Παραδόσεις στον κόσμο και την Ελλάδα για τη γέννηση ενός μωρού!

Κάθε χώρα και κάθε πολιτισμός έχει τα δικά του έθιμα για να καλωσορίσει ένα μωρό στον κόσμο. Πολλά από αυτά είναι αρχαίες παραδόσεις που διατηρούνται μέχρι και σήμερα. Δείτε παρακάτω ορισμένους μοναδικούς τρόπους με τους οποίους γιορτάζεται η έλευση ενός μωρού στα διάφορα μέρη του κόσμου…

Μπαλί: Τα πόδια ενός μωρού δεν πρέπει να αγγίξουν το έδαφος μέχρι την 210η ημέρα της ζωής τους, όταν συντελείται ένα τελετουργικό που ονομάζεται «otonan». Πριν το otonan, το μωρό θεωρείται ένα θεϊκό ον, που κατέβηκε από τον ουρανό. Όταν τα πόδια του παιδιού να αγγίξουν το έδαφος, για πρώτη φορά, αυτό συμβολίζει το πέρασμά τους στην ανθρώπινη φύση.

Γουατεμάλα: Τα βρέφη στη Γουατεμάλα λούζονται με παγωμένο νερό καθώς πιστεύουν ότι τα δροσίζει και βοηθά για έναν ήρεμο ύπνο. Οι μητέρες αγνοούν το κλάμα των μωρών κατά τη διαδικασία, θεωρώντας ότι αυτό είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε μια υγιή πρακτική.

Αίγυπτος: Επτά ημέρες μετά τη γέννηση, οι Αιγύπτιοι γονείς ακολουθούν ένα τελετουργικό που ονομάζεται «sebou» με το οποίο αναγνωρίζουν επίσημα το παιδί και γιορτάζουν τη γέννησή του. Η πρακτική αυτή έχει ιστορία χιλιάδων ετών.

Κορέα: Η 100η ημέρα μετά από τη γέννηση ενός μωρού είναι μέρα εορτασμού για το γεγονός ότι το βρέφος κατάφερε να επιβιώσει του πρώτους μήνες της ζωής του. Προσφέρεται ρύζι και σούπα στο «Πνεύμα της γιαγιάς» σαν ευχαριστεί για τη φροντίδα που παρείχε στο βρέφος και τη μητέρα.

Ιαπωνία: Στην ιαπωνική κουλτούρα, οι μαμάδες χτυπούν ελαφρά και με ρυθμό την κοιλιά του μωρού για να κοιμηθεί ελαφριά.

Star.gr

Ελλάδα, Τριφυλία, Μεσσηνίας

Η κυρά μαμή βοηθούσε τη μητέρα και υποδεχόταν το μωρό, πολλές φορές είχε και ατυχίες, παρακολουθούσε μια δυο ημέρες το μωρό και τη μητέρα και έδινε εντολές τι θα φάει η μητέρα να κάνει γάλα (βραστό κρέας, ορισμένα χόρτα, κρασί κόκκινο κλπ), επίσης πότε θα ταΐσει το μωρό και πολλά άλλα. Την τρίτη ημέρα καλούσαν τον παπά να διαβάσει τη λεχώνα και το παιδί για τα κακά της πνεύματα.  Μετά το διάβασμα επιτρεπόταν να επισκεφτούν τη λεχώνα οι συγγενείς και οι γειτόνισσες οι οποίες ασήμωναν το μωρό με νομίσματα και του εύχονταν να γίνει καλός άνθρωπος. Στους επισκέπτες προσφερόταν κομπόστα γλυκό ή καρύδια για το καλό.

Έτσι περνούσαν οι μέρες μέχρι που συμπληρώνονταν σαράντα και η μητέρα έπαιρνε το μωρό και πηγαίνει στην εκκλησία να εκκλησιαστεί να πάρει τις σαράντα.

Ο παπάς έβγαινε στο μέσο της εκκλησίας, καλωσόριζε τη μητέρα, έβαζε το πετραχήλι του πάνω στο παιδί και διάβαζε την από τους κανόνες της Εκκλησίας προβλεπόμενη ευχή, έπαιρνε στην αγκαλιά του ύστερα το μωρό και το έφερνε στα εσωτερικό της εκκλησίας, αν ήταν αγόρι το έμπαζε από την αριστερή πόρτα στο ιερό, το έφερνε γύρω από την Αγία Τράπεζα και έβγαινε από τη δεξιά πόρτα συνέχεια διαβάζοντας και το παρέδιδε στη μητέρα.

Από την ημέρα αυτή η μητέρα, μπορούσε να πηγαίνει ελεύθερα στην Εκκλησία και να παρακολουθεί τη λειτουργία μέχρι που να έλθει η μέρα της βάφτισης του μωρού.

Πηγή: από το βιβλίο "Βρύσες Τριφυλίας" του Αλέκου Σουλιμιώτη

Ελλάδα, Θάσος

Τρεις μέρες μετά την γέννηση του, η μαμή έκανε το επίσημο λουτρό του μωρού, με την παρουσία όλης της οικογένειας, των συγγενών και των φίλων. Όλοι έριχναν νομίσματα μέσα στην λεκάνη για τη μαμή και εύχονταν στους γονείς. Παράλληλα, "ασήμωναν" (προσέφεραν) και κάποιο δώρο για το νεογνό ή τη λεχώνα. Την ίδια μέρα ερχόταν και ο παπάς να διαβάσει μια ευχή για το νεογνό. Η μαμή γιάτρευε, με το δικό της τρόπο, τις πρώτες ασθένειες του μωρού.

• Με σκόνη καφέ θεράπευε τα συγκάματα.
• Γιάτρευε το έκζεμα στο κεφάλι, το λεγόμενο "μούρα", αλείφοντας δυο τρεις μέρες με λάδι το ασθενές σημείο.
• Μ' ένα έμπλαστρο από ξερά σύκα διέλυε το πρήξιμο, "το αμπέλι", στα χεράκια ή τα ποδαράκια του μωρού.
• Αν το νεογέννητο κινδύνευε να πεθάνει αμέσως μετά τη γέννα και δεν βρισκόταν ιερέας εκείνη την ώρα, τότε η μαμή το ύψωνε προς την ανατολή και έλεγε: "Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος σε ονομάζω.....': και του έδινε ένα όνομα, επειδή δεν έπρεπε το παιδί να πεθάνει αβάπτιστο.

Σύμφωνα με την διαιτητική της πρακτικής μαμής, το μωρό πρέπει να θηλάζει μέχρι δυο και τριών χρονών. Όταν γίνει ενός έτους, μπορεί να πάρει και άλλες τροφές, οι οποίες όμως, προηγούμενα, θα έχουν μασηθεί λίγο από τη μητέρα. Αυτές τις μασημένες τροφές τις έλεγαν "μιαν-μιαμ". Κατά την περίοδο του θηλασμού τύλιγαν ένα λουκούμι σ' ένα τουλπάνι και το κρεμούσαν με σπάγκο από κάποιο σημείο της κούνιας. Έτσι το μωρό, πιπιλίζοντας το τουλπάνι, ξεγελούσε τη πείνα του και δεν έκλαιγε!

Έτσι γεννιόταν τα παιδιά εκείνον τον παλιό και όχι και τόσο καλό καιρό στη Θάσο.

Μάλαμα Ελένη, Μαντέχου Στέλλα