοράς, σοβαρότητας συνεπούς με την προσωπικότητά μου.
Ήταν τότε, στην ΠαραΟλυμπιάδα του 2004, όταν νέοι νέες και παιδιά, απ' όλον τον κόσμο, με βαριές σωματικές και πνευματικές αναπηρίες κάνανε τον γύρο του στίβου χαιρετώντας με την γλώσσα του σώματος και σκορπίζοντας πλατιά υπέροχα χαμόγελα στα πλήθη.
Ξαφνικά ένοιωσα ότι όλα αυτά τα παιδιά ήταν δικά μου. Χαμογελούσαν σε μένα. Το βλέμμα τους διασταυρωνόταν με το δικό μου.
Όρθια στην κερκίδα, ικανή να μείνω έτσι μέχρι να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου, χειροκροτούσα ακατάπαυστα και φώναζα με πάθος "μπράβο παιδιά." !!!!!!
Μέσα από δάκρυα γελούσα ξέφρενα και δεν κάθιζα με τίποτα.

Οι θεατές στα πίσω καθίσματα ξεσηκώθηκαν γιατί τους ενοχλούσα. Τους εμπόδιζα την θέα...
Φώναζαν, έβριζαν, κάποιος ύψωσε φωνή: "μαζέψτε την...." κι ένας άλλος, ο ... άντρας ο αψηλος πίσω μου, με έπιασε από τους ώμους και με καθήλωσε με βία. Δεν χαμπάριασα. Ξανασηκώθηκα και συνέχισα ακάθεκτη...
Δίπλα μου είχα τον Αντωνάκη που χειροκροτούσε χτυπώντας το δεξί χεράκι, πάνω στο ποδαράκι του. Το αριστερό χεράκι ήταν παράλυτο.
Ο Αντωνάκης (παιδί από την ομάδα των ειδικών παιδιών που συνόδευα) ξαφνικά έβγαλε μια δυνατή φωνή. ΖΗΤΩ!!!!!!!!!
 Δεν ήταν φωνή. Ήταν κραυγή που ξέσχισε τον αέρα κι επέβαλε για δευτερόλεπτα σιωπή....
Το αγκάλιασα, το φίλησα και αυτομάτως συνήλθα από την συγκινησιακή φρενίτιδα που με είχε κυριέψει.
Αυτή είναι μια εμπειρία που δεν ξέχασα ποτέ, αλλά που με ξεσηκώνει κάθε φορά που κάποιοι Νέοι με Αναπηρίες αντί για άλλες προκλήσεις, προκαλούν την Ελληνική κοινωνία με χαμόγελα ζωής και αισιοδοξίας .
 
Περισσότερα ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ